Ο Γκάλης της προσφοράς, ο «αλύγιστος» Νίκος, ο… μύθος

Όποιος νομίζει ότι σήμερα έχει γενέθλια ο Νίκος Γκάλης, έχει αντιληφθεί τη μισή αλήθεια. Σήμερα γιορτάζει όποιος αγαπά την μπάλα με τα σπυριά, όποιος με τον έναν ή άλλον τρόπο μετέχει της μυσταγωγίας του αθλήματος. Σήμερα γιορτάζει όλος ο κόσμος, που έμαθε το μπάσκετ χάρη στον Θεό του ελληνικού μπάσκετ, ο κόσμος που έζησε μοναδικές στιγμές, βλέποντας μια μικρή χώρα να μεγαλουργεί. Αλλά, υπάρχει και κάποιος που δεν γιορτάζει…

Αν υπάρχουν χίλιοι λόγοι (ίσως να ‘ναι και παραπάνω) για να αποκτάς την έκφραση ανθρώπου, ο οποίος δοκίμασε να δαγκώσει λεμόνι, ή να πιει ένα σφηνάκι ξύδι, όταν ακούς το όνομα του Γιώργου Βασιλακόπουλου, το γεγονός ότι θεωρεί εχθρό τον Νίκο Γκάλη, είναι ο σημαντικότερος. Και μόνο γι’ αυτό έπρεπε να αποπεμφθεί χρόνια τώρα από το μπάσκετ, αλλά σιγά που θα χαλάσουμε τα γενέθλια του Νικ για χάρη του. Απλά, δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Έχω την τύχη να με περιβάλλει με τη φιλία του ο Γκάλης. Κι αν κρατώ πέντε πράγματα από τη δημοσιογραφική μου διαδρομή, αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο. Καθένας μας έχει λόγους να τον λατρεύει, γιατί απλά αυτός άνοιξε τον δρόμο. Για την αξία του, για το ποιος είναι, δεν υπάρχει λόγος να μιλήσει κανείς, έχει αποφανθεί η ιστορία.

Αν κάτι οφείλουμε να τονίσουμε είναι πως ο Νικ είναι… αλύγιστος. Δεν δίστασε να φύγει με ταξί από το κλειστό του Μετς, όταν ένιωσε ότι προσβάλλεται η προσωπικότητά του. Δεν δίστασε να αφήσει τη μεγάλη του αγάπη (τον Άρη), όταν ένιωθε άβολα. Δεν δίστασε να απέχει από την Εθνική, όταν θεώρησε πως πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα.

Δεν έκανε ποτέ τα κέφια του Βασιλακόπουλου, για να πάρει μια θέση, που του ανήκει και που δεν του δόθηκε. Λες κι έχει πολλούς σαν τον Γκάλη το ελληνικό μπάσκετ, για να τους αφήνει εκτός. Δεν αποδέχθηκε καμία από τις προτάσεις που του έγιναν, για να ενταχθεί σε κόμματα κι ας του έστρωναν περσικά χαλιά όλων των χρωματικών αποχρώσεων. Ο Γκάλης είναι εθνικό σύμβολο, δεν χωρά σε παρατάξεις.

Είχα την τύχη να ζήσω από κοντά τα γυρίσματα για την ΟΣΕΚΑ, για τους μπασκετμπολίστες με αμαξίδιο. Εκεί ο Γκάλης έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, δημιούργησε ένα συγκλονιστικό βίντεο. Δεν ζήτησε όχι μόνο χρήματα, ούτε καν να φορέσει τα ακριβά κοστούμια, που υπήρχαν στην γκαρνταρόμπα. Δεν πήρε ούτε μια… πορτοκαλάδα, γιατί ήθελε μόνο να δώσει. Κι όποτε το μπάσκετ με αμαξίδιο τον κάλεσε, ήταν εκεί, δίχως δεύτερη σκέψη.

Ελπίζω με την άδεια του, καταθέτω μια προσωπική μαρτυρία. Για τις ανάγκες των γυρισμάτων, ο σκηνοθέτης ήθελε κάποια από τα προσωπικά του είδη, ώστε να τα συμπεριλάβει στο βίντεο. Του το ζήτησα κι η απάντηση ήταν αφοπλιστική. «Δεν έχω, τα έχω μοιράσει για φιλανθρωπικούς σκοπούς».

Αυτός είναι ο Γκάλης που ΔΕΝ γνωρίζει πολύς κόσμος, γιατί αφενός ό,τι κάνει δεν το φωνάζει, αφετέρου η ηγεσία του ελληνικού μπάσκετ τυφλωμένη από τη λάμψη του και το μίσος της, τον άφησε εκτός. Καλό του έκανε, αλλά ταυτόχρονα στερεί από τη χώρα το πιο λαμπρό αστέρι, τον άνθρωπο που θα μπορούσε να αλλάξει ξανά και ξανά το μπάσκετ.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Χρόνια πολλά Νίκο Γκάλη. Το δικό σου πορτραίτο δεν θα ξεθωριάσει ποτέ, γιατί για πάντα θα είσαι ο απόλυτος σταρ, ο άνθρωπος που αν δεν τον γνωρίζαμε, θα νομίζαμε ότι η μπάλα είναι πιο μεγάλη…