Από το «no politica» στο ειλικρινές «we love the game

Υπάρχουν γεγονότα κι ερμηνείες. Γεγονός είναι ότι ένας αθλητής κατέκτησε την πρώτη θέση, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ, μια ομάδα κέρδισε έναν τίτλο. Ερμηνείες υπάρχουν πολλές, όπως αυτή που θέλει τους αθλητές να είναι ενδιαφέροντες τύποι, ΜΟΝΟ εντός των τεσσάρων γραμμών (αν μιλάμε για ομαδικά αθλήματα), θεωρώντας το «no politica» ως μοναδικά ανέκφραστο τρόπο έκφρασης.

Κάποιοι θεωρούν (άλλοι περιπλανημένοι, άλλοι εξυπηρετώντας συγκεκριμένες συντηρητικές αντιλήψεις) ότι ο αθλητής πρέπει να είναι πρότυπο, ΜΟΝΟ για τις επιδόσεις του στα σπορ. Να εκπέμπει μόνο το μήνυμα της διαρκούς προσπάθειας υπέρβασης των ορίων του. Σε καμία περίπτωση να μην είναι πρότυπο για τις απόψεις, τις αντιλήψεις, τις πολιτικές του παρεμβάσεις. Γιατί;

Απλά, επειδή δεν συμφέρει, λόγω της απήχησης που έχει στη νεολαία. Όσο πιο μεγάλος ο αθλητής, τόσο πιο μακριά φτάνει το μήνυμα. Ποτέ δεν έκρυψα ότι ΔΕΝ είμαι λάτρης του ΝΒΑ. Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ την αξία των αθλητών, που μετέχουν στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη, αλλά δεν είναι του γούστου μου.

Προτιμώ το σκεπτόμενο μπάσκετ, με περισσότερη τακτική, πιο στοχευμένες άμυνες, διαφορετική αναλογία θεάματος και ουσίας. Από χθες μετέχω συνειδητά στο… «we love the game». Η απόφαση των Μιλγουόκι Μπακς (ακολούθησαν όλες οι άλλες ομάδες) να μην αγωνιστούν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για άλλη μια παράλογη από τους ανεξέλεγκτους Αμερικανούς αστυνομικούς, μαύρου ανθρώπου, ο οποίος δέχθηκε επτά σφαίρες στην πλάτη, μπροστά στα παιδιά του. Το BLM κάλυψε το ΝΒΑ. Αθλητές εκατομμυριούχοι ένωσαν τις φωνές τους με απλούς ανθρώπους, που θέλουν να μπορούν να αναπνέουν, για να θυμηθούμε και τον Φλόιντ.

Ανάμεσα στους Μπακς, ο MVP του πρωταθλήματος, ο δικός μας Γιάννης Αντετοκούνμπο, που έχει γίνει πονοκέφαλος για τους κρυφοφασίστες, οι οποίοι επιχειρούν να κρύψουν το αποκρουστικό τους πρόσωπο, φορώντας τη μάσκα του πατριώτη. Με νιγηριανή καταγωγή, Έλληνας κατ’ επιλογήν του, δούλεψε όσο λίγοι για να μετατραπεί από οικονομικός μετανάστης δίχως μέλλον, σ’ έναν βαθύπλουτο σούπερ σταρ, ο οποίος όμως δεν ξέχασε ούτε τις ρίζες, ούτε τις αρχές του. Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο ο Γιάννης, για να χαλάσει τον ύπνο εκείνων, που με ευκολία θα αφόριζαν κάθε πλούσιο, ο οποίος είναι ταυτόχρονα ακτιβιστής.

Εκείνων, οι οποίοι στηριγμένοι στην ημιμάθεια του κόσμου, πωλούν δόσεις υποκριτικού πατριωτισμού, σε τύπους που αδυνατούν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο και αναζητούν την ψυχολογική τους άγκυρα μηρυκάζοντας τις επιτυχίες των προγόνων, για τις οποίες λίγα γνωρίζουν, κυρίως μέσω τσιτάτων του facebook, αγνοώντας αν αυτά που παπαγαλίζουν έχουν ιστορικό υπόβαθρο.

Το χρώμα, η καθαρότητα του… αίματος, η μπουρδολογία κι ο εμετικός τους ρατσισμός, φτιασιδωμένος αλλά αποκρουστικός, τρώει την μία τάπα πίσω από την άλλη, από τον κατά τεκμήριο καλύτερο αμυντικό του κόσμου. Και κάπου εκεί, κρυφογελάει ο Καββαδίας, αναζητώντας το νησί της ουτοπίας, απαλλαγμένο από σκατόψυχους πατριδοκάπηλους.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Αντί επιλόγου: Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έδωσες. Αφιερωμένο σε όσους δεν τόλμησαν να κάνουν αυτό που έκαναν οι Μπακς. Εκείνους που μετατρέπουν το «no politica» σε ανέκφραστη μάσκα, η οποία κρύβει τον τρόμο τους, οσάκις απέναντι υπάρχει μια μορφή εξουσίας. Είτε έχοντας την εικόνα ενός άφρονα μπάτσου, είτε έχοντας την εικόνα ενός υπερήλικα προέδρου, είτε την εικόνα οποιουδήποτε κάνει τα πόδια τους να τρέμουν.