Ο Καρμέλο Άντονι βρέθηκε στο πρόσφατο παρελθόν ένα βήμα πριν το οριστικό τέλος της καριέρας του, όμως μπόρεσε να παραδεχθεί τα λάθη του και πλέον... σαλπίζει την αντεπίθεση των Λέικερς.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη χρονιά της «φούσκας» στο Ορλάντο, όταν η σεζόν διεκόπη για 144 ημέρες λόγω κορωνοϊού και τελικά ολοκληρώθηκε Οκτώβριο. Μέσα σε όλο αυτό το πρωτόγνωρο σκηνικό ο Καρμέλο Άντονι βρήκε την ευκαιρία να σώσει την καριέρα του και φέτος εξακολουθεί να την κρατά σφιχτά, όντας πιο ώριμος από ποτέ.
Είναι αλήθεια πως το ρόστερ των Λέικερς μοιάζει με ένα μέρος που μαζεύονται όλοι οι σοφοί για να καθοδηγήσουν το franchise ξανά στον θρόνο σε μια… μάζωξη που θυμίζει σε αρκετό βαθμό ένα κομμάτι μιας εποχής που όλοι οι σταρ αυτοί ήταν στο prime τους, μόνο που η πραγματικότητα ήταν σκληρή μαζί τους στο ξεκίνημα.
Πλέον έχουν σοβαρευτεί κάπως και φαίνεται να βρίσκουν έναν κάποιο ρυθμό, αφήνοντας μάλλον πίσω τους το επεισόδιο μεταξύ Ντείβις και Χάουαρντ, που εξέπληξε ακόνα και τον Μάτζικ Τζόνσον, αν και απαιτείται ακόμα αρκετή δουλειά για να βγαίνουν οι αυτοματισμοί με διάρκεια και συνέπεια, αφού βρει βεβαίως ο καθένας τον ρόλο του.
Αυτός που φαίνεται πως έχει ένα προβάδισμα σε σχέση με τους υπόλοιπο9υς σε αυτό το κομμάτι (πλην ΛεΜπρόν και Ντέιβις φυσικά) είναι ο Καρμέλο Άντονι. Ξέρει ότι όταν έφυγε από την Οκλαχόμα παραλίγο να βάλει μόνος του φινάλε στην καριέρα του με τον πιο άδοξο τρόπο. Η δεύτερη ευκαιρία του Πόρτλαντ ήταν το «σωσίβιο» που χρειαζόταν. Αποδέχθηκε το ρόλο του, σιγά σιγά επανήλθε και μπόρεσε να βρει το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας του στους Λέικερς.
Προφανώς δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα εντελώς τις προσποίησεις, τα jabsteps και το ένας εναντίον ενός, όμως λειτουργεί πλέον στο πλαίσιο της ομάδας. Δεν είναι η «ντίβα» του παρελθόντος, μπορεί να περιμένει την μπάλα και να εκτελέσει από στατική θέση, αντί να κυνηγάει συνεχώς να δημιουργήσει ο ίδιος χώρο για το δικό του σουτ εκτελώντας μετά από ντρίπλα.
Απέναντι στους Ρόκετς είχε μια εμφάνιση με μπόλικη ουσία και παρουσία σε άμυνα κι επίθεση. 23 πόντοι, με 5 τρίποντα και περισσή αμυντική προσήλωση με 4 μπλοκ, ισοφαρίζοντας το δικό του ρεκόρ καριέρας.
Ως τώρα έχει 16.7 πόντους μέσο όρο, επίδοση που συνιστά την καλύτερή του τα τα τελευταία 5 χρόνια, από το 2016-17, όταν αγωνίστηκε για στερνή φορά με τους Νικς,σημειώνοντας 22.4 ανά παιχνίδι, πριν πάει στην Οκλαχόμα. Δεν είναι μόνο βέβαια οι πόντοι του σε απόλυτες τιμές που σημειώνουν άνοδο, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνει αυτό, το λεγόμενο shot selection, δηλαδή τα σουτ που αποφασίζει να πάρει (ακόμα και εκείνα που επιλέγει να αφήσει).
Φαίνεται ότι σκέφτεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά όχι μόνο το σουτ, αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εκτελεί. Αυτή η οπτική και νοητική προεργασία έχει σαν αποτέλεσμα να σουτάρει με πρωτοφανή για εκείνον νούμερα, της τάξης του στρογγυλού 50% εντός πεδιάς και του ακόμα πιο εξωφρενικού 52.2% στα τρίποντα.
Αναλυτικά οι μέσοι όροι κάθε σεζόν την τελευταία πενταετία:
2016-17: 22.4 πόντοι (Νικς)
2017-18: 16.2 πόντοι (Θάντερ)
2018-19: 13.4 πόντοι (Ρόκετς)
2019-20: 15.4 πόντοι (Μπλέιζερς)
2020-21: 13.4 πόντοι (Μπλέιζερς)
2021-22: 16.7 πόντοι (Λέικερς)
Θα καταφέρει άραγε στα 37 του ότι προσπαθεί από τη σεζόν 2003-2004, όταν και πρωτό μπήκε στο NBA με τους υπόλοιπους εκείνης της «χρυσής τάξης του 2003; Η σεζόν έχει ακόμα πολύ δρόμο, όμως ο Καρμέλο δείχνει να έχει πάρει στα σοβαρά τον στόχο του και να μην αφήνει να του ξεγλιστρήσει η μοναδική ευκαιρία που έχει μπροστά του. Απολαμβάνει το μπάσκετ και ακόμα και όταν προσφέρει στιγμές γέλιου, όπως το επικό blooper της πρεμιέρας, γελάει και ο ίδιος.
Τώρα δεν βλέπει δε μιλάει όπως έλεγε και ο Δημήτρης Μητροπάνος στο «Ταξίδι της ζωής», αλλά αφήνει τα πράγματα να κυλήσουν και πηγαίνει με το ρεύμα, ελπίζοντας επιτέλους να φτάσει στο δαχτυλίδι που καρτερά 19 ολόκληρα χρόνια.