Στο… γαλακτομπούρεκο δεν τρως μόνο την κρέμα

Όσοι βρέθηκαν στο ΣΕΦ, για να παρακολουθήσουν τον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Βιλερμπάν έφυγαν… γεμάτοι. Η εικόνα νέων παιδιών, να μπαίνουν στα βαθιά και να μην… πνίγονται, παικτών να γίνονται μια γροθιά, ομάδας που είχε μόνο έναν στόχο, δίχως το «εγώ» να… απειλεί το «εμείς», είναι στοιχεία που σε κάνουν να χειροκροτήσεις. Οι «ερυθρόλευκοι» χτίζουν μέσα από τις αναποδιές και τις δυσκολίες χαρακτήρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έφτιαξαν και την ομάδα που θέλουν.

Έχουμε την τάση ως λαός να μεγιστοποιούμε τα συναισθήματά μας. Αίφνης, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έγινε κράμα Καμπάτσο και ΝτεΚολό, εφάμιλλος ου μην καλύτερος του Σλούκα. Όχι, ο μικρός πρέπει να δουλέψει σκληρά, πρέπει να φτιάξει εκτός από την ψυχολογία και το σώμα του (όχι πως θα γίνει κι αυτός… ντούκι, αφού -έχουμε γράψει ξανά- είναι διαφορετικού τύπου αθλητής), να καταλάβει ότι το «welcome» της Ευρωλίγκας δεν κρατά για καιρό και πως την επόμενη και τη μεθεπόμενη φορά θα φάει ξύλο, θα τον περιμένουν στη γωνία.

Ο Σάσα Βεζένκοφ ανταποκρίνεται, δείχνει ότι έχει θέση στο «ερυθρόλευκο» ρόστερ, αλλά δεν έγινε παράγοντας του παιχνιδιού, δεν είναι έτοιμος (κι ίσως να μην είναι ποτέ) να μπει στα παπούτσια του Πρίντεζη, δεν θα πάρει τη φανέλα βασικού στο σπίτι, δεν έχει λύσει τα προβλήματα με την αθλητικότητά του.

Ο Αντώνης Κόνιαρης μοιάζει να μεγάλωσε 3-4 χρόνια σε τρεις μήνες, αλλά παραμένει διστακτικός στην επίθεση, χάνεται σε διαδρομές του μυαλού του, την ίδια στιγμή που αμυντικά μοιάζει να είναι… παντού. Ο Οκτάβιους Έλις σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα ήταν διαφορετική η φετινή σελίδα στην ιστορία του Ολυμπιακού, αν τον είχαν επιλέξει από την αρχή, αλλά θέλει να βάλει κι άλλα στοιχεία στο παιχνίδι του, για να γίνει ο σέντερ του ενός εκατομμυρίου. Και πάει λέγοντας…

Όσοι έχουμε εντρυφήσει στον κόσμο των γλυκών εδεσμάτων, γνωρίζουμε πως η απόλαυση της κρέμας ενός ζεστού γαλακτομπούρεκου, συνδυάζεται με το φύλλο. Πρέπει να φας και τα δύο, δεν γίνεται να κρατάς μόνο αυτό που σου αρέσει. Έτσι είναι κι ο Ολυμπιακός. Το #mexritelous, η απόφαση να μην παίζει στο ελληνικό πρωτάθλημα, έχει θετικά κι αρνητικά αποτελέσματα. Το ρόστερ είναι υποχρεωτικά μικρό κι αναποδιές (εντάξει, στον Πειραιά το… τερμάτισαν) το κάνουν να φαίνεται ακόμα μικρότερο. Αυτό είναι το κακό, συνυπολογίζοντας την αδυναμία να βρουν ρυθμό οι παίκτες κτλ.

Από την άλλη (να η κρέμα) η δημιουργία της «Αναπτυξιακής», η προώθηση πιτσιρικάδων όπως ο Νικολαΐδης, ο χώρος που βρήκε ο Κόνιαρης, οικοδομούν παίκτες. Κι αυτό, σε βάθος χρόνου, ΜΟΝΟ καλό είναι. Όμως, ο Ολυμπιακός θέλει να πρωταγωνιστεί κι η νίκη – αξιοπρέπειας απέναντι στη Βιλερμπάν είναι σπουδαία, δεν είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία, δεν φτάνει γι’ αυτό που θέλουν οι φίλοι του.

Ο Ολυμπιακός χτίζει φέτος χαρακτήρα κι αυτό είναι δομικό υλικό για να δημιουργηθεί ομάδα υψηλών απαιτήσεων. Ίσως είναι το «Α» και το «Ω», αλλά από μόνο του δεν φτάνει. Θα απαιτηθούν πολλά περισσότερα πράγματα, καλές επιλογές ξένων, αλλά και τύχη. Πάντως, οι «ερυθρόλευκοι» σε μια… χαμένη χρονιά, κερδίζουν την εκτίμηση των φίλων τους κι αυτό είναι επίσης μετρήσιμο.