«Λεγεώνα της Τιμής» στον Παναγιώτη Παπανικόλα

Ο Δρ. Παναγιώτης Παπανικόλας έχει διδακτορικό στη Δομοστατική Μηχανική (1995)  ήταν Τεχνικός Διευθυντής για τη Μελέτη και Κατασκευή της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου. Έτσι, λοιπόν, σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλική Πρεσβεία της Αθήνας ο διακεκριμένος επιστήμονας και Γενικός Διευθυντής Ελλάδος του τομέα παραχωρήσεων του ομίλου VINCI, δέχθηκε το μετάλλιο, παρουσία του Πρέσβεως κ. Christophe Chantepy και του Προέδρου του γαλλικού αυτού ομίλου κ. Xavier Huillard.

Ο κ. Huillard αναφέρθηκε στον τιμώμενο με ιδιαίτερα θερμά λόγια, αναγνωρίζοντας σε αυτόν χαρακτηριστικά ελληνικής αξιοσύνης, συνδυασμένης τόσο με τη σύλληψη, όσο και με την υλοποίηση μεγάλων έργων:

«Αγαπητέ Παναγιώτη,

Ενσαρκώνεις μόνος σου, με την επαγγελματική σου πορεία, την ποικιλομορφία και τον πλούτο του όμορφου επαγγέλματος του κατασκευαστή, που περήφανα ασκούμε στη VINCI.

Πρόκειται για ένα επάγγελμα του οποίου η πιο επιτυχημένη έκφραση είναι τα μεγάλα έργα, και κυρίως τα μεγάλα έργα υποδομής. Αυτός είναι και ο τομέας όπου διαπρέπεις.

Οι Έλληνες υπήρξαν πάντα μεγάλοι ταξιδευτές και παρόλο που η οικογένεια και η κουλτούρα σου έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα, εσύ γνώρισες πολλούς ορίζοντες:

Καταγόμενος από τη Βόρεια Ήπειρο, γεννημένος στο Κονγκό, με προοπτικές για μία πολλά υποσχόμενη καριέρα στον Καναδά, παρέμεινες  Έλληνας σαν τον Οδυσσέα, ο οποίος μετά από ένα μακρύ ταξίδι, επέστρεψε στην πατρίδα των προγόνων του.

Επέλεξες ένα έργο που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί όταν είναι λαμπρός μηχανικός όπως εσύ: Τη Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, που άλλαξε τη γεωγραφία της Ελλάδος. Το όραμα αυτό έγινε πραγματικότητα, αντιμετωπίζοντας με επιτυχία την ανάληψη του επιχειρηματικού κινδύνου και της χρηματοδότησης, χάρη στο σύστημα των παραχωρήσεων, αφού το Ελληνικό Δημόσιο  μεταβίβασε την αρμοδιότητα αυτή στην παραχωρησιούχο εταιρεία (με επικεφαλής τη VINCI) και τα τεχνικά εμπόδια που δεν ήταν αμελητέα, αφού επρόκειτο να κατασκευαστεί ένα τεχνικό έργο στη θάλασσα, το οποίο έπρεπε να αντέχει σε ισχυρούς σεισμούς και σε εξαιρετικά δυσμενείς γεωτεχνικούς περιορισμούς.

Στη βάση μιας σχέσης απόλυτης εμπιστοσύνης με τη VINCI CONCESSIONS, η διαχειριστική πολιτική της οποίας είναι ακριβώς η προώθηση ντόπιων στελεχών, στις χώρες όπου ο Όμιλος επιθυμεί να έχει διαρκή παρουσία, γίνεσαι στη συνέχεια επικεφαλής στην Ελλάδα.

Έχοντας αναλάβει ήδη από το 2009 τις αρμοδιότητες του Γενικού Διευθυντή της Γέφυρας, το 2014  προσθέτεις στις ευθύνες σου και αυτή του Διευθύνοντος Συμβούλου της Ολυμπίας Οδού.

