Ολυμπιακός: Μία πάρα πολύ περίεργη χρονιά….

Εξ αρχής τα δεδομένα ήταν διαφορετικά με τον Ολυμπιακό. Η σεζόν 2019/20 θα ήταν πρωτόγνωρη για τους Ερυθρόλευκους καθώς άφησαν πίσω τους την Α1 των χιλίων προβλημάτων και αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μία μοναχική διαδρομή.

Η Ευρωλίγκα ήταν (και θα είναι εφόσον επιστρέψουμε στην αθλητική κανονικότητά μας), η μοναδική διοργάνωση στην οποία ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε μέρος.

Με τον μαχητή της ζωής, Ντέιβιντ Μπλατ, στον πάγκο του σε μία χρονιά που κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς να περιμένει, όταν η ομάδα του Πειραιά προερχόταν από μία σεζόν που είχε υπερβολικά πολλά απρόοπτα (σχίσμα με την ΕΟΚ, φυγή από την Α1, ηχητικό, θέματα πληρωμών). Όπως και να έχει όμως, οι άνθρωποι του Ολυμπιακού προσπάθησαν να ακολουθήσουν τις επιθυμίες του Μπλατ. Να στελεχώσουν το ρόστερ όπως ήθελε, βάσει των όσων ήταν ικανοί να του προσφέρουν, κάτι που βέβαια και ο ίδιος από την πρώτη μέρα είχε αποδεχθεί γνωρίζοντας και άψογα την αγορά.

Οι επιλογές του Μπλατ; Με μπόλικο ρίσκο θα μπορούσε κανείς να πει, σε ένα καλοκαίρι  που ακόμα και ο βασικός πυλώνας της ομάδας (Νίκολα Μιλουτίνοφ) ήταν μεταξύ Μόσχας και Βαρκελώνης, αλλά παρέμεινε κάτοικος Ελλάδας.

Η ΚΑΚΗ ΑΡΧΗ, Ο ΚΕΜΖΟΥΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ

Τα πρώτα δείγματα γραφής της δεύτερης χρονιάς του Αμερικανοϊσραηλινού τεχνικού έφεραν ανησυχία. Τα φιλικά προετοιμασίας σε συνδυασμό με τις απουσίες που είχε να διαχειριστεί ο Μπλατ δεν τον βοήθησαν να παρουσιάσει αυτό που θα περίμενε με το καλημέρα. Αντιθέτως  η εμφάνιση με την Βιλερμπάν στο Αστρομπάλ ήταν και ο λόγος για να θρυμματιστεί για τα καλά το γυαλί. Η διάδοχη κατάσταση δεν ενθουσίασε.

Επικροτήθηκε αρχικά από τους παίκτες του Ολυμπιακού, ο Κεστούτις Κεμζούρα πήρε την μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του, όμως το ρόστερ ήταν ήδη προβληματικό. Με το πέρας του χρόνοι οι Πειραιώτες προσπάθησαν σε αλλαγές. Δύο προσθήκες, περισσότερες… αφαιρέσεις και σιγά σιγά η ομάδα έβρισκε κάπως τον δρόμο της.

Βέβαια το γεγονός ότι είχε ένα ματς την εβδομάδα δεν της έδινε περιθώρια για να έχει ρυθμό. Αντιθέτως οι Ερυθρόλευκοι έμοιαζαν στο ένα ματς να πετάνε και στο άλλο να… κουτουλάνε. Το ενδιαφέρον του κόσμου μοιραία πήγαινε στον Βασίλη Σπανούλη. Ο λόγος; Απλός.

Μία ακόμα κορυφή για τον θρυλικό αρχηγό. Η μεγαλύτερη όλων. Αυτή του πρώτου σκόρερ της Ευρωλίγκας. Αυτός βέβαια; Αλλού το μυαλό του. Το πώς θα αλλάξει η εικόνα της ομάδας του, στο πως θα γίνει καλύτερος αυτός και οι συμπαίκτες του, το πώς θα ξεπεράσει κάθε πρόβλημα. Κανείς δεν θα ξεχάσει το βλέμμα του όταν ξεπέρασε τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, και άπαντες σταμάτησαν για να τον χειροκροτήσουν στο παιχνίδι με την Φενέρμπαχτσε. Σα να έλεγε «τι να το κάνω; Ποιο ρεκόρ; Βλέπετε πόσο χάνουμε;». Τελειομανής. Άρρωστος με το μπάσκετ, ο πιο πιστός στρατιώτης του.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, ΤΑ… ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ «ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Ο καλύτερος καθρέφτης μίας ομάδας είναι ο αγωνιστικός χώρος και επί Κεμζούρα ο Ολυμπιακός έμοιαζε να μην έχει αρχή και τέλος. Η φυγή και του Ριντ, ο οποίος ήρθε μαζί με τον Ρότσεστι ως διορθωτική πινελιά αλλά περισσότερο κούρασε στα αποδυτήρια με τα καμώματά του, παρά βοήθησε τον Ολυμπιακό, ήταν ένα παράδειγμα πως οι αδερφοί Αγγελόπουλοι είχαν σκοπό να πάνε παρακάτω, βλέποντας εξάλλου πως συμπαθέστατος Κεστούτις Κεμζούρα, δεν μπορεί να σηκώσει το φορτίο αυτό του μυστήριου τρένου που λέγεται Ολυμπιακός.

