Ο Παναθηναϊκός του Ρικ Πιτίνο είναι επισήμως σε… τέλμα

Αν θέλετε να χαϊδέψουμε αυτιά, μπορούμε να το κάνουμε θαρρώ με επάρκεια. Να μιλήσουμε για το πόσο μεγάλος προπονητής είναι (που είναι) ο Ρικ Πιτίνο και να υπερτονίσουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί: Ουδείς μπορεί (πόσο μάλλον η ταπεινότητά μας) να αμφισβητήσει τον θρύλο του παγκόσμιου μπάσκετ. Από την άλλη, αν δεν γράφαμε αυτό που βλέπαμε, θα ήταν ύβρις απέναντι σ’ αυτού του επιπέδου τους μπασκετάνθρωπους. Και πλέον λίγοι διαφωνούν ότι ο Παναθηναϊκός και ο Πιτίνο είναι σε τέλμα.

Η εικόνα δεν αμφισβητείται και δεν επιτρέπει την παραμικρή δικαιολογία. Σε μια διοργάνωση υψηλού επιπέδου, κάθε επιλογή μετράει. Αν συνυπολογίσουμε ότι ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, τα λεφτά των ελληνικών ομάδων είναι συγκριτικά λιγότερα από αυτά μεγάλων κλαμπ (όχι παράλογο, γιατί έχουμε και πολύ μικρή αγορά, άρα μηδαμινή ανταποδοτικότητα και ευχέρεια απόσβεσης), πρέπει να κάνεις κάτι καλύτερα, για να μείνεις σε υψηλό επίπεδο καθέτως ανταγωνιστικός.

Ο Παναθηναϊκός «πληρώνει» σε μεγάλο βαθμό τις παθογένειες του ελληνικού μπάσκετ. Δεν υπάρχουν πολλοί νεαροί Έλληνες παίκτες, οι οποίοι να είναι «wanna be projects», να δώσουν ώθηση στην ομάδα με τη φρεσκάδα τους, όπως για παράδειγμα ο Γκαρούμπα, ή ο Νάκιτς, που διαθέτει η Ρεάλ). Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν νέοι Έλληνες (θα το συζητήσουμε και παρακάτω) οι επιλογές των ξένων μετράνε διπλά.

Τζόνσον και Ράουτινς έχουν αποδεχθεί τον συμπληρωματικό τους ρόλο και δεν κάνουν τίποτα για να γίνουν καλύτεροι, να δείξουν ότι αξίζουν κάτι παραπάνω. Ο Τόμας είναι νόμισμα με δύο όψεις, «καλό νόμισμα» στην επίθεση, «τρύπα» στην άμυνα, ο Ράις είναι στην τελευταία του χρονιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και πάμε στην περίπτωση Φριντέτ. Πλέον επισήμως μπορούμε να πούμε, ότι όλα μπορεί να γίνουν καλύτερα, αυτό όμως με τον Φριντέτ ξεπερνά τους πάντες.

Όταν το βασικό σου 2άρι είναι under size, προσπαθεί να κάνει πράγματα, αλλά όλοι το βλέπουν και όλοι τον «σημαδεύουν», αλήθεια πώς μπορείς να κρυφτείς και να το κρύψεις; Η απάντηση δίνεται δια του αποτελέσματος, εξ ου και το τέλμα, αλλά αυτά έχουν να κάνουν μόνο με τον Παναθηναϊκό. Γράψαμε και πριν ότι πληρώνει τις παθογένειες του ελληνικού μπάσκετ και πρέπει να το εξηγήσουμε.

Το άθλημα είναι πάνω απ’ όλους και στον υπόλοιπο πλανήτη προχωρά με ταχύτητα φωτός. Το μπάσκετ θέλει ιδέες (τις αναζητά) κι ο ανταγωνισμός δείχνει την αλήθεια. Δεν έχει να κάνει μόνο με μπάτζετ, αλλά με αθλητικές εγκαταστάσεις, τρόπους προπόνησης, staff και όχι θαυματοποιούς, που θα δουλεύουν με πρόγραμμα, πλάνο, κάνοντας επιστημονική δουλειά.

Για να συμβούν αυτά, απαιτούνται ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, ομοσπονδίες και λίγκες με όραμα, εξωστρέφεια, αληθινές (όχι τάχα μου) επαφές με το ΝΒΑ κι αλληλεπίδραση, ανταλλαγή ιδεών κι εικόνων. Κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Δεν τα έχουμε γι’ αυτό κι εκείνοι (Ισπανοί, Ρώσοι, Τούρκοι) κάνουν κάτι διαφορετικό, ενώ εμείς τρέχουμε στην ίδια φθαρμένη διαδρομή, κρυβόμαστε πίσω από παλιές επιτυχίες, αναζητούμε εξιλαστήρια θύματα, χρησιμοποιούμε σοφιστίες.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Σας αρέσει αυτή η εικόνα, της μισής Ρεάλ να νικά για πλάκα τον Παναθηναϊκό; Αν ναι, ενδεχομένως εμείς έχουμε βάλει λανθασμένα ψηλά τον πήχη…