Το επόμενο αναγκαίο βήμα για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο

Πριν από δύο ημέρες παρακολουθούσα την συνέντευξη του Bob Myers – του εμβληματικού General Manager των Golden State Warriors – στο φετινό MIT Sloan Sports Analytics Conference. Ο Myers περιέγραψε με απλά λόγια την διαφορετική δυναμική που αναπτύσσεται στα playoffs, συγκριτικά με τη κανονική περίοδο.

Υποστήριξε ότι είναι πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις έναν μπασκετμπολίστα με περιορισμένο επιθετικό ρεπερτόριο στη postseason – όσο καλός και αν είναι σε αυτά τα λίγα που κάνει – εξαιτίας του μεγαλύτερου χρόνου προετοιμασίας ανάμεσα στους αγώνες, αλλά και της επαυξημένης αμυντικής προσήλωσης των ομάδων. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως στα playoffs, δεν μπορείς να βασίζεσαι στις 1-2 αγαπημένες σου κινήσεις. Ο αντίπαλος θα είναι έτοιμος να τις απενεργοποιήσει.

Από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι ο ίδιος αναφερόταν περισσότερο στον James Harden – παρόλα αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη οι ισχυρισμοί του ταιριάζουν γάντι και στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο Γιάννης αποτελεί δίχως αμφιβολία έναν από τους πιο κυριαρχικούς αθλητές του ΝΒΑ και λογικά, σε λίγο καιρό θα παραλάβει δικαιωματικά το βραβείο του πολυτιμότερου της σεζόν.

Το γεγονός αυτό βέβαια δεν αλλάζει την απουσία «ποικιλίας» στο επιθετικό του παιχνίδι, καθώς πρόκειται για έναν μπασκετμπολίστα που σκοράρει σχεδόν αποκλειστικά με drives ή σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου. Οι κινήσεις του στο Post απαιτούν ακόμη αρκετή δουλειά – το μακρινό του σουτ, είναι οριακά ανύπαρκτο.

Η μεγαλύτερη απόδειξη για όλα αυτά, είναι τα μέτρα που του παραχωρούσαν οι Raptors στη περιφέρεια, προκαλώντας τον ουσιαστικά να σουτάρει.

Επιπλέον το αμυντικό τείχος που σχημάτιζαν με τέσσερις παίκτες οι Καναδοί στα όρια του ζωγραφιστού, είχε ως μοναδικό σκοπό την αναχαίτιση των εφορμήσεων του προς τη ρακέτα.

Η παρέα του Kawai, λαμβάνει συνολικά πολύ υψηλό βαθμό στα μετόπισθεν. Στο παρακάτω βίντεο προσέξτε την συμπεριφορά της, σε μια από τις αγαπημένες συνήθειες του Greek Freak: το drive με το αριστερό χέρι και το spin move επάνω στο σώμα του αμυντικού, με στόχο να τελειώσει τη φάση με το δεξί. Ο Ibaka γνωρίζει επακριβώς τι θα επακολουθήσει.

Τα ίδια ισχύουν και στο Post, όπου οι Raptors έστελναν πάντοτε σε βοήθεια τον αθλητή που αγωνιζόταν στη θέση «5», ώστε να σκεπάσει με το μήκος του το οπτικό πεδίο του πρωταγωνιστή μας.

Κάθε φορά που ο Αντετοκούνμπο εφορμούσε προς τα μέσα, έβρισκε μπροστά του ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα από διαφορετικά σώματα και χέρια, με αποτέλεσμα να αδυνατεί συστηματικά να συνδεθεί με το καλάθι.

Σε όλα αυτά βέβαια βοήθησαν και οι πραγματικά άθλιες επιδόσεις των Bledsoe/Mirotic από τη γραμμή του τριπόντου, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη αστάθεια του Chris Middleton. Εξάλλου στο μπάσκετ όταν επιλέγεις να αντιμετωπίζεις έναν επιθετικό με δύο ή περισσότερους παίκτες, κάποιος άλλος μένει αναγκαστικά ελεύθερος.

Η διαφορά των Lebron/Kobe αυτού του κόσμου, εδράζεται στο γεγονός πως κάθε καλοκαίρι προσθέτουν καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι τους. Ποτέ δεν επαναπαυόντουσαν – αντίθετα δεν σταματούσαν ποτέ να δουλεύουν σκληρά για να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους. Όσοι λοιπόν υποστηρίζουν ότι ο Greek Freak δεν πολυχρειάζεται το περιφερειακό σουτ, κάνουν απλώς λάθος.

Προσωπικά πάντως θεωρώ πως η τελευταία εικόνα της σεζόν, είναι άκρως ενθαρρυντική για τους Bucks. Η αντίδραση του Γιάννη να αποχωρήσει εκνευρισμένος από τη συνέντευξη τύπου μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει άκομψη, παρόλα αυτά αποτελεί ταυτόχρονα ένα σημάδι εγωισμού. Πιθανότατα του χρόνου θα επιστρέψει ακόμα καλύτερος.