Πανουσης – Νταλάρας

ΠΡΙΝ πω κι εγώ, δύο λόγια για τον Τζίμη Πανούση, θα ήθελα ν αναφερθώ, στον  Γιώργο Νταλάρα. Που  δυστυχώς γι’ αυτόν, η υποκρισία δεν είναι Ολυμπιακό αγώνισμα. Να σαρώσει τα μετάλλια. Αυτόν, που δεν έχει ψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ. Που, αφορμής δοθείσης, έδειξε για μία ακόμα φορά το μεγαλείο ψυχής που τον διακρίνει. Με το που ο  Πανούσης, αποχαιρέτησε τον μάταιο αυτό κόσμο, έσπευσε να βάλει στην άκρη αυτά που τον χώριζαν με τον σατυρικό καλλιτέχνη και να  αποφανθεί:

«Εφυγε ένας, νέος  ταλαντούχος άνθρωπος, που με τη σκέψη του, το χιούμορ του και την οξύτητα του λόγου του, ήταν χρήσιμος στη κοινωνία. Οι αντιθέσεις που είχα μαζί του στο παρελθόν με κάνουν να λυπάμαι ακόμα πιο βαθιά. Μπροστά στη ζωή και στον θάνατο, όλα γίνονται ασήμαντα, μηδαμινά».

ΕΔΩ να πούμε, ότι ο εν λόγω Νταλάρας, το έχει ξανακάνει. Όταν είχε στείλει στεφάνι στην κηδεία του Μανώλη Ρασούλη. Με τον οποίο,  επίσης ήταν, σε έντονη αντιδικία που είχε φτάσει στα δικαστήρια. Με τον στιχουργό, να τον έχει χαρακτηρίσει, «είναι  ο νέος Φρανκενστάιν με αγγελικό πρόσωπο». Και την κόρη του, Ναταλία  Ρασούλη,  να μην δέχεται το στεφάνι και να το επιστρέφει πίσω. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Νταλάρας, το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Δεν έμεινε στις πράξεις. Προχώρησε στα λόγια:

– «Ένας ταλαντούχος άνθρωπος και χρήσιμος στην κοινωνία». Αυτό πότε το ανακάλυψε; Τώρα που ο Πανούσης, πέθανε; Όταν τον έτρεχε στα δικαστήρια, δεν ήταν ταλαντούχος και χρήσιμος; Οσο ζούσε,  ήταν υβριστής και συκοφάντης;

– Αυτό το συγκλονιστικό και πρωτότυπο, «μπροστά στη ζωή και στο θάνατο, όλα γίνονται ασήμαντα, μηδαμινά», που το βρήκε; Σε έκθεση μαθητή της πρώτης Γυμνασίου.

ΤΑ εκ των υστέρων λόγια, δεν έχουν καμία σημασία. Όταν ο περί ου ο λόγος, έχει αναχωρήσει. Δεν βρίσκεται εν ζωή, για να ξέρουμε αν θα τα αποδεχόταν ή όχι.

Κι αν  πραγματικά, νοιώθεις έτσι,  δεν το δημοσιοποιείς. Δεν το «εμπορεύεσαι». Το κρατάς για τον εαυτό σου. Και στο φινάλε, αν πραγματικά πίστευες τότε, ότι είχες δίκιο κι ότι ο Πανούσης, σε συκοφαντούσε, καλά έκανες. Κλείνοντας με την περίπτωση-Νταλάρα, να θυμίσουμε τη διαμάχη με τον Άκη Πάνου, τον οποίο ο κοσμαγάπητος τραγουδιστής, χλεύαζε και ειρωνευόταν. Ο Α. Πάνου λοιπόν, (μεταξύ των άλλων) του είχε απαντήσει : «Με αποκαλείτε υπεροπτικά  Άκη και ειρωνικά φίλο σας. Τι σας συμβαίνει; Μεγαλώνοντας εσείς,  νομίζεται ότι μικραίνουν οι άλλοι; Φίλοι δεν γίνεται να είμαστε. Οι φίλοι μου κύριοι ή αλήτες είναι όλοι μεγάλοι. Ή κύριοι  με τα όλα τους ή αλήτες  με τα όλα τους. Εσείς δεν ανήκετε σε καμία από τις δύο κατηγορίες».

ΠΑΜΕ τώρα στον Πανούση. Θεωρώ ότι οι αναφορές πολιτικών και δημοσιογράφων, είχαν υψηλές δόσεις υπερβολής. Αναμφίβολα ήταν ικανός και ευφυής. Σε ένα πεδίο τέχνης, που αυτοί που το έχουν υπηρετήσει διαχρονικά,  δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο πρώτος διδάξας Χάρρυ Κλυνν, ο Λαζόπουλος μέχρι να ξεπέσει και ο εκλιπών. Σαφώς και ο Πανούσης, ήταν ταλαντούχος. Έφερε κάτι καινούργιο. Δεν στάθηκε (ως όφειλε) μόνο απέναντι στην εξουσία, αλλά τόλμησε,  να είναι εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, καυστικός απέναντι στο ΚΚΕ. Σε βαθμό αντικομμουνισμού. Θα μπορούσε ωστόσο με το ταλέντο που διέθετε, να είχε κάνει  περισσότερα. Χωρίς να αγνοούμε, ότι δεν είναι εύκολο, να γεννάει  συνέχεια το μυαλό σου. Από ένα σημείο και μετά, κατέφυγε στους εξυπνακισμούς  και στο εύκολο χιούμορ. Σε φάρσες και στα λογοπαίγνια. Αυτό το κοινότυπο, πάντως,  ότι «άφησε το στίγμα του», ισχύει και με το παραπάνω. Αυτά.

Στη μουσική επιλογή, οι Τaraf de Haϊdouks,  στους δρόμους της Στοκχόλμης.