Σε δουλειά να βρισκόμαστε (Βράνιες, σενάρια και γινάτια)

Σα να μη μας έφτασε ένα καλοκαίρι να ασχολούμαστε με τις μεταγραφές της Λας Πάλμας περισσότερο κι από τον προπονητή της. Σα να μην είναι χρονιά κρίσιμη και -με τον τρόπο της- ήδη εξαιρετική.

Η Γκλεν Κλόουζ στην «Ολέθρια Σχέση» μεγαλύτερη ψυχραιμία είχε επιδείξει. Το μεταγραφικό σενάριο είναι πασίγνωστο, τα νέα τα μεταδίδει ο Κιτσιγιάννης  ταχύτατα και με νηφαλιότητα, πράγμα που είναι απαραίτητο αυτήν την στιγμή.

Και σκάει, όχι το LP σαν κομήτης στην γη, αλλά το έντονο αλισβερίσι μεταξύ των Βέλγων, του Βράνιες και της Ένωσης λίγες ημέρες πριν την κρίσιμη -και πανηγυρική, κατά την γνώμη μου- κλήρωση της ΕΠΟ, για να κορυφωθεί πάνω στην τούρλα του Σαββάτου: Την ΑΕΚ να έχει τρία ντέρμπι στη σειρά και στα καπάκια να αντιμετωπίσει και την Ντιναμό, γιατί Αχ, Ευρώπη εσύ μας μάρανες (tribute στον Τζιμάκο έμμεσο).

Γενικά, πιστεύω ότι όλη αυτή η τεταμένη κατάσταση θα ξεφουσκώσει και σύντομα και πάνω στην ώρα. Και ο Βράνιες θα είναι προετοιμασμένος στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Ωστόσο, το γύρω γύρω είναι κι αυτό κάτι που ενδιαφέρει. Η ΑΕΚ είναι σίγουρα πάνω απ’ όλα -και πάνω από κάθε παίκτη. Αλλά κι ο κάθε παίκτης έχει δικαίωμα -στον βαθμό που οι απαιτήσεις δεν είναι παράλογες- να διεκδικεί ό,τι πιστεύει πως του αναλογεί. Όχι ότι δεν έχει σημασία ο τρόπος, αλλά οι διαπραγματεύσεις δεν είναι ποτέ λιβάδι με παπαρούνες.

Η ΑΕΚ, ειδικά η φετινή ΑΕΚ, έχει αποδείξει πως τα καταφέρνει παρά τις αντιξοότητες: Μόνο ο Νικολάου δεν έχει τραυματιστεί ακόμα και όμως, η ομάδα στέκεται κι όχι απλά με αξιοπρέπεια, στέκεται μαχήτρια και γενναία. Ο Βράνιες δεν πρέπει να φύγει, αν όμως φύγει, η δεμένη ΑΕΚ θα μπορέσει πιθανότατα να αντέξει την απώλεια.

Αλλά μιλάμε για την απώλεια ενός καλού παίκτη, ενός πολύτιμου παίκτη. Ενός παίκτη που δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η αξία του. Ενός παίκτη που έχει στηρίξει την ομάδα και η ομάδα (και εννοώ, φυσικά, τους οπαδούς) τον έχει αντιμετωπίσει σαν χαϊδεμένο της παιδί. Και εκτιμώ, πως οποιαδήποτε προσπάθεια αποσιώπησης και του ενθουσιασμού των οπαδών και της αξίας του Βράνιες, είναι απλώς μία εξαιρετικά κακή τακτική καλλιέργειας κλίματος.

MUST READ

Παίζοντας με την φωτιά (vol 7)

Κατά τα λοιπά, το κλασικό ρητό με την ομελέτα και τα σπασμένα αβγά μου φαίνεται βλαμμένο, αλλά και τι να κάνουμε τώρα, έτσι πάει. Η ομάδα χρειάζεται στόπερ -μα θα τον λένε Βράνιες, μα θα τον λένε κάπως αλλιώς. Τώρα, πέρα από αυτά, ψυχραιμία κι άμα φύγει, το πολύ πολύ ν’ ακούμε Γονίδη και να του στέλνουμε μεθυσμένα μηνύματα.