Γιατί οι «αιώνιοι» δεν μπορούν να κάνουν τις μεταγραφές που θέλουν

Είναι λογικό να θέλει ο μέσος φίλαθλος το καλύτερο για την ομάδα του. Κι ορισμένες φορές η δίψα για μεταγραφές, που θα την καταστήσουν ανίκητη απέναντι στον βασικό αντίπαλο (και βλέπουμε για τους άλλους) είναι ακόρεστη. Μόνο που λίγοι γνωρίζουν πως οι «αιώνιοι» εκτός όλων των άλλων, έχουν κι έναν επιπλέον πονοκέφαλο: Το Financial Fair Play.

Δεν είναι καινούριο, ξεκίνησε από το ποδόσφαιρο (από τη Γερμανία συγκεκριμένα), το έκανε… κτήμα της η UEFA κι έφτασε στο σημείο να απειλήσει τη Μάντσεστερ Σίτι με διάλυση, αλλά στα του οίκου μας. Τι είναι αυτό το… νέο φρούτο, που δεν ξεκίνησε σήμερα, αλλά τώρα είναι πιο ζόρι από ποτέ;

Στην ουσία είναι η προσπάθεια των αρχών να σιγουρέψουν ότι δεν θα διαλύονται ομάδες. Η βασική αρχή είναι πως δεν μπορείς να έχεις έσοδα 4.000.000 και μπάτζετ 20.000.000 ευρώ (ή δολάρια, δεν έχει σημασία το νόμισμα). Αυτό οδηγεί μαθηματικά σε καταστροφή, ως εκ τούτου έρχονται οι έχοντες την ευθύνη του πρωταθλήματος (εν προκειμένω η Ευρωλίγκα) και σου λένε. Θα υπάρχει αναλογική διαδικασία εσόδων κι εξόδων.

Αυτή τη στιγμή η αναλογία είναι 60-40 ιδιοκτήτης/έσοδα. Δηλαδή, μπορεί ο εκάστοτε ιδιοκτήτης να βάζει το 60% του μπάτζετ, αρκεί να έχει άλλα 40% έσοδα. Για να το καταλάβετε, αν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός θέλουν να ξοδέψουν 10.000.000 ευρώ για το αγωνιστικό τμήμα (μεταγραφές και μισθούς), πρέπει τα 4.000.000 ευρώ να είναι από εγγυημένα έσοδα.

Πρέπει, δηλαδή, να εμφανίσουν τα χρήματα από τα εισιτήρια (διαρκείας και μη), τα έσοδα από τηλεοπτικά δικαιώματα και χορηγίες, από διαφημιζόμενους κτλ. και τα οποία να είναι τουλάχιστον 4.000.000 ευρώ, για να μπορούν να ξοδέψουν 10. Αν κάποια ομάδα ξεφεύγει από το FFP πληρώνει πρόστιμο και δεν έχει δικαίωμα να πάρει παίκτες, που θα δημιουργήσουν άνοιγμα στο μπάτζετ.

Κάθε χρόνο αυξάνεται το ποσοστό των εσόδων, ή αντίστοιχα μειώνεται η συμμετοχή του ιδιοκτήτη, έτσι ώστε οι ομάδες να αναγκάζονται να βρίσκουν έσοδα, να είναι εγγυημένα, ώστε να έχουν όλοι το κεφάλι τους ήσυχο κι οι σύλλογοι βιωσιμότητα. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα έπρεπε να ξοδεύουν όσα βγάζουν, αλλά αυτό είναι για την ώρα ουτοπικό.

Σκοπός της Ευρωλίγκας είναι να αναστρέψει τα νούμερα και να φτάσει στην αναλογία 40-60 (ιδιοκτήτης/έσοδα). Μόνο που η στιγμή δεν είναι κατάλληλη κι όλες (ή σχεδόν όλες) οι ομάδες προβληματίζονται. Για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός με αρκετά διαρκείας, με σχεδόν sold out σ’ όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά ματς, έπιανε σχετικά εύκολα την ποσόστωση. Τώρα, αν γίνουν αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, αν υπάρξει εντολή για λιγότερο κόσμο στις εξέδρες, αν φοβηθεί να πάει ο κόσμος στα γήπεδα, σε συνδυασμό με την πτώση του τζίρου των χορηγιών, δημιουργείται το εξής πρόβλημα:

Ακόμα κι αν θέλει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να καλύψει από την τσέπη του τα υπόλοιπα, μπορεί να φτάσει ως ένα ύψος, όχι να πάρει όποιον θα ήθελε. Το ίδιο πρόβλημα έχει κι ο Ολυμπιακός, κι η Μακάμπι. Ειδικά οι Ισραηλινοί, με ακριβά εισιτήρια και σταθερά γεμάτο γήπεδο, πλήττονται.

Την ίδια ώρα υπάρχει ανισότητα καθώς μεγάλα κλαμπ, όπως η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερν, η Ρεάλ, έχουν τεράστια χορηγικά πακέτα, τα οποία μπορεί να τα ρυθμίσουν κατά το δοκούν. Πάει μια εταιρία και δίνει στην «Μπάρτσα» ένα ποσό της τάξης των 100.000.000 ευρώ. Είναι στη διακριτική ευχέρεια της κεντρικής διοίκησης των «μπλαουγκράνα» να μοιράσει το ποσό όπως θέλει, ακόμα κι αν όλη η διαφήμιση γίνει στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Έτσι ξεπερνά το εμπόδιο του Financial Fair Play.

Ερώτημα: Πόσο θα είναι φέτος το ποσοστό; Κανείς δεν γνωρίζει, καθώς ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η τρέχουσα περίοδος, οπότε ποιος να μιλήσει για του χρόνου; Για παράδειγμα, η ζημιά των ομάδων ήταν μεγαλύτερη από το 20%, που τους έδωσε δικαίωμα η Ευρωλίγκα να κόψουν από τους παίκτες. Άρα, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα πει η διοργανώτρια αρχή.

MUST READ

«Ντου» Καρυπίδη σε Τσαγκαράκη

Επί της ουσίας, ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός είχαν τα χρήματα να αποκτήσουν και Καλάθη και Σλούκα (για παράδειγμα), δεν γνωρίζουν αν βάσει του Financial Fair Play θα μπορούν να το πράξουν. Γι’ αυτό και πρέπει να υπάρχουν παίκτες, όπως ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης (μιλάμε με παραδείγματα, αλλά υπαρκτά ονόματα, ώστε να αντιλαμβάνεστε τι εννοούμε), που ρυθμίζουν την ισορροπία.