Κανείς δεν μπορεί να κινηθεί, όσο δεν τελειώνει η Ευρωλίγκα

Υπάρχουν παίκτες οι οποίοι δεν πρόκειται να συνεχίσουν στις ομάδες τους. Παίκτες, που είτε είναι ακριβοί, είτε δεν ανταποκρίθηκαν σε αυτά που ήθελαν οι σύλλογοι αποκτώντας τους, είτε η προσφορά τους είναι δυσανάλογη με το κόστος τους. Κανείς, όμως, δεν φεύγει, γιατί απλά κανείς δεν τολμά να του πει «φύγε». Κι αυτό επειδή η Ευρωλίγκα παραμένει ανοιχτή κι οι ομάδες δεν θέλουν να χάσουν το αξιόμαχο.

Για ευνόητους λόγους δεν θα μιλήσουμε με ονόματα, αν και λίγο πολύ είναι γνωστά. Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός έχουν κάνει… σκιώδη σχεδιασμό για την επόμενη αγωνιστική περίοδο, επί του παρόντος όμως δεν μπορούν να προχωρήσουν, ούτε σε μεταγραφικές κινήσεις, ούτε σε αποδεσμεύσεις. Εξαίρεση, ίσως, αποτελεί η περίπτωση του Τζίμερ Φριντέτ, από τον οποίο οι «πράσινοι» θα ήθελαν να απαλλαγούν.

Θα χρησιμοποιήσουμε δύο παραδείγματα παικτών, που είτε μένουν λόγω συμβολαίου, είτε μένουν λόγω του ότι άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις, για να γίνει κατανοητό αυτό που γράφουμε. Ας υποθέσουμε ότι ο Ολυμπιακός ήθελε να απαλλαγεί από τον ΜακΚίσικ κι ο Παναθηναϊκός από τον Τόμας. Ο πρώτος θα μείνει δίχως δεύτερη σκέψη, ο δεύτερος έχει κλειστό συμβόλαιο, άρα αντιλαμβάνεστε ότι δεν υπάρχει κανένα υπονοούμενο. Το αντίθετο…

Πώς μπορούν, λοιπόν, να τους πουν φύγε, από τη στιγμή που η Ευρωλίγκα ενδέχεται να συνεχιστεί; Πώς θα παίξουν δίχως αυτούς, πώς θα αποδυναμωθούν ότι δυνητικά μπορεί να διεκδικήσουν με περισσότερες αξιώσεις από πριν κάτι παραπάνω; Γιατί, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει ομάδα που να είναι καλύτερη, καθώς καμία ομάδα δεν λειτουργεί, άρα αν κάποια στιγμή αποφασιστεί να ολοκληρωθεί η σεζόν (με όποιον τρόπο), όλοι θα ξεκινήσουν από την ίδια αφετηρία.

Γι’ αυτόν τον λόγο και οι ομάδες μοιάζουν να είναι σε αδράνεια. Κανείς δεν μπορεί να απαλλαγεί από παίκτες, που ενδέχεται να χρειαστεί στο προσεχές διάστημα. Υποχρεωτική στάση αναμονής κι ο σχεδιασμός μπορεί να είναι μόνο επί χάρτου…