Η αλλαγή σκυτάλης;  Η κατάλληλη για να τονώσει το ηθικό όλων στον ερυθρόλευκο οργανισμό. Μία δυνατή «ένεση καφεΐνης» που θα ξυπνούσε άπαντες.

Γιώργος Μπαρτζώκας. Ένα όνομα κοινής αποδοχής. Μία – παλιά – νέα αρχή, που ήταν ικανή να αλλάξει δια παντός τις ισορροπίες.

Ο 54χρονος τεχνικός επέστρεψε στο λιμάνι της καρδιάς του με μία προϋπόθεση: Ότι θα έχει τον πλήρη έλεγχο του Ολυμπιακού.

Αφήνοντας στην άκρη τα γνωστά οπαδικά του συναισθήματα, ο Μπαρτζώκας επέστρεψε στο ΣΕΦ για να δουλέψει. Δεν του έχει χαριστεί στην ζωή του τίποτα. Και αυτό το ξέρουν όλοι.

Σοβαρός από το πρώτο δευτερόλεπτο, πάτησε και πάλι το φαληρικό κλειστό και προσπάθησε να δημιουργήσει το νέο Ολυμπιακό, βασιζόμενος στις παλιοσειρές και σε προσθήκες ποιότητες και προοπτικής. Με τον τραυματισμό του Σπανούλη σε εκείνο το ματς με την Ζαλγκίρις στο Κάουνας, ουσιαστικά ξεκίνησε η επόμενη μέρα. Από μία άσχημη στιγμή, οι Πειραιώτες είχαν την ευκαιρία να προετοιμάσουν την επόμενη μέρα τους.

Από τον γνωστό σε όλους μας Οκτάβιους Έλις, ο οποίος αγωνιζόταν στην Πάτρα με τον Προμηθέα, στις αποκτήσεις των Ντουάιτ Μπάικς και Σακίλ ΜακΚίσικ.

Θα ήταν εύκολο για τον coach B; Ούτε μία στο εκατομμύριο.

Ταλαιπωρήθηκε από τα τερτίπια της Ευρωλίγκας, η οποία με το BAN της τον ανάγκασε να αγωνιστεί με ελάχιστους έτοιμους παίκτες αλλά και τους νεαρούς αθλητές από την ομάδα της Α2. Δεν το έβαλε κάτω. Αντιθέτως με το πέρασμα του χρόνου, είδαμε τον Βεζένκοφ να αναβαθμίζεται, τον Ολυμπιακό να παίζει άμυνα που δαγκώνει, οι Ερυθρόλευκοι να σκορπούν ελπίδες και προσδοκίες ακόμα και για πλέι οφ Ευρωλίγκας. Θαυμάσαμε τον Νικολαΐδη, θυμηθήκαμε τον Ποκουσέφσκι, έγινε αρχηγός της ομάδας ο Παπανικολάου. Ο ηγέτης της.

Μία χρονιά περίεργη ομολογουμένως, που έχουν μπει πλέον οι βάσεις για κάτι καλό. Τα αποτελέσματα των τελευταίων αγωνιστικών πριν την διακοπή λόγω του κορωνοϊού πρόσφεραν αισιοδοξία.

Το τι θα γίνει πλέον; Κανείς δεν το ξέρει. Το μόνο που γνωρίζει είναι ότι το μαύρο… συννεφάκι έχει φύγει για τα καλά πάνω από το ΣΕΦ. Στον Πειραιά ατονίζουν το μέλλον  με αισιοδοξία και η επόμενη σεζόν (καθότι είναι άγνωστο εάν θα έχουμε συνέχεια της φετινής) θα είναι η αφετηρία για κάτι ακόμα καλύτερο. Το τρένο επέστρεψε στις ράγες, ο Ολυμπιακός βγάζει υγεία και όλοι περιμένουν με ανυπομονησία τη συνέχεια.