ΘΡΥΛΟΣ

Ο Ολυμπιακός πενθεί. Οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες. Ο Σάββας Θεοδωρίδης δεν είναι πια μαζί μας. Η απώλειά, τεράστια. Ήταν η ψυχή του Θρύλου. ΜΕΓΑΣ Ολυμπιακός. Ήταν ο μεγαλύτερος Ολυμπιακός που συνάντησα στη ζωή μου.

Τί να πρωτοθυμηθεί και τί να γράψει κάποιος για τον Σάββα Θεοδωρίδη. Δεν είναι εύκολο, πιστέψτε με. Τους παίκτες τους είχε σαν παιδιά του. Τους αγκάλιαζε, τους εμψύχωνε, προσπαθούσε να λύσει όλα τους τα προβλήματα.

Δεν μάσαγε από έδρες και κακουχίες. Πήγαινε παντού. Κάποιοι προφανώς δεν θα γνωρίζετε, ότι αν υπήρχε ένα πράγμα που τον φόβιζε, ήταν τα αεροπλάνα. Και τον φόβο αυτό τον νίκησε. Για να ακολουθεί παντού τον Ολυμπιακό. «Δεν πρόκειται να αφήσω την ομάδα να πάει μόνη της. Θα είμαι μαζί της. Μην φοβάστε», μας έλεγε σε δημοσιογραφικά πηγαδάκια, παραμονές κρίσιμων αγώνων.

Μίλησα πριν για κακουχίες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα παιχνίδι στην Τρίπολη. Έβρεχε σε όλη την διάρκεια του ματς. Για την ακρίβεια, έριχνε τον Θεό με τον Θεό. Το κρύο τσάκιζε κόκαλα. Ο Σάββας, δεν το σκέφτηκε. Πήρε μια καρέκλα, μια μικρή ομπρέλα και κάθισε μπροστά από τους φίλους του Ολυμπιακού και είδε από εκεί όλο το ματς. Ήθελε να τους έχει από κοντά, γιατί πριν την έναρξη του αγώνα υπήρξε ένταση με την αστυνομία. Και ο Σάββας εκεί. Μπροστά από την ερυθρόλευκη κερκίδα. Όλοι τον σεβόντουσαν, όλοι τον άκουγαν. Δεν υπήρχε ένας να του αντιμιλήσει.

Με μας τους δημοσιογράφους, προσπαθούσε πάντα να βοηθήσει. Πάντα ευγενικός, πάντα πρόθυμος να μιλήσει, πάντα δίπλα μας σε ότι και αν τον ρωτούσαμε ή του ζητούσαμε. Μας έλεγε ιστορίες από τα παλιά, τον βλέπαμε όλοι σαν τον «ερυθρόλευκο» πατέρα μας.

Οι νέοι σε ηλικία, μπορεί να μην γνωρίζουν καλά τί άνθρωπος ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης. Σε όλη του την ζωή υπηρετεί αφιλοκερδώς τον Ολυμπιακό. Ακόμα και όταν ήταν ο τερματοφύλακας της ομάδας, τον μισθό του τον μοίραζε στους συμπαίκτες του. Ποτέ δεν πήρε μια δραχμή από τον έρωτά του. Ποτέ. Δίχως ίχνος υπερβολή, ο Ολυμπιακός ήταν η ζωή του. Και τώρα που θα βλέπει τον Θρύλο από ψηλά, πάλι με το ίδιο πάθος θα ζει τα ματς. Με την ίδια ανυπομονησία θα τα περιμένει. Θα πανηγυρίζει στις νίκες σαν μικρό παιδί, θα σκάει στις ήττες.

«Κύριε Σάββα» είμαι τυχερός που σας γνώρισα. Που συνομίλησα μαζί σας. Που σας έβγαζα στον αέρα του ραδιοφώνου μετά τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Κανείς μα κανείς δεν πρόκειται να σας ξεχάσει. Και το όνειρο το δικό σας, όπως και όλων των φίλων της ομάδας, ο ευρωπαϊκός τίτλος, θα γίνει πραγματικότητα. Και τότε, είμαι βέβαιος ότι θα ψήσετε τον Θεό, να κάνει ερυθρόλευκο τον παράδεισο…