Λίγο ΠΑΣ, λίγο τσίπουρο κι ο Λιβάγια μας

Πού μυαλό για να γράψω για το χθεσινό ματς μετά τη σημερινή κλήρωση της ΕΠΟ; Αλλά χθες η ΑΕΚ απέδειξε πως έχει δέσει σαν καλή μπεσαμέλ, σαν αυγολέμονο, σα μαγιονέζα σπιτική, απέναντι σε έναν ΠΑΣ καλοκουρδισμένο και με προπονητή βαρβάτο.

Ο ΠΑΣ έχει το φαντασμαγορικό παράδοξο: Εκτός έδρας παίζει καλύτερα. Οκ, φαντασμαγορικό για οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Αλλά πείτε εσείς, αν ξέρετε, έχετε πάει ποτέ Ζωσιμάδες με βροχή; Στην λασπουριά; Στο ραδικοχώραφο; και τώρα είναι στα καλά του, πού να το βλέπατε καμιά δεκαετία πίσω, που από τη μία οι παίκτες κλωτσούσανε την μπάλα κι από την άλλη οι βάβες μαζεύανε σπαράγγια.

Τέλος πάντων, ο ΠΑΣ είναι στα καλά του κι άμυνα καλή έχει και επίθεση συμπαθέστατη. Σε αντίθεση με την ΑΕΚ, που παίζει με λαβωμένο κέντρο, αλλά με φόρτσα πρωταθληματική και πείσμα για ένα στοίχημα που δεν πρέπει να χαθεί, ήδη από το περσινό λαβωμένο γόητρο του τελικού Κυπέλλου. Και πέραν τούτου, η ΑΕΚ πατάει γερά σε γερά πόδια: Του Μάρκο Λιβάγια.

Το πρώτο γκολ του Λιβάγια ξεμπλόκαρε την Ένωση, η οποία χθες είχε ρυθμό, είχε ταχύτητα κι είχε και πολύ καλή συνεργασία μεταξύ των παικτών, σχεδόν αρμονική. Ο δε Μασούντ μοιάζει διατεθειμένος να αφήσει και πνευμόνια και ιστορία στο γήπεδο.

Ωστόσο, ο ΠΑΣ φέτος είναι ομάδα κι έτσι στο δεύτερο, με εξαιρετικό σου του Γαρουφαλιά, ισοφαρίζει με την Ένωση. Και πάει τσούκου-τσούκου με τέτοια γκολάρα κατευθείαν στις υποψήφιότητες των καλύτερων γκολ της αγωνιστικής και μπράβο του, από τις ακαηδημίες της ΑΕΚ βγήκε -αν δεν το ξέρατε ήδη- κι όσο να πεις με τέτοια εξέλιξη το πυροδότησε το ενδιαφέρον.

Κι η ΑΕΚ έδειξε χαρακτήρα. Δυνατό. Ασίστ Λιβάγια, γκολ Αραούχο στο 53′. Ένα από τα ωραία ποδοσφαιρικά δίδυμα, παίκτες άλλου χαρακτήρα -και ίσως και διαφορετικού βεληνεκούς- αλλά συνδυασμός μπριόζικος, σε κερδίζει να τον καμαρώσεις.

Ο δε Αραούχο στο 88′ κατάφερε και δεύτερο, ωραίο γκολ, με κεφαλιά διαμορφώνοντας το τελικό 3-1, με τον κόσμο τη Ένωσης να ουρλιάζει το όνομά του.

Εμ, αδυναμίες είναι αυτές. Αδυναμίες και καλή θέληση -ή, πιο συγκεκριμένα, καλή πίστη- απέναντι στον γκολτζή που στήριξε με τόση λαχτάρα και τόσο δράμα και τόση προσμονή.

Όμως MVP ήταν -αντικειμενικά- ο κύριος Μάρκο: Ο κύριος που ξεμπλοκάρει, ξελασπώνει κι ανεβάζει ταχύτητες σε όλη την ομάδα, αυτός ο φυσικός ηγέτης με τους σωστούς τόνους, τους σκυλοκαυγάδες και την προσήλωση.

Και τώρα, που ανοίγονται τα σπουδαία, ο δρόμος είναι μπροστά κι η ομάδα συγκροτημένη.