Παναθηναϊκός: Τα πολλά λεφτά στον προπονητή και ένα πλάνο τριετίας

Ο πόθος που ακούει στο όνομα Σαρούνας Γιακισεβίτσιους. Ή ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς που προέκυψε από τιτίβισμα στην Ιταλία. Ακόμη και για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς κάποια στιγμή είναι βέβαιο πως κάτι θα ακουσθεί αν όντως ο Ζοτς τα μαζέψει από την Πόλη. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα τεράστιο brand name για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και πολύ λογικά από τη στιγμή που ο πάγκος του είναι άδειος, τα σενάρια θα δίνουν και θα παίρνουν. Είτε γιατί κάτι ισχύει, είτε γιατί πολύ απλά αυτός είναι ένας τρόπος να συνεχίσει να γυρίζει ο… τροχός σε μια εποχή που τίποτε δεν είναι κανονικό.

Από την άλλη, ο καθένας καταλαβαίνει πως τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Αυτή την εποχή οι εταιρίες μέσα στον τρόμο που ζούμε υποχρεωτικά κάνουν λογαριασμούς. Η ζημιά είναι μεγάλη για όλους. Και ας μην την επικοινωνούν μιας και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως και πρόκληση να πεθαίνουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και κάποιοι να λένε πόσα χάνουν και γιατί.

Δε θεωρώ τυχαίο ότι οι Πράσινοι δεν έχουν επί της ουσίας αναφέρει το παραμικρό όλο αυτό το διάστημα. Ούτε για τον Ρικ Πιτίνο και τον άκομψο τρόπο που επέλεξε για το «αντίο». Ούτε για την επόμενη μέρα, τον αντικαταστάτη κλπ. Δεν λένε γιατί δεν ξέρουν. Και δεν ξέρουν, γιατί δεν μπορούν να ξέρουν. Τα υπόλοιπα είναι αποκλειστικά προς λαϊκή κατανάλωση.

Αν ήμουν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα προσέφερα το επόμενο μεγαλύτερο συμβόλαιο της ομάδας μου στον προπονητή. Θα σταματούσα όμως αυτή την παράνοια της σώνει και ντε άμεσης επιτυχίας που στοιχειώνει. Θα σχημάτιζα έναν ορίζοντα τριετίας, ώστε ο Παναθηναϊκός να σχηματίσει και πάλι εκείνον τον «κορμό» που θα μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία.

Τέλος οι Φριντέτ και οι… ζαριές για μια σεζόν. Ένα παζλ τριετίας που κομμάτι-κομμάτι θα μπει στη σωστή θέση. Και που θα μπορεί όταν έρθει η ώρα να δώσει την κατάλληλη εικόνα. Είναι τέτοια η οικονομική ανισορροπία που δεν μπορείς σε ένα καλοκαίρι να φτιάξεις ομάδα φάιναλ φορ. Εκτός αν έχεις να διαθέσεις 40-50 εκατ ευρώ. Τον προπονητή τον θες για να σου φτιάξει αυτή την ομάδα σε βάθος χρόνου. Δίχως όμως να ζει με την πίεση του επόμενου αποτελέσματος. Την πίεση που τελείωσε πολλούς ικανούς προπονητές από το Τριφύλλι στη μετά Ομπράντοβιτς εποχή. Την πίεση που επί της ουσίας είχε ήδη φθείρει πολύ φέτος ολόκληρο Πιτίνο.

Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι καλά-καλά ελληνικό να διαθέτεις τέτοια υπομονή. Δεν γίνεται όμως και αλλιώς.

Φυσικά αντίστοιχη υπομονή πρέπει να έχει και ο προπονητής. Γιατί ο Σάρας να μην πάει στα λεφτά της Μπάρτσα ή ακόμη και στο NBA όπου λόγω του αθλητικού παρελθόντος του είναι εξαιρετικά δημοφιλής; Γιατί ο Ομπράντοβιτς να μην αναλάβει ένα κλαμπ έτοιμο να σηκώσει Ευρωλίγκα;

Αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη κάποιον που θα ακολουθήσει το δικό του πλάνο. Κάτι που θα πατά στη λογική. Και που θα εξασφαλίσει το μέλλον της ομάδας. Δεν πρέπει να βιαστεί. Και κυρίως δεν πρέπει να εγκλωβιστεί από τις εντυπώσεις. Η ουσία επιβάλλεται να τον απασχολήσει.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παλεύει όλα τα χρόνια μόνος του. Μόνος του πληρώνει, μόνος του σηκώνει το βάρος. Πολλές φορές δρα συναισθηματικά, παραρμητικά, οπαδικά. Αυτή τη φορά πρέπει να είναι μεθοδικός.

MUST READ

Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός: Τα επόμενα παιχνίδια στην Ευρώπη και το πρόγραμμα μέχρι το φινάλε των League Phase

Ο Καλάθης, ο Παπαπέτρου, ο Μήτρογλου, ο Παπαγιάννης είναι μια βάση για την ομάδα. Πρέπει γύρω τους να γίνουν όλα. Αν το περασμένο καλοκαίρι είχε βρεθεί τρόπος να μείνει ο Θανάσης και όχι να έρθει πχ ο Φριντέτ ο πυρήνας θα ήταν ακόμη ισχυρότερος. Όπως και να έχει; Θέλει σχέδιο. Και σίγουρα όχι βιασύνη. Ο επόμενος προπονητής μπορεί να περιμένει.