Στην Ευρωλίγκα με στυλ… ελληνικό

Καμιά φορά η… ξενομανία που υπάρχει στους Έλληνες στρέφει το βλέμμα στο εξωτερικό. Συμβαίνει κυρίως στο ποδόσφαιρο. Προτιμούν οι ομάδες να φέρνουν ξένους, από το να επενδύουν σε ελληνόπουλα. Συμβαίνει σε λιγότερο βαθμό και στο μπάσκετ. Εκεί, όμως, που η ιστορία έχει διδάξει πως η Ελλάδα μπορεί να βγάλει τους κορυφαίους του είδους. Και πως ακόμα και σε συλλογικό επίπεδο ήρθαν μεγάλες επιτυχίες όταν αποφάσισαν οι σύλλογοι να φτιάξουν έναν ελληνικό κορμό στο ρόστερ τους.

Ο Παναθηναϊκός του 2007. Εκείνος του 2009 και αυτός του 2011. Με Διαμαντίδη, Αλβέρτη, Σπανούλη, Τσαρτσαρή, Φώτση, Χατζηβρέττα. Όλους μαζί ή κάποιους εξ αυτών σε κάθε μία από τις ομάδες που πήραν τρία ευρωπαϊκά σε έξι χρόνια. Ο Ολυμπιακός του 2012 και του 2013. Με Σπανούλη, με Πρίντεζη, με Μάντζαρη, με Σλούκα. Με Έλληνα προπονητή, τον Γιώργο Μπαρτζώκα, στο Λονδίνο.

Όπου υπάρχουν Έλληνες και μια πορτοκαλί μπάλα, από πίσω κρύβονται και μεγάλες επιτυχίες. Σε συλλογικό και σε εθνικό επίπεδο. Το… εθνικό μας άθλημα.

Ο Παναθηναϊκός της σεζόν 2020-21 είναι μια πολύ περίεργη κατάσταση. Έχει πλάι του ένα μεγάλο ερωτηματικό. Υπήρχε πριν τις δηλώσεις Γιαννακόπουλου. Γιγαντώθηκε μετά απ’ αυτές. Ο Καλάθης φεύγει. Ο Φριντέτ φεύγει. Ο Τζόνσον φεύγει. Ο Ντεσόν Τόμας έχει πολλές πιθανότητες να φύγει. Τέσσερις παίκτες που πέρσι τέτοια εποχή αποτελούσαν τα πρώτα του ονόματα, μια ελπίδα πως το ρόστερ που χτιζόταν μπορούσε να φτάσει έως και στο φάιναλ φορ. Τι μένει; Ένα έντονο ελληνικό χρώμα. Που γίνεται ακόμα περισσότερο με τις επικείμενες μεταγραφές, που θα είναι και οι πρώτες της σεζόν.

Ο Παναθηναϊκός είδε τον Λεωνίδα Κασελάκη να παίρνει την ελευθέρας του από τον Προμηθέα και μαζί να παίρνει φύλλο πορείας για το ΟΑΚΑ. Έχει κάνει… σινιάλο στον Λευτέρη Μποχωρίδη πως τον περιμένει πίσω μετά βαΐων και κλάδων. Θα τους προσθέσει πλάι στους υπόλοιπους Έλληνες, τις… παλιοσειρές που βρίσκονται στο Μαρούσι. Τον Παπαπέτρου, τον Παπαγιάννη, τον Παππά, τον Μήτογλου, ίσως τον Βουγιούκα. Και σε έναν Έλληνα, νέο και πολύ φιλόδοξο προπονητή, τον Γιώργο Βόβορα.

Μια… ραχοκοκαλιά με άρωμα ελληνικό. Η εύκολη απάντηση στην «γιατί το κάνει» ερώτηση είναι «από ανάγκη». Διότι τα οικονομικά θα είναι σφιχτά και οι ξένοι κοστίζουν περισσότερο. Η ανάγνωση πίσω απ’ αυτή τη στοχευμένη τακτική, όμως, είναι πολύ διαφορετική.

Ο Παπαπέτρου δεν είναι φτηνός. Ούτε ο Παπαγιάννης. Ούτε ο Μήτογλου. Είναι πρότζεκτς που έχουν όλο το… πακέτο. Ταλέντο, δίψα και γνώση της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν τους αφήνεις να σου φύγουν, αντίθετα χτίζεις γύρω απ’ αυτούς. Ο Παππάς είναι η… παλιοσειρά, παίκτης με παραστάσεις περισσότερες από κάθε άλλον. Ο Κασελάκης και ο Μποχωρίδης δύο παιδιά που αν τους βρεις ελεύθερους στην αγορά και θέλεις να αυξήσεις το ελληνικό σου στοιχείο, τους κλείνεις σε ένα πρωινό.

MUST READ

Για κάτι που αξίζει…

Εκτός όλων αυτών; Ο Γιώργος Βόβορας, στην πρώτη του αληθινά σπουδαία προπονητική εμπειρία, θα έχει να διαχειριστεί ελληνικά αποδυτήρια. Πιο… εύκολα, πιο δεμένα, μακριά από ίντριγκες, μουρμούρες για τους χρόνους συμμετοχής και οτιδήποτε άλλο παρεμφερές. Και χωρίς βεντετισμούς. Αποδυτήρια που το «εγώ», θα είναι πιο χαμηλά από το «εμείς»…