Πες την αλήθεια Ρικ, φτάνει πια με τα… αφηγήματα

Όταν ήρθε στην Ελλάδα για πρώτη φορά, έφερε άλλον αέρα. Έμοιαζε με καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος επισκέπτεται πρωτάκια του γυμνασίου κι επειδή έχουμε ως λαός τάσεις υπερβολής, ο Ρικ Πιτίνο ήταν ο… απόλυτος σταρ. Ό,τι έλεγε το αναμασούσαν από τους δημοσιογράφους, μέχρι τους (καταχρηστικός ο όρος) τελευταίους οπαδούς. Πλέον, γνωριστήκαμε καλά κι όσο περνά ο καιρός, τόσο φαίνεται πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.

Ο Αμερικανός κόουτς έχει χάρισμα. Είναι γητευτής κι οι μπασκετικές του ιστορίες σε κάνουν να τον λατρεύεις. Η έμφυτη ευγένειά του, το επιμελώς προσεγμένο ντύσιμο, η μπασκετική του κουλτούρα, σε συνδυασμό με την ιστορία του στο άθλημα, σε κάνουν αν όχι να τον λατρεύεις, τουλάχιστον να τον βλέπεις με περισσή συμπάθεια. Κι αυτό το γεγονός αποτέλεσε ισοδύναμο ασυλίας για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Πέρυσι όλος ο κόσμος του μπάσκετ μιλούσε για τα deflection. Μάταια φώναζαν οι Έλληνες προπονητές (ακόμα και μικρότερων κατηγοριών), ότι «αυτά τα κάναμε χρόνια», από τα… πέτρινα χρόνια του αθλήματος στη χώρα. Ήταν η νέα μόδα. Είχε τους παίκτες, έβαλε την ιδέα κι αίφνης τα deflection έγιναν κομμάτι του «πράσινου» DNA.

Να αναρωτηθούμε «πού ‘σαι Θανάση;», όπου Θανάσης ο Αντετοκούνμπο, ο οποίος μοιάζει να ήταν η κόλλα, η οποία έδενε την άμυνα του Παναθηναϊκού; Να αναρωτηθούμε γιατί δεν έμεινε πιστή η ομάδα στο αμυντικό της δόγμα και πήρε παίκτες με αλλεργία στην άμυνα; Να αναρωτηθούμε γιατί μια ομάδα που έβγαζε ενέργεια και πήγαινε με το… κεφάλι στις μάχες, έγινε σύμβολο των «ανέπαφων συναλλαγών» εντός των τεσσάρων γραμμών;

Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν έφταιγε ο ίδιος για τον σχεδιασμό (παρότι ο Πιτίνο υποστήριξε ότι είχε τεράστια συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και οι δικές του προτάσεις έγιναν αποδεκτές από τον πρόεδρο), τι έκανε για να αλλάξει την εικόνα; Σε μια ομάδα με αναιμικό αμυντικό ένστικτο, με λίγους παίκτες που βγάζουν ενέργεια και κυνηγούν τον αντίπαλο, κατάφερε:

• Να βγάλει έξω από το ρόστερ τον Νίκο Παππά, γιατί δεν τον πιστεύει.
• Να πάρει τον μετριότατο αμυντικό Άντι Ράουτινς, βάζοντας έναν κλώνο του Φριντέτ στη 12άδα.
• Να βγάλει από την εξίσωση τον Τζέικομπ Ουάιλι, μοναδικό αθλητικό 5άρι, με αποτέλεσμα να γίνονται οι «δεινόσαυροι» της «πράσινης» ρακέτας στόχος κάθε αντίπαλης επίθεσης.

Αποτέλεσμα: Η παρουσία του Ντεσόν Τόμας (θετικός στην επίθεση, «τρύπα» στην άμυνα) καθιστά απαγορευτική τη συμμετοχή του Τζίμερ Φριντέτ, ο οποίος στο λεξικό του μπάσκετ προσπέρασε τις λέξεις που άρχιζαν από «D» και δεν ασχολήθηκε ποτέ με την άμυνα. Δύο παίκτες δεν κρύβονται, όσο καλή διάθεση κι αν έχουν οι άλλοι, ειδικά όταν ο ψηλός σπεύδει βραδέως.

Κανείς δεν μπορεί, εγώ δεν θα το τολμούσα, να ακυρώσει τον Ρικ Πιτίνο, αλλά άμυνα δεν παίζεται με τιτιβίσματα και με επικλήσεις στους Σπαρτιάτες. Ομάδα που δεν παλεύει για κάθε μπάλα, που χάνει με κάτω τα χέρια, ξενερώνει τον κόσμο της. Κι έχουμε το εξής εντυπωσιακό φαινόμενο: Ο Παναθηναϊκός να έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες να μπει στην 8άδα από τον Ολυμπιακό, στον Πειραιά να απολαμβάνουν το θέαμα που προσφέρει η ομάδα του Μπαρτζώκα τον τελευταίο μήνα και στο Μαρούσι να φεύγουν από το 35’.

Ο Πιτίνο δεν θα κριθεί σήμερα, δεν θα πάρει από εμάς… διαπίστευση. Από την άλλη, όταν βλέπεις να χρησιμοποιεί παίκτες όπως ο Ουάιλι, σαν να πρέπει να πάρει μόρια για να μπει σε σχολή δεν μπορείς παρά να το αναδείξεις. Είναι μεγάλος προπονητής ο Αμερικανός, οπότε οφείλει απέναντι στον εαυτό του να βρει τρόπους αντίδρασης. Ή να συμβιβαστεί με το ότι το μπάσκετ τρέχει πιο γρήγορα από εκείνον, πιο γρήγορα απ’ όλους…