Η «ώρα» του Damian Lillard (vid)

Πριν από λίγες ημέρες μια από τις καλύτερες και πιο ανταγωνιστικές σειρές των φετινών playoffs, έφτασε και επίσημα στο τέλος της. Οι εξαιρετικοί Portland Trail Blazers ανακηρύχτηκαν οι μεγάλοι νικητές, καθώς κατόρθωσαν να αποκλείσουν στα πέντε παιχνίδια το θεωρητικό φαβορί, που ακούει στο όνομα Oklahoma City Thunder.

Βέβαια εδώ συναντάμε μια από τις περιπτώσεις, που το τελικό «σκορ» δεν αποτυπώνει την πλήρη αλήθεια. Οι περισσότερες αναμετρήσεις ήταν τρομερά αμφίρροπες, με την πλειονότητας τους να κρίνεται στις περίφημες λεπτομέρειες. Παρόλα αυτά, η τελική έκβαση παραμένει η ίδια. Οι Thunder εξακολουθούν να μοιάζουν δέσμιοι της αρνητικής παράδοσης των τελευταίων ετών, η οποία περιγράφει πως μετά τη φυγή του Kevin Durant δεν έχουν καταφέρει ποτέ να προκριθούν από τον πρώτο γύρο της postseason. Πέρσι ηττήθηκαν από τους Jazz – διαθέτοντας μάλιστα το πλεονέκτημα της έδρας – ενώ πριν δύο χρόνια, από τους Rockets. Αναμφίβολα διόλου κολακευτικές επιδόσεις, για έναν οργανισμό που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει.

Έχω την αίσθηση ότι ολόκληρη η συγκεκριμένη σειρά, μπορεί κάλλιστα να συνοψιστεί στη σπουδαία μονομαχία ανάμεσα στον υποτιμημένο Damian Lillard και τον παρεξηγημένο Russel Westbrook. Οι δύο παιχταράδες αποτελούν τους απόλυτους star των ομάδων τους και όπως είναι λογικό, η ιδιαίτερη απόδοση τους έμελλε να κρίνει σε μεγάλο βαθμό την τελική κατάληξη των αγώνων. Ο Dame θριάμβευσε με τον πλέον εμφατικό τρόπο, με τον επόμενο τόνο του μπασκετικού ρολογιού να δείχνει καθαρά, πως ίσως να έχει φτάσει επιτέλους η δική του «ώρα». Τουλάχιστον η ηλικιωμένη κυριούλα στις εξέδρες, φαίνεται πως συμφωνεί μαζί μας (από την ιστοσελίδα Ball don’t Lie).

Όλο το βράδυ ο Lillard φάνταζε κυριολεκτικά ασταμάτητος, πραγματοποιώντας μια εκπληκτική εμφάνιση που σίγουρα θα μνημονεύεται από τους φιλάθλους στα χρόνια που έπονται. Σκόραρε με σχετική άνεση 50 πόντους (10/18 τρίποντα) και μοίρασε έξι assists, σμπαραλιάζοντας οποιοδήποτε αμυντικό πλάνο είχε καταστρώσει η Οκλαχόμα ώστε να τον περιορίσει (από τον χρήστη Positive Residual).

Το κερασάκι στην τούρτα της μαγικής μπασκετικής του παράστασης αποτέλεσε φυσικά το φοβερό buzzer beater με το οποίο χάρισε την πρόκριση στην ομάδα του.

Το side step από τα 10+ μέτρα ενώ ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της λίγκας παραμένει κρεμασμένος πάνω του, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια τρομακτικής δυσκολίας – όμως όπως αναφέραμε και νωρίτερα, πιθανότατα βρισκόμαστε στη δική του «ώρα». Το μπάσκετ μπορεί να μην θεωρηθεί ποτέ ο «βασιλιά των σπορ», παρόλα αυτά οφείλουμε να παραδεχθούμε πως ελάχιστα αθλήματα προσφέρουν σταθερά τέτοιου είδους συγκινήσεις.

Μετά το τέλος της αναμέτρησης και αφού η σκόνη είχε πια κατακαθίσει, αναπτύχθηκε μια φιλολογία σχετικά με την ποιότητα της εν λόγω προσπάθειας. Αρκετοί υποστήριξαν (δικαιολογημένα) ότι η εκτέλεση πραγματοποιήθηκε υπό τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις και πως ο πρωταγωνιστής μας, είχε ουσιαστικά τη τύχη με το μέρος του. Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τον ξεχωριστό ρόλο της θεάς τύχης – σε κάθε περίπτωση όμως, ο Lillard διακρίνεται από την ικανότητα να ευστοχεί σε τόσο μακρινά σουτ. Το παρακάτω διάγραμμα (από τον Kirk Goldsberry) παρουσιάζει τις φετινές του επιδόσεις στα τρίποντα από τα 9+ μέτρα.

Συνολικά έχει δοκιμάσει 51 τέτοια σουτ, ευστοχώντας σε 19 εξ αυτών – δηλαδή ποσοστό 39,2%. Το νούμερο είναι υπερβολικά υψηλό, ειδικά αν συνυπολογίσουμε την τεράστια απόσταση από το καλάθι. Κατά την γνώμη μου βέβαια, είναι περισσότερο ζήτημα φιλοσοφίας και λιγότερο στατιστικής. Αφορά το κατά πόσο εμπιστεύεσαι τον καλύτερο σου παίχτη, να κρίνει τη σειρά όπως ο ίδιος επιθυμεί. Το τελικό αποτέλεσμα έχει δευτερεύουσα σημασία.