Συνέβαλες στη διατήρηση συνεχούς διαλόγου με τις ελληνικές αρχές, των οποίων κατάφερες να κερδίσεις την εμπιστοσύνη, πράγμα που μας επέτρεψε να ανταποκριθούμε επιτυχώς στην πρόκληση να ολοκληρωθεί το σημαντικό έργο της διαπλάτυνσης και του εκσυγχρονισμού ενός από τους οδικούς άξονες που στο παρελθόν ήταν από τους πιο επικίνδυνους στην Ευρώπη.

Το στοίχημα αυτό τελικά κερδήθηκε χάρη στην αίσθηση του κοινού συμφέροντος όλων των δημόσιων και ιδιωτικών εταίρων τους οποίους αφορούσε η επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης, στην ευελιξία του συστήματος των παραχωρήσεων που σε αυτό το εξαιρετικά δύσκολο πλαίσιο αποδείχθηκε ιδιαίτερα ανθεκτικό.

Συνέχισε. Συνέχισε έτσι. να συνδυάζεις τόσο καλά όπως εσύ ξέρεις, τις διάφορες κουλτούρες. Συνέχισε να παράγεις έργο χρήσιμο τόσο για την πατρίδα σου όσο και για τη δραστηριότητα των κατασκευαστών που είμαστε, για τις μεγάλες γαλλικές εταιρείες που έχω την τιμή να εκπροσωπώ σήμερα και για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της οποίας είσαι ζωντανό παράδειγμα».

Ο Δρ. Παπανικόλας αντιφώνησε ως εξής: «Είναι αλήθεια ότι έζησα σε τρείς ηπείρους. Έχω  υπάρξει κάτοχος 4 υπηκοοτήτων. Πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι για να είναι κανείς πολίτης του κόσμου και να βγει κερδισμένος από ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, θα πρέπει να ανήκει κάπου, να έχει ρίζες. Οι άνθρωποι που ταξίδεψαν πολύ, είναι όπως οι γέφυρες.

Για να αντέχουν σε σεισμούς και ισχυρούς ανέμους, θα πρέπει να έχουν γερά θεμέλια. Νιώθω τις ρίζες μου, τα θεμέλια μου ελληνικά.

Η Ήπειρος, η περιοχή της Ελλάδος απ’ όπου κατάγομαι, αποκλεισμένη από δύσβατες οροσειρές και ποτάμια, είχε πάντα για δρόμους τα γεφύρια της.

Από μικρό παιδί με σαγήνευαν τα ηπειρώτικα πέτρινα γεφύρια. Αυτή η εικόνα της ιδιαίτερης πατρίδας μου, ήταν εκείνη που με έκανε αυτό που είμαι: Έναν μηχανικό ταγμένο στην κατασκευή γεφυρών και δρόμων.

Δρόμοι και γέφυρες βοηθούν τους ανθρώπους να ταξιδεύουν με άνεση και ασφάλεια, να μεταφέρουν τα προϊόντα τους, να επισκέπτονται άλλους πολιτισμούς, να ευημερούν και να προοδεύουν.

Στη γενέτειρά μου, τη Λ.Δ. του Κονγκό, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια μεγαλώνοντας με παιδιά από όλο τον κόσμο. Εκεί έμαθα να χτίζω «γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων», να σέβομαι και να αξιοποιώ διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές κουλτούρες, και διαφορετικά όνειρα. Αργότερα, στον Καναδά, ολοκλήρωσα διδακτορικές σπουδές στην επιστήμη μου, με εξειδίκευση στη γεφυροποιία (και δη στις καλωδιωτές γέφυρες) ενώ μέσω της πρώτης μου δουλειάς σε Καναδά και Αλάσκα, εντρύφησα σε καινοτόμες τεχνολογικές μεθόδους ανάλυσης και κατασκευής.

