Το παιχνίδι με πλάτη αργοπεθαίνει (pics)

Η ιστορία είναι πια γνωστή σε όλους μας. Το τρίποντο αντιπροσωπεύει το απόλυτο όπλο μαζικής καταστροφής στο σημερινό ΝΒΑ.

Το ξεκίνημα της τρίποντης επανάστασης τοποθετείται χρονικά περίπου στο 2012-13, όταν οι Houston Rockets του σπουδαίου Daryl Morey (και όχι οι Golden State Warriors όπως πολλοί υποστηρίζουν λανθασμένα), άρχισαν να ανεβάζουν σταδιακά τον αριθμό των εκτελεσμένων μακρινών σουτ ανά αγώνα.

Πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων ασπάζονται τη συγκεκριμένη φιλοσοφία, αναζητώντας διαρκώς παίκτες που να μπορούν να σκοράρουν με συνέπεια πίσω από το τόξο. Στις μέρες μας συναντούμε που απαρτίζονται από πέντε σουτέρ, καθώς ακόμα και οι Centers έχουν ευθυγραμμιστεί πλήρως με το εν λόγω στιλ παιχνιδιού. Στον παρακάτω πίνακα απεικονίζεται η αυξητική τάση αυτού του φαινομένου. Παρατηρείστε την τελευταία γραμμή – οι Centers σουτάρουν σήμερα κατά μέσο όρο 12,7% περισσότερα τρίποντα! (όλα τα γραφήματα προέρχονται από τον Kirk Goldsberry).

Βέβαια η παραπάνω κατάσταση έχει ορισμένες σοβαρές παρενέργειες. Όπως αντιλαμβάνεστε με δεδομένο ότι ο συνολικός αριθμός των προσπαθειών παραμένει περίπου σταθερός, η κυριαρχία του τριπόντου έχει σπρώξει στο χείλος του γκρεμού ορισμένα διαφορετικά κομμάτια του αθλήματος. Το πρώτο θύμα ήταν η περίφημη ζώνη του midrange, η οποία αποτελεί την λιγότερο αποδοτική περιοχή στο σύγχρονο μπάσκετ. Υπό την προϋπόθεση ότι 3>2, προκύπτει ότι η εκτέλεση μέσης απόστασης παράγει μειωμένους πόντους ανά σουτ συγκριτικά με το τρίποντο. Στις πέντε ή δέκα κατοχές αυτό μπορεί να μην έχει καμιά σημασία, όμως μακροπρόθεσμα (στις 20+ κατοχές) ο σύλλογος που ακολουθεί το κατάλληλο shot selection θα πετύχει σίγουρα παραπάνω πόντους. Το midrange αργοπεθαίνει.

Το δεύτερο θύμα αποτελεί το Post up παιχνίδι. Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, οι σημερινοί ψηλοί προτιμούν να βολτάρουν στην περιφέρεια παρά να μάχονται σώμα με σώμα εντός του ζωγραφιστού. Είναι εύκολα να φανταστούμε το γιατί. Το Post μια «κακή» προσπάθεια με όρους στατιστικής – εκτελείται σχεδόν πάντοτε από το ύψος του midrange, ενώ τις περισσότερες φορές είναι καλά μαρκαρισμένο. Μην ξεχνάτε ότι ο αμυντικός, παραμένει όλη την ώρα κολλημένος στην πλάτη του επιτιθέμενου. Από μαθηματικής σκοπιάς λοιπόν, η βέλτιστη επιλογή είναι να βαράμε όλοι από έξω (παρέα φυσικά με τα lay ups).

MUST READ

Ο Πίτερς παίρνει το «όπλο» του – Ο νέος ρόλος, ο τραυματισμός του Βεζένκοφ και το φαρμακερό 57.1% στο τρίποντο (vids)

Σίγουρα η συγκεκριμένη προσέγγιση μοιάζει λιγότερο ολιστική σε σχέση με το παρελθόν. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν πως το άθλημα έχει χάσει ένα μέρος της παλιάς του λάμψης. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτή η εξέλιξη είναι μάλλον φυσιολογική – δεν υπάρχει κανένα κίνητρο ώστε οι ομάδες να επιστρέψουν στις παλιές τους συνήθειες, καθώς με αυτόν τον τρόπο σκοράρουν περισσότερους πόντους στις ίδιες προσπάθειες. Το γεγονός αυτό δεν αναμένεται να αλλάξει δραματικά στο εγγύς μέλλον.