Ολυμπιακός : Είναι ο φόβος μην γίνει συνήθεια

Μιλώντας στον αέρα των «Παραπολιτικών 90,1 FM» παραμονές του αγώνα με την Μακάμπι με τον Γιώργο Κογκαλίδη που γνωρίζει καλύτερα από όλους μας το άθλημα με την «σπυριάρα» μπάλα αλλά και τον Ολυμπιακό είχα αναρωτηθεί μετά τις ήττες με ΠΑΟΚ και Μπασκόνια γιατί η ομάδα δείχνει να παρατάει τα ματς όταν αυτά δεν της βγαίνουν.

Η απάντηση του Γιώργου είναι αλήθεια πως δεν μου άρεσε αν και σε ένα άθλημα που τα πάντα κρίνονται στο φινάλε είναι ρεαλιστικό να επιδιώκεις να διαχειρίζεσαι καταστάσεις σε μια εξουθενωτική σεζόν. «Αν δεν του βγαίνει, το αφήνει» ήταν με λίγα λόγια η απάντηση του Γιώργου και το ερώτημα που γεννιέται βεβαίως μετά το ματς στη Μόσχα με την Χίμκι είναι πως γίνεται να αφήνουν ένα ματς μετά το πρώτο δεκάλεπτο.

Ο νέος διασυρμός του Ολυμπιακού από την Χίμκι αυτή την φορά ήρθε να προστεθεί στην 32αρα στην Μπασκόνια και τις ήδη τρεις ήττες στο πρωτάθλημα όπου έχει εδώ και καιρό πετάξει «λευκή πετσέτα».

Μια ομάδα που ανάγκασε ακόμη και την Ευρωλίγκα να στήσει πάνω της μια ολόκληρη καμπάνια χρόνια τώρα, από το έπος του 2012 στην Πόλη, στη λογική του Impossible is nothing, αρχίζει φέτος και συνηθίζει στις «παραδόσεις άνευ όρων».

Θα πει κανείς και θα έχει δίκιο. Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Πέρσι ο Ολυμπιακός πήγε «τρένο» μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας και έχασε από την Φενέρ των προβλημάτων στην κανονική περίοδο που πάτησε γκάζι την κατάλληλη στιγμή. Ο Ολυμπιακός πήγε «τρένο» στο πρωτάθλημα αλλά στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό έφτασε ασθμαίνοντας μέχρι τον 5ο όπου κατέρρευσε βλέποντας τους «πράσινους» να κάνουν πλάκα μέσα στο ΣΕΦ.

Τώρα όπου ο Ολυμπιακός έχει χάσει για τα καλά τον ρυθμό του και η εικόνα του είναι από τραγική έως απαγορευτική και ντροπιαστική δεν κρίνεται τίποτα ουσιαστικά. Ακόμη στο «κόλπο» της 4αδας στην Ευρωλίγκα είναι, στον τελικό του Κυπέλλου παίζει που δεν έπαιζε πέρσι και μάλιστα ως τεράστιο φαβορί κόντρα στην ΑΕΚ, και στο πρωτάθλημα τα λέμε τον Ιούνιο έστω και με μειονέκτημα έδρας.

Δεν είναι όμως οι ήττες, δεν είναι ούτε καν μια ενδεχόμενη αποτυχία στο δικό μου το μυαλό. Για μια ομάδα που μας έχει κάνει να κλάψουμε από χαρά και να φουσκώσουμε από περηφάνια, τόσες και τόσες φορές δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Όπως και δεν μου πάει καρδιά, όσο και αν πικραίνει με την εικόνα της να κράξω και να… αφορίσω όπως βλέπω πως συμβαίνει με πολλούς από όσους αγαπούν αυτή την ομάδα.

Αυτό που με τρομάζει είναι ο φόβος μήπως οι «λευκές πετσέτες» γίνουν συνήθεια στον Ολυμπιακό. Μήπως αλλοιωθεί η ταυτότητα μιας ομάδας που έγινε φόβος και τρόμος σε όλη την Ευρώπη γιατί απλά ήταν ο πιο σκληρός καρ@@*^&λης της διοργάνωσης! Η ομάδα που και 20 πόντους 10 λεπτά πριν το τέλος και αν την κέρδιζες έβλεπες με τρόμο το χρονόμετρο παρακαλώντας να περάσει γρήγορα ο χρόνος.