Η Γαλλία και η Ελλάδα συνδέονται με το πιο παραγωγικό κομμάτι της σταδιοδρομίας μου. Συμπαραστάτης μου, ήταν ένας παγκόσμιος γαλλικός όμιλος, η VINCI, που μου χάρισε απλόχερα και με αυξητικό βαθμό την εμπιστοσύνη του, μέσα από δύο μεγάλα έργα:

1. Τη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου: Ένα τεχνολογικό επίτευγμα που αποτελεί σήμερα παγκόσμια αναφορά στη γεφυροποιία, για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν οι προκλήσεις του σεισμού, των τεκτονικών μετακινήσεων, του βάθους του πυθμένα και της κακής ποιότητας του υπεδάφους. Για το έργο αυτό μου έρχεται στο μυαλό το απόφθεγμα του Καζαντζάκη «Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα». Η ιστορία της ολοκλήρωσης της Γέφυρας «Χαρίλαος Τρικούπης» είναι μία τέτοια συρροή «θαυμάτων».
2. Την Ολυμπία Οδό: Ένα έργο επιβλητικό ως προς το μέγεθός του και την δυσκολία κατασκευής του, ως αυτοκινητοδρόμου σε κυκλοφορία. Αλλά και για την περίοδο που ολοκληρώθηκε, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Το έργο έφτασε δύο φορές στην άκρη του γκρεμού, αλλά όπως αναφέρει ο ίδιος συγγραφέας, «Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει». Έτσι στο τέλος καταφέραμε να το ολοκληρώσουμε. Είναι αυτά δύο έργα πολύ σημαντικά για την πατρίδα μου, που βγάζουν απ’ τον αποκλεισμό την Δυτική Ελλάδα.

Μέσα από αυτά, παγιώθηκε εντός μου η αντίληψη ότι όσα πετυχαίνει κανείς δεν οφείλονται μόνο στον εαυτό του, αλλά και σε αυτούς που τον πίστεψαν και τον στήριξαν. Η δικαίωση του ενός, είναι δικαίωση όσων τον περιέβαλαν με την εμπιστοσύνη τους τόσο στην προσωπική, όσο και στην επαγγελματική του ζωή. Είναι αυτού του είδους η δικαίωση, που δικαιώνει εντέλει τις προσδοκίες ενός ευρύτερου εθνικού και κοινωνικού συνόλου.

Ήμουν τυχερός γιατί είχα δίπλα μου σημαντικούς ανθρώπους. Θα ήθελα να αναφέρω:

• τον καθηγητή μου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Θεοδόση Τάσσιο,
• τους Jean-Paul Teyssandier, Gilles de Maublanc, A. Δημόγλου και Ν. Χαρικιόπουλο που μου εμπιστεύθηκαν την Τεχνική Διεύθυνση στη κατασκευή της Γέφυρας,
• τον Christophe Pelissié du Rausas, που μου εμπιστεύθηκε τη διεύθυνση του τομέα παραχωρήσεων του ομίλου VINCI (VINCI CONCESSIONS)  στην Ελλάδα και  με δίδαξε την ευθύνη της παροχής  Δημόσιας Υπηρεσίας από μέσα από τα έργα μας.

Δεν μπορώ να παραλάβω την τιμητική τούτη διάκριση χωρίς να αναλογιστώ τους συναδέλφους  με τους οποίους συμπορεύτηκα στα μεγάλα έργα της Πατρίδας μου, κατά τη διάρκεια μιας τόσο δύσκολης (οικονομικής) συγκυρίας και να τους αποδώσω την τιμή που τους οφείλω.

Έχω πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι η μεγάλη τιμή που μου γίνεται από τη Γαλλική Δημοκρατία απόψε στο πρόσωπό μου δικαιώνει τη φράση που έμαθα από τον κ. Xavier Huillard, ο οποίος μαζί με τον Εξοχότατο κ. Πρέσβη ενσαρκώνουν απόψε τον κανόνα, ότι: «Οι αληθινές επιτυχίες, είναι αυτές που μοιραζόμαστε».

MUST READ

Ο Πίτερς παίρνει το «όπλο» του – Ο νέος ρόλος, ο τραυματισμός του Βεζένκοφ και το φαρμακερό 57.1% στο τρίποντο (vids)

Ευχαριστώ λοιπόν από καρδιάς, όλους αυτούς που προανέφερα, μα και όλους εσάς που με τιμάτε απόψε με την παρουσία σας, ως ένδειξη ειλικρινών αισθημάτων έναντί μου. Η στήριξη και η αναγνώριση σας με ενθαρρύνουν να συνεχίσω το έργο μας».