Δεν υπάρχει ένας με λεφτά που να βλέπει τον Παναθηναϊκό του Ουζουνίδη;

Βασίλης Μοιρώτσος 28.10.2017-22:54

Ο Παναθηναϊκός που ισοπέδωσε τον Ολυμπιακό, που στο γήπεδο δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τους υπόλοιπους διεκδικητές του τίτλου, θα αφεθεί για πολύ ακόμα στην… τύχη του;

Αυτό που πάει να συμβεί με τον φετινό Παναθηναϊκό θα γραφτεί στην ιστορία ως το μεγαλύτερο «έγκλημα» και μια άνευ προηγουμένου… αυτοκτονία. Μια ομάδα με τα καλά της και τα στραβά της, μια ομάδα με τα σκαμπανεβάσματά της, αλλά μια ομάδα που αν μη τι άλλο χαίρεσαι να την παρακολουθείς.

Όχι τόσο για το ποδόσφαιρο που παίζει, όσο για την προσπάθεια που κάνουν οι ποδοσφαιριστές του και ο προπονητής του απέναντι στην ίδια τους τη… μοίρα. Εκείνη που τους έστειλε σε έναν μεγάλο σύλλογο τη στιγμή που η διοίκησή του αποφάσισε να τραβήξει την πρίζα και να τους αφήσει να παλεύουν με τα θηρία. Κι αυτοί το κάνουν με τρόπο υποδειγματικό.

Ο Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη έχει καταφέρει να συσπειρώσει έναν κόσμο ο οποίος ήταν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Έχει καταφέρει να μείνει όρθιος απέναντι σε «πλούσιους» αντιπάλους, μη έχοντας να ζηλέψει τίποτα στο περίπου 1/3 του πρωταθλήματος που έχουμε διανύσει. Τούτη την ώρα, ο Παναθηναϊκός του ελάχιστου μπάτζετ, ο Παναθηναϊκός που είδε τους καλύτερους παίκτες του να φεύγουν το καλοκαίρι, ο Παναθηναϊκός που έκλεισε το ρόστερ του στις 31 Αυγούστου, έχει έναν βαθμό περισσότερο από τον Ολυμπιακό του Τσάμπιονς Λιγκ (οι «πράσινοι» ξεκίνησαν με -2 το πρωτάθλημα).

Δεν είναι πρώτος γιατί δεν κατάφερε ως τώρα να «καμουφλάρει» την εικόνα του σε εκτός έδρας παιχνίδια που θα μπορούσε να πάρει. Στα Χανιά, στην Κέρκυρα, στη Λαμία. Αλήθεια, όμως, τι έχει να ζηλέψει από Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ; Πιθανότατα να έχει να ζηλέψει περισσότερα πράγματα από τον καλοδουλεμένο Ατρόμητο, παρά από τους «υποψήφιους πρωταθλητές».

Δεν τολμά κανείς να πει πως αυτός ο Παναθηναϊκός είναι κανονικός διεκδικητής του τίτλου, διότι η σκέψη τρέχει στο «μετά». Και σωστά τρέχει εκεί. Είναι πιθανό ο Παναθηναϊκός τον Γενάρη να αναγκαστεί να πουλήσει τους καλύτερούς του παίκτες προκειμένου να ζήσει. Όσα θαύματα κι αν κάνει ο Ουζουνίδης, δεν μπορεί να βαφτίσει το ψάρι… κρέας. Και να κάνει τον Ευαγγέλου να μοιάζει με Μολέδο ή τον Χατζηγιοβάννη με Βιγιαφάνιες. Η πραγματικότητα είναι σκληρή και γι’ αυτό η χαρά κρατάει για λίγο.

Βλέποντας, όμως, τον Παναθηναϊκό να «ισοπεδώνει» αγωνιστικά τον πολύ πιο πλούσιο Ολυμπιακό, να τον κερδίζει 1-0 και να μοιάζε… φτωχό, να πανηγυρίζουν οι παίκτες μαζί με τον κόσμο σε ένα υπέροχο κλίμα στο φινάλε, μακριά από καφρίλες, αναρωτιέσαι: δεν υπάρχει ένας άνθρωπος με λεφτά που να… νιώθει από Παναθηναϊκό; Δεν υπάρχει κάποιος που να λέει ότι ο απλός κόσμος; Πως αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί με αυτή την ομάδα, να στηρίξει, να πάει δίπλα στον κόσμο και με τη στήριξή του να κρατήσει, για αρχή, τον Παναθηναϊκό και στη συνέχεια να τον απογειώσει;