It’s a good day to Die Hard

Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε την αμερικανική περιπέτεια δράσης με τίτλο «Die Hard». Πρωταγωνιστεί ο Bruce Willis, ο οποίο υποδύεται έναν αστυνομικό που ταξιδεύει στο Los Angeles με σκοπό να συναντήσει την πρώην γυναίκα του. Για κακή του τύχη μια μόλις μέρα αφότου φτάσει στο προορισμό του, λαμβάνει χώρα μια γενικευμένη τρομοκρατική επίθεση. Οι επίσημες αρχές της πόλης πιάνονται απροετοίμαστες και εκείνος, ουσιαστικά αναγκάζεται να πάρει το νόμο στα χέρια του ώστε να προστατέψει τους πολίτες. Αντιμετωπίζει και συλλαμβάνει ολομόναχος μια πολυπληθέστατη ομάδα τρομοκρατών, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί ο ήρωας της ιστορίας. Είναι μια ευχάριστη ταινία για όλη την οικογένεια – όσοι δεν την έχετε δει, χάνετε.

Στην περίπτωση μας βέβαια οι ρόλοι κατανέμονται κάπως διαφορετικά. Ο ΠΑΟΚ αντιπροσωπεύει τον καλό αστυνομικό που δεν τα παρατάει ποτέ, παλεύοντας με θεούς και δαίμονες μέχρι να φτάσει στον στόχο του. Από την άλλη μου φαίνεται κάπως άστοχο να χαρακτηρίσω τους Πράσινους ως τρομοκράτες – πάντως σίγουρα, αποτελούν τους κακούς της υπόθεσης. Οι Θεσσαλονικείς συμμετέχουν για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια σε έναν τελικό Κυπέλλου – με άλλα λόγια είναι δεδομένο, πως η ζυγαριά του κινήτρου γέρνει προς τη δική τους κατεύθυνση. Αγωνιστικά η διαφορά επιπέδου μοιάζει τεράστια, όμως το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με τον Bruce Willis. Τίποτε δεν έχει κριθεί, μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.

Το πλάνο για να κερδίσεις τον φετινό Παναθηναϊκό είναι συγκεκριμένο. Φυσικά ο Δικέφαλος δεν διαθέτει τα κατάλληλα οπλικά συστήματα για να οδηγήσει τον αγώνα σε υψηλό σκορ (πάνω από 80-85 πόντους), ώστε το Τριφύλλι να αδυνατεί να ακολουθήσει. Ο μόνος τρόπος για να φύγει νικητής, είναι να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις δυσλειτουργίες της πράσινης επίθεσης, προετοιμάζοντας τον εαυτό του για μια μάχη χαρακωμάτων. Αυτό πρακτικά κωδικοποιείται στο εξής τρίπτυχο: σκληρή άμυνα, έλεγχος του ρυθμού, μισό γήπεδο.

Ο ΠΑΟΚ οφείλει πάση θυσία να απαγορεύσει το transition παιχνίδι του αντιπάλου. Όταν ο Παναθηναϊκός μετατρέπει την άμυνα του σε επίθεση πετυχαίνοντας εύκολα καλάθια, τότε οι μηχανές του ζεσταίνονται και η άμυνα του σφίγγει ακόμα περισσότερο. Οι παίκτες του Rick Pitino δεν πρέπει να σκοράρουν παραπάνω από 8-10 πόντους (ίσως να βάζω πολύ) στον αιφνιδιασμό. Από την πλευρά του Δικεφάλου αυτό μεταφράζεται σε γρήγορες επιστροφές, σε συνδυασμό με σωστή χρήση των φάουλ. Το ιδανικό σενάριο θα ήταν να παιχτεί η αναμέτρηση, σε λιγότερες από 70 κατοχές.

Διαμέσου αυτής της οδού, το Τριφύλλι θα εγκλωβιστεί σε καταστάσεις μισού γηπέδου τις οποίες προσπαθεί συνειδητά να αποφύγει. Θα αναγκαστεί δηλαδή να έρθει αντιμέτωπο, με το σύνολο των λαθών της καλοκαιρινής του στελέχωσης και βασικά, την απουσία σταθερής περιφερειακής απειλής. Ο Νικ Καλάθης συχνά ασφυκτιά, μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν του παρέχει τους κατάλληλους χώρους ώστε να λειτουργήσει αποτελεσματικά.

Εάν η παραπάνω συνθήκη εκπληρωθεί, τότε οι Θεσσαλονικείς θα έχουν αυξήσει – έστω και λίγο – τις πιθανότητες τους για τη πολυπόθητη νίκη. Στο set παιχνίδι έχουν τη δυνατότητα να γεμίσουν με κορμιά το ζωγραφιστό, με σκοπό να προστατέψουν το καλάθι – ρισκάροντας παράλληλα το ούτως η άλλως ασταθές μακρινό σουτ. Σε κάθε περίπτωση όμως, η αμυντική πίεση πάνω στον Καλάθη δεν πρέπει να παύσει δευτερόλεπτο. Πολλές ομάδες συνηθίζουν να του παραχωρούν υπερβολικό χώρο, προκαλώντας τον ουσιαστικά να σουτάρει για τρεις. Η εν λόγω τακτική παραβλέπει το γεγονός ότι ο Έλληνας guard, παραμένει ένας εξαιρετικός δημιουργός – η ικανότητα του να εντοπίζει τα κάθετα κοψίματα των συμπαικτών του, είναι παροιμιώδης. Ο ΠΑΟΚ οφείλει να τον αποκόψει από την ροή της επίθεσης του Παναθηναϊκού. Μια καλή ιδέα, ενδεχομένως να είναι η εφαρμογή μιας Box and 1 ζώνης, η οποία συνδυάζει την πίεση πάνω στη μπάλα με τη προστασία της ρακέτας. Σίγουρα ο Ηλίας Παπαθεοδώρου γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Είμαι πολύ περίεργος να διαπιστώσω τι έχει στο μυαλό του.