ΠΑΟΚ : «Τρίμπαλο» σαν πετάς, εκεί που μεγαλούργησε ο Σάκης ο Ρουβάς

Ο ΠΑΟΚ του τελευταίου διαστήματος το έχει γυρίσει το τάβλι μοιράζοντας απλόχερα τριάρες, τεσσάρες και πεντάρες, όπως όμως θα έχετε καταλάβει ήδη πιστεύω, το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι αυτό που γράφει το ταμπλό.

Στα παιχνίδια με Παναθηναικό και Λεβαδειακό όπου ο ΠΑΟΚ πέτυχε εμφατικές νίκες, στάθηκα κυρίως στα πρώτα ημίχρονα, εκεί που το σκορ ήταν στο φτωχό 1-0.
Τα πανηγύρια και η κριτική βάσει του σκορ είναι για τα καφενεία, το ζητούμενο είναι πως φτάνεις μέχρι εκεί.

Στη μητέρα όλων των αθλημάτων επαφής την πυγμαχία, σημασία έχει πως θα κατεβάσεις τις άμυνες του αντιπάλου. Άπαξ και τον αναγκάσεις να αφήσει απροστάτευτα πλευρά και σαγόνια, μετά τον ξαπλώνεις και με χάδια.

Ο ΠΑΟΚ σήμερα δεν ήταν καλός, σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια, που έδειξε εξ΄αρχής στους αντιπάλους του πως οι μόνες ελπίδες τους, επαφίονται στο νόμο των πιθανοτήτων.

Παρατήρησα κάτι που είχα να το δω από το παιγνίδι στη Νέα Σμύρνη και η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε συνόδευε σε μόνιμη βάση τα παιγνίδια του:

Το νωχελικό ξεκίνημα μια χαλαρή λογική ανάπτυξης χωρίς ένταση, ορμή και αγωνιστικό τσαμπουκά, που δεν προσφέρει απλώς αυτοπεποίθηση στον αντίπαλο αλλά σου τρώει και χρόνο. Δεν είναι και τόσο ασυνήθιστο στο ποδόσφαιρο να τρέχεις και να μη φτάνεις στο τέλος, να προσπαθείς να επιτεθείς βιαστικά και με γιόμες, για να κερδίσεις τα λεπτά που ξόδεψες τζάμπα αλλάζοντας πασούλες.

Η Κέρκυρα δεν είναι από τις ομάδες που μπορούν να απειλήσουν τον ΠΑΟΚ κι ο ΠΑΟΚ όμως δε γίνεται να προσαρμόζει το ποδοσφαιρικό νεύρο του στη δυναμική του αντιπάλου.
Δε θα βρίσκει Κέρκυρες μπροστά του και δεν αναφέρομαι μόνο στα ντέρμπι της Τούμπας, αλλά στα παιχνίδια που έχει να δώσει σε Αγρίνιο, Γιάννενα, Τρίπολη, Περιστέρι, που είναι κομβικά.

Η τακτική μπορεί να αλλάζει ανάλογα με την έδρα, την ποιότητα του άλλου, η δυναμική είσοδος όμως επιβάλλεται σε κάθε περίπτωση. Για να γίνω συγκεκριμένος, αναφέρομαι σε αυτό που είχε η ΑΕΚ του πρώτου γύρου και την έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους δυο, είναι αν θέλετε αυτό που είχε σταθερά η Ξάνθη του Λουτσέσκου.

Με δεδομένο λοιπόν πως δεν υπάρχει κάτι άξιο αναφοράς στη συνολική εικόνα του ΠΑΟΚ πέρα από ένα διακριτικό καμπανάκι προβληματισμού, είναι ίσως πιο χρήσιμο να σταθώ στα γκολ που μπήκαν.

Το πρώτο του Μάτος το έχουμε δει αρκετές φορές από το Βραζιλίανο, η προηγούμενη ήταν μόλις μια εβδομάδα πριν με τον Λεβαδειακό στην Τούμπα, μιλάμε για φάση καρμπόν.
Εύκολο να λες «μα γιατί δεν μαρκάρουν τον παίκτη, αφού το κάνει συνεχώς», δεν είναι τόσο απλό όμως.

Ο Μάτος ξεκινάει τις μπούκες του από μακριά, τόσο που δε μπορεί να τον μαρκάρει ο αντίπαλος αμυντικός αφού θα αφήσει χώρους μια και ο παίκτης δε λογίζεται ως επιθετικός, εκτός αυτού οι κινήσεις του δεν παραπέμπουν σε δεξί μπακ αφού έχει την πλαστικότητα του φορ. Είναι κι εξαιρετικά εκρηκτικός, έχοντας πάρει ήδη φόρα λοιπόν είναι πολύ δύσκολο να μπλοκαριστεί.

Το γκολ του Τζάλμα μπήκε κατά λάθος δεν το συζητάμε, σέντρα ήθελε να κάνει ο άνθρωπος, με εντυπωσίασε πάντως το τρίτο του Πέλκα, που επιβεβαιώνοντας την αγωνιστική του άνοδο έδειξε πως τα πάντα τελικά ξεκινούν από τον εγκέφαλο και καταλήγουν στο σώμα.

Ο Πέλκας λοιπόν μπήκε κατά μέτωπο, πιέστηκε, έχασε το βηματισμό του κι έπεσε, σηκώθηκε όμως προστατεύοντας τη μπάλα, την κράτησε, πήρε και μια κόντρα κι εκτέλεσε. Εννιά στους δέκα Έλληνες ποδοσφαιριστές (για να μην πω 999 στους 1000) θα είχαν ξαπλώσει στο χορτάρι, θα σήκωναν τα χέρια, ζητώντας είτε πέναλτι, είτε για να διαμαρτυρηθούν σε συμπαίκτη τους, είτε για να χρεώσουν την αδυναμία τους σε κάποια επουράνια θεότητα.

Ανεξαρτήτως αιτίας ή αφορμής θα είχαν παρατήσει τη φάση, που μπορεί σήμερα να μην σήμαινε κάτι ιδιαίτερο, αύριο όμως μπορεί να χαρίσει, νίκη, βαθμούς, τίτλο. Είναι η πιο πειστική απόδειξη πως καλύτερα να παίζεις όρθιος παρά ξαπλωτός, περισσότερα έχεις να κερδίσεις.