Γιάννης Αντετοκούνμπο, η Νέμεσις των απανταχού ρατσιστών

Κάποιοι λένε ότι ο αθλητισμός δεν έχει σχέση με την πολιτική, αλλά -αλήθεια- όταν κάποιοι κρίνουν έναν παίκτη βάσει χρώματος, ή συζητούν ασταμάτητα για την εθνικότητά του, τότε μιλάμε με αθλητικούς ή πολιτικούς όρους; Ο Γιάννης τα καταφέρνει εξίσου καλά, εντός κι εκτός γραμμών, τρελαίνοντας τους απανταχού ρατσιστές, κάνοντάς τους να δαγκώνουν τη γλώσσα τους. Όχι πως θα στεναχωρηθούμε, αλλά να, τέτοιες ευκαιρίες δεν αφήνεις να πάνε χαμένες…

Μοναδικός Ευρωπαίος με δύο τίτλους πολυτιμότερου παίκτη (και μάλιστα back to back) στο ΝΒΑ, είναι αυτή τη στιγμή ο σημαντικότερος ανά τον κόσμο πρεσβευτής της χώρας μας. Είναι ο πλέον αναγνωρίσιμος Έλληνας στο εξωτερικό κι ίσως τώρα κάποιοι μάθουν να λένε σωστά το όνομά του, ίσως κάποιοι αντιληφθούν πως -με δικούς τους πολιτικούς όρους- αγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας (σε κάθε περίπτωση είναι το λιγότερο αφελές) να αμφισβητείται η ελληνικότητά του.

Προσωπικά θα ήθελα τη δυνατότητα που δόθηκε (με απαράδεκτη καθυστέρηση και μόνο όταν κατάλαβαν πως το παιδί πάει καρφί για την κορυφή) στον Γιάννη, να δοθεί σε κάθε παιδί. Γιατί, αλίμονο, ο Αντετοκούνμπο δεν πρέπει να έχει περισσότερες ευκαιρίες από έναν συμπατριώτη του με λιγότερα ταλέντα, αλλά ας είναι. Έστω κι ένας να σωθεί, κάτι γίνεται στον πλανήτη.

Ο Γιάννης αποτελεί την επιτομή του ανθρώπου, που είναι εφιάλτης για τους απανταχού ρατσιστές. Βγαίνει στον δρόμο να διαδηλώσει, μιλά ανοιχτά για τις δυσκολίες που πέρασε στην πατρίδα μας, για την ανασφάλεια που νιώθουν οι μαύροι στις ΗΠΑ. Είναι το πρότυπο που θέλουμε, δεν είμαι σίγουρος ότι θα το ήθελαν έτσι ο Τραμπ κι οι απανταχού θιασώτες του.

Από την άλλη δεν είναι κανένας αριστερός, για να τον στολίσουν. Παιδί της εκκλησίας, με τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, έχει κερδίσει τα πάντα με την αξία του, έχει όνομα που δεν ταιριάζει στα γούστα τους (αλλιώς θα ήταν να τον έλεγαν… Παπαδόπουλο τον MVP του ΝΒΑ και να ήταν ξανθός γαλανομάτης), γενικώς είναι να μην τους τύχει.

Το γεγονός πως τίποτα δεν του χαρίστηκε, ότι δεν καβάλησε καλάμι, ότι δεν την ψώνισε, ότι τυλίγεται με την ελληνική σημαία, ότι αγαπά την οικογένειά του και τη φροντίζει, κάνει ακόμα κι ανθρώπους με συντηρητικές αντιλήψεις, λιγότερο ανεκτικούς στην πολυπολιτισμική κοινωνία, να τον βλέπουν με… άλλο μάτι. Αυτόματα, κάθε βελοπουλική (εις εξ αυτών) ανάρτηση, απλά κάνει τον Κυριάκο να φλερτάρει με την πολιτική αυτοκτονία. Και δεν είναι ο μόνος…

Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είχα σκοπό να διαπραγματευτώ και να αναλύσω το επίτευγμά του, άλλωστε τι να γράψεις για το φαινόμενο Αντετοκούνμπο; Είναι η Νέμεσις των ρατσιστών κι αυτός είναι ένας λόγος να τον αγαπάμε περισσότερο.

Αντί επιλόγου: Έστειλε συγχαρητήρια η ΕΟΚ, στον παίκτη που ήταν μέρος μιας τεράστιας συνωμοσίας (έστω κι ως… πιόνι, όπως τον είχε παρουσιάσει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας) σε βάρος του ελληνικού μπάσκετ; Συγχαρητήρια επειδή βγήκε δεύτερη φορά πολυτιμότερος στις… μαϊμούδες (έτσι είχε αποκαλέσει το ΝΒΑ ο Βασιλακόπουλος). Τελικά, «δεινόν το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνο».