Το λυκόφως των γιγάντων (Part 2)

Στο παρών κείμενο θα συνεχίσουμε την κουβέντας μας, σχετικά με το παρόν και το μέλλον των παραδοσιακών Centers της αμερικάνικης λίγκας. Θα επικεντρωθούμε στη μονομαχία μεταξύ των Horford/Embiid, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να εξάγουμε ορισμένα πιο γενικά συμπεράσματα που αφορούν την μακροπρόθεσμη αγωνιστική κατεύθυνση, που φαίνεται να έχει χαραχθεί στο ΝΒΑ. Ξεκαθαρίζω εξαρχής, ότι η συζήτηση μας αναφέρεται αποκλειστικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Στην Ευρώπη το άθλημα παίζεται διαφορετικά και για την ώρα, δεν μοιάζει να ακολουθεί τους ίδιους άτυπους κανόνες. Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως οι ψηλοί παλαιού τύπου σαν τον Καμερουνέζο, αποτελούν πλέον ένα είδος προς εξαφάνιση – επιβιώνουν στις μέρες μας, απλώς εξαιτίας της μικρής δεξαμενής παικτών όπως ο Horford. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως αργά ή γρήγορα θα αντικατασταθούν πλήρως από τους μπασκετμπολίστες νέου τύπου, που περιγράφτηκαν στο πρώτο μέρος. Ας δούμε το γιατί.

Η αμφίρροπη μάχη των μετόπισθεν

Με βάση τη θεωρία της αναμενόμενης χρησιμότητας, ας εξετάσουμε ποια ακριβώς επιθετικά πλεονεκτήματα προσφέρει η παρουσία του Embiid στο γήπεδο, αλλά και πως αυτά μεταφράζονται σε στις συνθήκες ενός αληθινού αγώνα. Η χρησιμότητα (ευτυχία, ικανοποίηση στα οικονομικά) που αντλείται μπορεί να αναλυθεί σε δύο επιμέρους άξονες: παιχνίδι στο Post και σαφές προβάδισμα στο τομέα των rebound. Με άλλα λόγια ο Joel έχει την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί την διαφορά μυϊκών κιλών και το τεράστιο μέγεθος του, για να σπρώξει τον αμυντικό του με πλάτη κοντά στο καλάθι και είτε να σκοράρει, είτε να κερδίσει φάουλ. Διόλου τυχαία ο Καμερουνέζος εκτελεί 10,1 ελεύθερες βολές ανά αναμέτρηση – το δεύτερο υψηλότερο νούμερο στο ΝΒΑ. So far so good.

Βέβαια για να αποκτήσουμε ολοκληρωμένη εικόνα, οφείλουμε πάντοτε να συνυπολογίζουμε και τον σχεδιασμό του αντιπάλου. Στην πράξη λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το χαμηλό κέντρο βάρους του Horford τον βοηθά ώστε να διατηρεί τη θέση του στο Post, ενώ η αδιαμφισβήτητη εμπειρία που έχει αποκομίσει του επιτρέπει να παίζει σκληρή physical άμυνα, δίχως να υποπίπτει σε πολλά φάουλ. Ο Embiid αποτυγχάνει συστηματικά να κυριαρχήσει επί του Δομινικανού, επειδή τα πλεονεκτήματα της σωματοδομής του αχρηστεύονται σε μεγάλο βαθμό. Άλλωστε το μέγεθος από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα στο μπάσκετ. Το αποτέλεσμα είναι το 36% στις προσπάθειες απέναντι στον Center της Βοστώνης.

Η πολλαπλή χρησιμότητα του τριπόντου.

Ας περάσουμε τώρα στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Εκεί η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη για τον Καμερουνέζο, καθώς κουβεντιάζουμε πλέον με όρους μειονεκτημάτων. Ο super star της Philadelphia βλέπει τον κόσμο από τα 219/220 εκατοστά – κατά συνέπεια είναι βαρύς και όχι ιδιαίτερα γρήγορος. Πολύ λογικά λοιπόν, οι Sixers αντιμετωπίζουν τα pick n roll με την τακτική drop – ο εκάστοτε ψηλός μετακινείται προς τα μέσα με σκοπό να προστατέψει τη στεφάνη από το drive του επιθετικού, ελέγχοντας ταυτόχρονα το ρολάρισμα του προσωπικού του αντιπάλου. Με δεδομένο ότι ο περιφερειακός θα περάσει πάνω από το screen για να απαγορεύσει το τρίποντο, η τακτική στοχεύει στην αύξηση των midrange σουτ από την επίθεση – την ενθάρρυνση δηλαδή, της λιγότερο αποδοτικής προσπάθειας στο σύγχρονο μπάσκετ. Τι γίνεται όμως στο περίφημο pick n pop; Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ο Embiid δεν προλαβαίνει να ανέβει εγκαίρως στην περίμετρο. Το κορμί του δεν τον βοηθά για τέτοιους είδους κούρσες. Δείτε πόσο χώρο και χρόνο έχει στη διάθεση του ο Horford, για να εκτελέσει για τρεις.

Το κακό είναι πως σχεδόν όλα τα τρίποντα του Δομινικανού, προέρχονται μέσα από το pick n pop, με ικανοποιητικά μάλιστα ποσοστά (37%). Αν τώρα ο Joel επιλέξει να ανέβει γρήγορα στην περιφέρεια, το πρόβλημα πολλαπλασιάζεται. Ο Horford θα εκμεταλλευτεί την ταχύτητα που τους χωρίζει στα πόδια, διεισδύοντας προς τη ρακέτα. Ο Καμερουνέζος βρίσκεται εκτός θέσης και δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό – είναι αδύνατο να σταματήσει τη φόρα του τεράστιου σώματος του, ώστε να ανταποκριθεί με επιτυχία στην close out άμυνα. Επιπλέον το θεωρητικό πλεονέκτημα του rebound προσωρινά καταργείται, με τον ψηλό να έχει τραβηχτεί μέχρι το τρίποντο.

Την συνέχεια την φαντάζεστε. Το ζωγραφιστό είναι άδειο και η άμυνα μπαίνει στη διαδικασία να μετακινηθεί. Αναγκάζεται να προχωρήσει σε περιστροφές για να σκεπάσει τον διάδρομο προς την ρακέτα, ρισκάροντας παράλληλα κάποιο ελεύθερο μακρινό σουτ. Αν τώρα συνυπολογίσουμε το γεγονός, πως ένα τρίποντο παράγει σχεδόν βέβαια παραπάνω πόντους ανά κατοχή συγκριτικά με τα Post ups, αντιλαμβάνεστε ότι το ζήτημα διογκώνεται απειλητικά. Το μακρινό σουτ προσφέρει 50% έξτρα πόντους από το δίποντο. Ακόμα δηλαδή και αν παραβλέψουμε όλα τα προηγούμενα, ένα καλάθι στο Post δεν θα προσεγγίσει επουδενί την αποτελεσματικότητα του τριπόντου. Η μάχη μοιάζει χαμένη. Οι Centers νέου τύπου αντιπροσωπεύουν την επόμενη ημέρα του αθλήματος.