Ο αθλητισμός είναι τέχνη

Είναι φορές που λες ότι η… τύχη σου κλείνει το μάτι. Ήμουν από την πρώτη στιγμή της σύλληψης της ιδέας, μέλος της ομάδας που δημιούργησε το βίντεο με τον Νίκο Γκάλη και την πιο δυνατή ομάδα της χώρας, την Εθνική Ελλάδας μπάσκετ με αγωνιστικό αμαξίδιο. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτομέρεια, κάθε κομμάτι από αυτό το παζλ, έχει χαραχθεί με ανεξίτηλη μελάνη στο μυαλό (και στην καρδιά) μου.

Ήμουν μεταξύ των τυχερών, που παρακολούθησαν την «αβάν πρεμιέρ» της ταινίας «1968», του Τάσου Μπουλμέτη, ενός συνδυασμού ντοκιμαντέρ και μυθιστορίας. Μιας ταινίας που συγκίνησε και που εύχομαι να είναι καλοτάξιδη και να… σπάσει τα ταμεία.

Είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι οι στιγμές που ο αθλητισμός -ο οποίος είναι τέχνη- συναντά την τέχνη, παντρεύονται και δημιουργούν ιστορία. Είναι οι στιγμές που ένα αχνό φως φαίνεται στην άκρη του τούνελ και σπάει το… σκοτάδι.

Σε αυτόν τον διαδικτυακό χώρο δεν χαϊδεύουμε αυτιά. Υπάρχουν γενιές οπαδών (γιατί φιλάθλους δεν τους λες), που έχουν γαλουχηθεί με την ιδέα της νίκης. Όχι με το μεγαλείο της σύμπραξης, της κοινότητας, της παρέας που (ενίοτε) γράφει ιστορία, αλλά με τη νίκη. Γενιές που ενδεχομένως αγνοούν τις ρίζες της ομάδας τους, ελάχιστα γνωρίζουν την ιστορία της, αδιαφορούν για τη γενεσιουργό αιτία του συλλόγου, αλλά γνωρίζουν πως ο πρόεδρος είναι… τρελός και πως η ομάδα δεν χάνει.

Υπάρχουν γενιές οπαδών -δυστυχώς, με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη δική μας, των αθλητικών συντακτών- που έχουν γαλουχηθεί με τα ιδανικά (δεν τα λες) της άδικης ήττας, γιατί απλά η ομάδα δεν μπορεί να χάσει. Ακόμα και 4-0 να είναι το σκορ σε βάρος μας, υπήρξε μια φάση στο πέμπτο λεπτό, όπου αν ο διαιτητής δεν είχε δώσει ανάποδα το πλάγιο άουτ, θα είχε αναπτυχθεί το φαινόμενο της πεταλούδας κι εντέλει «να σαπίσουν τα κόκαλά του».

Υπάρχουν γενιές οπαδών που αγνοούν βασικούς διαιτητικούς κανόνες, αλλά γνωρίζουν περί «στημένων» αγώνων (όλοι έχουν… εσωτερική πληροφόρηση), που όταν μιλούν για αθλητισμό έχουν ως πρώτη ατάκα «έχεις κανένα σίγουρο», που πηγαίνουν στο γήπεδο μόνο για να νικήσουν και που όλο αυτό το αναγάγουν σε σεξουαλική εκτόνωση, πηδώντας δίχως την αναγκαία και ικανή συνθήκη της ύπαρξης παρτενέρ.

Αυτός ο homo sportius, ο σύγχρονος οπαδός που κάθε σχέση με τον παραδοσιακό φίλαθλο -ο οποίος φορούσε το κουστούμι για να πάει στο γήπεδο και ζούσε τη μυσταγωγία του αθλητισμού- είναι εντελώς συμπτωματική, έχει στα χέρια του δύο… εφόδια. Ένα διαφημιστικό 50 δευτερολέπτων και μια ταινία 90 κάτι λεπτών.

Κυρίως έχει τη δυνατότητα να αποσυνδέσει την ομάδα από το αποτέλεσμα και να δει μέσα από την ευαίσθητη προσέγγιση των δύο ταινιών, μια άλλη όψη του αθλητισμού. Να κλάψει, να συγκινηθεί, να νιώσει περισσότερο άνθρωπος και λιγότερο άτομο. Να ανακαλύψει τη σπουδαιότητα της κοινοπραξίας, δίχως να την… πει στον αντίπαλο. Να ξεφύγει από αυτό που έχει συνηθίσει και που μοιάζει σαν τη μέρα της μαρμότας, στην οποία μέρα τίποτα καλό δεν έχει συμβεί.

Δεν περιμένω από μία ταινία να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και την περί των αθλητικών πραγμάτων αντίληψη του κόσμου. Όμως έχω την ελπίδα πως αυτή η συμπτωματική συνύπαρξη αθλητισμού και πολιτισμού, μπορεί να μετατραπεί σε σχέση διαρκείας και να αποκτήσουμε κι άλλα διαμάντια στη συλλογή μας.

Ακόμα κι ένας (1) οπαδός να ανακαλύψει μέσα από τα δύο οπτικοακουστικά ντοκουμέντα κάτι από το βαθύτερο νόημα του αθλητισμού, κέρδος είναι.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αντί επιλόγου λίγες λέξεις με πολλά μηνύματα από την αείμνηστη Κατερίνα Γώγου: «Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος. Τον νου σου ε;»…