Χαμπάρι δεν έχουμε πάρει. Το μπάσκετ αλλάζει δραματικά

Ακούς συζητήσεις για το πόσο δύσκολοι είναι οι καιροί που έρχονται, σε όλα τα επίπεδα. Λίγο μετά, οι ίδιοι άνθρωποι, ρωτάνε με αγωνία «θα έρθουν Σλούκας και Ντιλέινι στον Ολυμπιακό;». «Ο Καλάθης ταιριάζει με τον Ντιλέινι;». Λες και φύτρωσαν λεφτόδεντρα και θα κόψουν οι παράγοντες. Θα μου πείτε «πρόβλημά τους», αλλά μάλλον δεν έχουμε αντιληφθεί πόσο αλλάζει το σπορ.

Το ότι ο μέσος φίλαθλος, που αύριο ενδέχεται και να αντιμετωπίσει το φάσμα της ανεργίας, ανησυχεί για το αν θα μειωθούν τα 2.2 εκατομμύρια του Καλάθη, ή αν θα βρει χρήματα να κρατήσει τον Σλούκα η Φενέρ, αν ο Γκιλ χωράει στο «ερυθρόλευκο» ρόστερ, είναι κομμάτι της μαγείας του επαγγελματικού αθλητισμού, μόνο που βλέπω τα αποθέματα χρυσόσκονης να μειώνονται δραματικά.

Στο ρεπορτάζ μιλάμε καθημερινά με παράγοντες ομάδων. Αν καταγράφαμε κάθε αρνητική σκέψη, καθέναν που το… σκέφτεται να κατεβάσει ομάδα του χρόνου, ή να τα παρατήσει (κι αναφέρομαι σε ανθρώπους συνεπείς, που πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, όχι φαντομάδες και φαντάσματα), θα σας… μαυρίζαμε την καρδιά. Δεν θα το κάνουμε, γιατί -κι εμείς- ελπίζουμε ότι στο τέλος θα αλλάξουν γνώμη και θα υπερισχύσει το πάθος τους για το σπορ και την ομάδα τους.

Υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι έχουν ξοδέψει όχι μία, αλλά πολλές περιουσίες κι οι οποίοι λένε «να κρατηθούμε σε μια ισορροπία, εσόδων εξόδων, να βάλουμε κάτι λίγα», μόνο που έτσι όπως είναι δομημένο το σπορ (όχι μόνο στην Ελλάδα) ανάμεσα στα έσοδα και τα έξοδα είναι η… άβυσσος. Κι από τη στιγμή που δεν μπορούν να αυξηθούν τα έσοδα (το αντίθετο), πόσο μπορούν να μειωθούν τα έξοδα;

Αυτό το «αχαρτογράφητα νερά» το αντιλαμβάνεσαι όταν μιλάς με παράγοντες και μετά ακούς την τρέλα κάθε φίλαθλου. Όντως είμαστε σ’ ένα σημείο, που δεν γνωρίζουμε τι έχει στην… απέναντι παραλία, σε τοπίο που πρέπει να εξερευνήσουμε. Κι ίσως είμαστε και σε ένα από τα κρισιμότερα σταυροδρόμια, που όχι μόνο πρέπει να διαβούμε, αλλά και να βγάλουμε κάποιο κέρδος.

Για παράδειγμα, τώρα στην κρίση φαίνεται πως το μοντέλο της Ανώνυμης Εταιρίας είναι τόσο υπαρκτό, όσο κι ο Batman. Αποτυχημένο και με όρους αθλητικούς, αφού μετατρέπει το κύτταρο του αθλητισμού που είναι το σωματείο σε εταιρία, αλλά και με εμπορικούς, αφού ως εταιρία έχει πάντα παθητικό. Πραγματικό, όχι λογιστικό.

Για παράδειγμα ο όρος «επενδυτές» δεν ανταποκρίνεται στη φύση των παραγόντων, καθώς από τη μια η επένδυση προϋποθέτει προσδοκία κέρδους, από την άλλη στις κρίσεις… φουντώνουν οι επενδύσεις, γιατί υπάρχουν κι οι ευκαιρίες. Μόνο που εδώ δεν φαίνεται επενδυτής, ούτε με κιάλι.

Το επαγγελματικό μπάσκετ μοιάζει με χρηματιστηριακή φούσκα, καθώς τα ποσά που δαπανούν οι ομάδες για να δημιουργήσουν αξιόμαχο σύνολο, τα κασέ των παικτών, δεν ανταποκρίνονται σε καμία νομισματική αντιστοιχία. Κανείς δεν… φέρνει όσα παίρνει.

Απέχω από το να χαρακτηριστώ απαισιόδοξος, το αντίθετο έχω έμφυτη αισιοδοξία, λες κι ως άλλος Οβελίξ έπεσα στη χύτρα με το μαγικό φίλτρο της θετικής σκέψης. Θαρρώ ότι αδιέξοδα δεν υπάρχουν, ότι το σπορ θα βρει τον δρόμο του, η αγορά θα επιτύχει (έστω και τσαλακωμένη) την αναγκαία αυτορρύθμιση, όμως μήπως είναι κατάλληλη στιγμή να επανεξετάσουμε τους όρους του παιχνιδιού; Μήπως να μελετήσουμε το μοντέλο και να διορθώσουμε ατέλειες, τις οποίες προσπερνούμε στηριγμένοι στο «είναι τρελός ο πρόεδρος»;

Κυριότερο όλων: Μήπως πρέπει να φτιάξουμε νέα γενιά φιλάθλων, που θα είναι οπαδοί του αθλήματος, που θα μπορούν να χειροκροτούν την προσπάθεια κι όχι το αποτέλεσμα, που δεν θα είναι οπαδοί της νίκης και δεν θα χρειάζεται να είναι προϋπόθεση της αγοράς εισιτηρίου διαρκείας, η μεταγραφή αεροδρομίου;

Μήπως πρέπει τα σωματεία να έρθουν πιο κοντά στην καθημερινότητα, στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, αντί να μοιάζουν με φαντασμαγορικές θεατρικές σκηνές, που οι ιδιοκτήτες τους απολαμβάνουν τη ματαιοδοξία της τελευταίας τζούρας πριν τη σύλληψη, θεωρώντας πως είναι έμπλεοι αναμνήσεων και διηγώντας τα να κλαις;