Η ομάδα που δεν σε άφηνε ποτέ να πιστέψεις πως έχασε αν «η χοντρή δεν πατήσει το κουμπί». Ο Ολυμπιακός μεγαλούργησε τόσα χρόνια στην εποχή Σπανούλη όχι γιατί είχε στο ρόστερ του τους καλύτερους των καλύτερων ούτε γιατί ξόδευε τα εκατομμύρια σαν πετσετάκια για να χτίσει την πιο ακριβή ομάδα.

Πήρε δύο σερί ευρωπαϊκά, έπαιξε σε δύο ακόμη τελικούς (εκτός έδρας δυστυχώς για αυτόν) και πήρε τρία πρωταθλήματα γιατί έμαθε να «πεθαίνει στο γήπεδο» και να μην παρατά ούτε… παρτίδα στο τάβλι που δεν παίζει ισοβίτης.

Καλή λοιπόν η σκοπιμότητα και η «θυσία» αγώνων όμως αν γίνει συνήθεια και το «πολύ σκληρός για να πεθάνει» γίνει μια γλυκιά ανάμνηση τότε η επόμενη μέρα του Ολυμπιακού θα είναι τελείως διαφορετική. Προς το χειρότερο.

Αν χαθεί η δίψα για νίκη σε κάθε παιχνίδι, ακόμη και σε αυτό που ξέρεις πως δεν γίνεται να κερδίσεις τότε ο Ολυμπιακός θα πάψει να είναι η ομάδα της ζωής μας.

Γιατί καλώς ή κακώς αυτός ο Ολυμπιακός του Σπανούλη και του Πριντέζη μπορεί να μην τα έχει σαρώσει όλα την τελευταία 8ετία, μπορεί να έχει ζήσει και πίκρες (ειδικά από τον αιώνιο αντίπαλο) αλλά είναι ο μεγαλύτερος Ολυμπιακός των Ολυμπιακών εξαιτίας της ταυτότητας της και της παρουσίας παικτών που τόσα χρόνια έχουν γίνει σύμβολα για τον σύλλογο.

Δεν είναι για την ποσότητα των τίτλων, είναι γιατί το μότο Impossible is Nothing έχει δίπλα την φωτογραφία του. Και όσο αυτή ξεθωριάζει τόσο ο Ολυμπιακός της καρδιάς μας χάνεται.
Όπως και να έχει όμως, όσο και αν η εικόνα της ομάδας στα τελευταία ματς δεν συνάδει με τον Ολυμπιακό που ξέρουμε οφείλουμε να μην ξεχνάμε. Ειδικά όταν αυτές οι εμφανίσεις δεν έχουν στοιχίσει ουσιαστικά, «τσαλακώνοντας» βεβαίως το image του. Όμως δεν είναι μόνο οι νίκες που πρέπει να σε οδηγούν δίπλα σε μια ομάδα.

Για αυτό ας αφήσουμε στην άκρη την γκρίνια και ας μην τους… παρατήσουμε. Τους το χρωστάμε άλλωστε για όσα μας έχουν προσφέρει τόσα χρόνια.

Ας θυμηθούμε κάποιες από τις στιγμές που δεν πρέπει να ξεχνάμε εύκολα όταν η παρέα του Πρίντεζη, του Σπανούλη και του Παπανικολάου δεν αποδίδουν όπως μας έχουν συνηθίσει, και ας ξανασκεφτούμε αν αξίζουν ή όχι την στήριξη μας και την εμπιστοσύνη μας μέχρι το τέλος.

Μπορεί να είμαι σήμερα στην μειοψηφία αλλά δεν μου πάει η καρδιά να τους βρίσω. Και αλήθεια αναρωτιέμαι βλέποντας τις αντιδράσεις αρκετών οπαδών του Ολυμπιακού: πως τους βρίζετε μωρέ;

Ας θυμηθούμε λοιπόν…

https://www.youtube.com/watch?v=hVTffABc2zM&t=1s

https://www.youtube.com/watch?v=8STniidh0TI

https://www.youtube.com/watch?v=rquiRCuzgkw

https://www.youtube.com/watch?v=BjsoDoz3PUs

https://www.youtube.com/watch?v=r2uIT_9xxE0

https://www.youtube.com/watch?v=hAE_GA6ZJCY&t=58s

https://www.youtube.com/watch?v=5j24AHF8wLU

https://www.youtube.com/watch?v=2k2sP4SlVvI

https://www.youtube.com/watch?v=3wWbddsX9Y4