Η κούπα της λύτρωσης!

Υπάρχουν παιχνίδια που δεν πρόκειται να σβηστούν ποτέ από τη μνήμη. Ανάλογα φυσικά με τα βιώματα του καθενός. Παιχνίδια που είτε σου προσφέρουν μεγάλη χαρά, είτε ανείπωτη θλίψη. Έτσι είναι ο αθλητισμός και για αυτό αρκετοί τον έχουμε σε περίοπτη θέση στη ζωή μας.

Αφορμή για το κείμενο που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, ήταν τα πολλά αφιερώματα για την κατάκτηση της πρώτης ευρωπαϊκής κούπας στο μπάσκετ. Εκεί τη μαγική βραδιά στη Ρώμη, με τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Ντούντα στην άκρη του πάγκου και παίκτες που πήγαν στην Ιταλία, για να φτάσουν στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η συγκεκριμένη επιτυχία αποτέλεσε λύτρωση για τους φίλους του Ολυμπιακού. Λύτρωση για τον απλούστατο λόγο, ότι είχαν προηγηθεί τρεις «μαχαιριές», τις οποίες ίσως οι σημερινοί τριαντάρηδες δεν μπορούν να τις κατανοήσουν. Στο μπάσκετ στην αρχή της δεκαετίας του 90, επικρατούσε πανζουρλισμός. Η άφιξη του Ιωαννίδη, η αναγέννηση του Ολυμπιακού, έκανε τους φίλους του Θρύλου να γεμίζουν το ΣΕΦ ακόμα και σε παιχνίδια με τον Πανιώνιο (με όλο τον σεβασμό στην ομάδα της Νέας Σμύρνης). Και σε αυτό έπαιξε φυσικά ρόλο, ότι η ομάδα του ποδοσφαίρου, ζούσε τα λεγόμενα «πέτρινα» χρόνια.

Ίσως ήταν το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Μιλάμε για ομαδάρες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι αυτές που πάλευαν για την παραμονή, μπορούσαν να κερδίσουν τους πρωτοπόρους, μιας και διέθεταν στο ρόστερ τους παίκτες σημαίες και ξένους παικταράδες.

Ξέφυγα γιατί δεν θέλει και πολύ αναφερθώ στον Χάρισον του Παγκαριού, στον Φάντεμπεργκ των Αμπελόκηπων, στον Τσερτς του Περιστερίου, στον Ουίγκινς του Σπόρτινγκ, στον Ινγκραμ του Ηρακλή, στον Χάντσον του Πανιωνίου. Σίγουρα έχω ξεχάσει και πολλούς ακόμα, αλλά θα καταλήξει το κείμενο εκτός θέματος, που μας έλεγαν και στο σχολείο…

Οι κόντρες με τον Παναθηναϊκό ήταν σε άλλο επίπεδο. Ζούσαμε για αυτά τα παιχνίδια και χωρίς υπερβολή μετρούσαμε τις μέρες για τις αναμετρήσεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορεί να ανασάνει πριν από τους ημιτελικούς σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα. Στη μάνα μου, την ώρα των αγώνων, είχα απαγορεύσει για γούρι, να μπαίνει στο σαλόνι! Οι νίκες αυτές, μας έδωσαν τεράστια χαρά, αλλά δυστυχώς δεν συνοδεύτηκαν με κατάκτηση τροπαίου.

Οι δύο από τις τρεις μαχαιριές, ήταν οι ήττες από Μπανταλόνα και Ρεάλ. Ειδικά η ήττα με το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον, δεν χωνεύεται και ας έχει περάσει μισή ζωή από τότε. Η τρίτη μαχαιριά, ήταν όταν ο Παναθηναϊκός πήγε στο Παρίσι και σήκωσε το ευρωπαϊκό. Δεν κρύβω ότι είχα μείνει άγαλμα στο ΦΩΣ. Είχα ξεκινήσει τη δημοσιογραφία και για κακή μου τύχη, ήμουν και στο τιμ που θα γέμισε τις σελίδες με τις δηλώσεις του τελικού. Για να καταλάβετε το μέγεθος της πίκρας από την τρίτη μαχαιριά, αν δεν κάνω λάθος ήταν Μεγάλη Πέμπτη και είχαμε καταλήξει μια παρέα απ… αντικειμενικούς συναδέλφους σε κλαμπ στην Καλλιθέα, για να γίνουμε τύφλα!

Εύκολα λοιπόν γίνεται αντιληπτό, ότι για να κλείσουν οι πληγές, έπρεπε ο Ολυμπιακός να κατακτήσει το συντομότερο δυνατό, το Κύπελλο πρωταθλητριών. Και ευτυχώς, αυτό συνέβη την αμέσως επόμενη χρονιά, Μια κούπα λύτρωσης. Για όλα αυτά (και πόσα ακόμα που δεν γράφονται…) που σας περιέγραψα προηγουμένως. Ήταν για την δική μου γενιά, η κούπα που μας αφαίρεσε το βάρος από τους ώμους. Οπότε, δεν γίνεται να ξεχαστεί ποτέ…