Γιατί οι Boston Celtics δυσκολεύονται στην επίθεση (pics+vids)

Οι Boston Celtics ξεκίνησαν με πολλά και πλούσια όνειρα την φετινή χρονιά. Το τετραετές rebuild του σπουδαίου Danny Ainge – το οποίο καθυστέρησε λόγω των περσινών σοβαρών τραυματισμών του διδύμου Hayward/Irving – επιτέλους ολοκληρώθηκε και η σεζόν που διανύουμε, υποτίθεται πως θα αποτελούσε το εφαλτήριο της μελλοντικής κυριαρχίας του οργανισμού στην Ανατολή, και αργότερα σε ολόκληρο το ΝΒΑ. Η καλοκαιρινή μετακόμιση του Lebron James στην πόλη των Αγγέλων, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον παραπάνω ισχυρισμό – το timing έμοιαζε ιδανικό. Μόνο που στα πρώτα 20 περίπου παιχνίδια, η κατάσταση φαντάζει κομματάκι διαφορετική. Οι Κέλτες δείχνουν να μην επιβεβαιώνουν τις υψηλές προσδοκίες που τους συνόδευαν – βρίσκονται μόλις στην 6η θέση της βαθμολογίας, έχοντας ήδη χάσει σημαντικό έδαφος για την κατάκτηση της προνομιούχας κορυφής της περιφέρειας. Τι ακριβώς συμβαίνει; Υπάρχει κάποιο δομικό πρόβλημα με την κατασκευή του ρόστερ ή αντίθετα, η αγωνιστική τους απόδοση αναμένεται να στρώσει προϊόντος του χρόνου;

1) Για τις αιτίες της επιθετικής αναποτελεσματικότητας

Οι Celtics είναι κατά κάποιο τρόπο μια διπρόσωπη ομάδα – διαθέτουν για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν την καλύτερη άμυνα της λίγκας, όμως στην επίθεση τα πράγματα δεν φαίνεται να εξελίσσονται ομαλά. Σίγουρα η 25η θέση σε OffRtg δεν είναι καθόλου κολακευτική. Πως γίνεται μια ομάδα με τόσο ταλέντο, να παρουσιάζει τόσο κακές επιδόσεις στην επίθεση; Θυμηθείτε την κουβέντα μας για τους Bucks και την στατιστική αξία των διάφορων σουτ. Η Βοστώνη παίζει αυτή την στιγμή ένα μπάσκετ που αντιτίθεται σθεναρά στις αρχές του Moreyball.

Η στατιστική ανάλυση υποστηρίζει ότι τα midrange σουτ αποτελούν τις πλέον αναποτελεσματικές προσπάθειες στο σύγχρονο μπάσκετ. Οι Κέλτες δοκιμάζουν ένα σωρό τέτοια και μάλιστα, πάρα πολλά εξ ‘αυτών είναι μαρκαρισμένα ή μετά από ντρίμπλα – κάτι που προφανώς αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας. Πιο ειδικά κατατάσσονται έβδομοι στην συχνότητα εκτέλεσης από το ύψος του midrange (15,9%) και 19οι από πλευράς ποσοστών (39,5%).Με δυο λόγια: μαύρα χάλια. Οι δυο βασικοί παραβάτες είναι οι Tatum/Irving. Σύμφωνα με την ιστιοσελίδα Cleaning the Glass, ο νεαρός star εκτελεί περισσότερα σουτ μέσης απόστασης από το 95% των υπόλοιπων παικτών του ΝΒΑ. Η αντίστοιχη παραγωγή του Kyrie αγγίζει το 60% (πάντα συγκριτικά με τους υπόλοιπους). Οι δύο παιχταράδες μοιάζουν ώρες ώρες να δυσκολεύουν χωρίς λόγο τον εαυτό τους.

Ρίξτε μια ματιά στα δύο shot charts του Tatum. Αναμφίβολα κάτι πηγαίνει εντελώς στραβά – οριακά μιλάμε για έναν εντελώς διαφορετικό αθλητή.

Φέτος:

Πέρσι:

2) Το ενδεχόμενο πνευματικό πρόβλημα

Καμιά φορά τα παραγεμισμένα ρόστερ με τους πολλούς star, λειτουργούν περισσότερο ως δίκοπο μαχαίρι. Θεωρητικά ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα των Celtics είναι το απύθμενο βάθος της ομάδας – υπάρχουν κυριολεκτικά, τουλάχιστον δύο εξαιρετικοί μπασκετμπολίστες για κάθε θέση. Παρόλα αυτά οι ευχάριστοι πονοκέφαλοι των προπονητών σχετικά με τις επιλογές που έχουν στην διάθεση τους, παραμένουν τελικά πονοκέφαλοι. Το κλίμα στο εσωτερικό του συλλόγου δεν αποπνέει την υγεία του παρελθόντος. Ο Terry απαιτεί δικαιολογημένα περισσότερο χρόνο συμμετοχής, ο Tatum βασίζεται υπερβολικά στην ατομική προσπάθεια και ο Brown, φρόντισε να μας ενημερώσει πως μέχρι τα 28 του έτη θα έχει κατακτήσει 5 πρωταθλήματα (είναι 21 χρονών). Θα συγκρατηθώ και για την ώρα δεν θα σχολιάσω.

Μέσα σε όλα αυτά ο Hayward προσπαθεί να βρει ξανά τον εαυτό του, έχοντας βέβαια για πρώτη φορά στην καριέρα του περιορισμένες ευθύνες στην επίθεση. Τα σουτ δεν φτάνουν για όλους. Ο Brad Stevens πρέπει αργά η γρήγορα να επιλύσει το πρόβλημα κατανομής ρόλων και να τιθασεύσει τον αγωνιστικό εγωισμό των παικτών του. Ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι τα playoffs φτάνει και περισσεύει, αρκεί να συνδυαστεί με την κατάλληλη βούληση για αλλαγές.