Σταματήστε να κρύβεστε πίσω από τον Σπανούλη…

Οι προπονητές λένε ότι όταν δυσκολεύουν τα πράγματα, οι παίκτες πηγαίνουν στο… ένστικτό τους και το αφήνουν να τους καθοδηγήσει (δεν είναι πάντα η καλύτερη των επιλογών). Τι πιο δύσκολο από την ταυτόχρονη απουσία των Σπανούλη και Πρίντεζη, την απώλεια των 4/12 του ρόστερ κι απέναντι την ΤΣΣΚΑ; Ακριβώς εκεί είναι που γύρισε το τσιπάκι κι οι «ερυθρόλευκοι» κατέφυγαν στο ένστικτό τους. Σε αυτό, που ακόμα κι οι ίδιοι οι πιστοί τους αμφισβήτησαν.

Γυρίστε πίσω και θυμηθείτε τις μεγαλύτερες των επιτυχιών (μιλάμε για τη σύγχρονη εποχή, στην ουσία από το 2012 και μετά, την εποχή Σπανούλη). Ποτέ ο Ολυμπιακός δεν ήταν φαβορί, πάντα η αποστολή έμοιαζε αδύνατη. Είτε μιλάμε για την Κωνσταντινούπολη το 2012 και τον τελικό με την ΤΣΣΚΑ, είτε για το back to back στο Λονδίνο, είτε για την πρόκριση στον τελικό (νικώντας την ΤΣΣΚΑ) στη Μαδρίτη το 2015, είτε για την πρόκριση στον τελικό (νικώντας την ΤΣΣΚΑ) στην Κωνσταντινούπολη το 2017.

Όποτε ο Ολυμπιακός έπαιξε με την πλάτη στον τοίχο, όποτε του στερούσαμε τις πιθανότητες (πλην των μαθηματικών), έβγαζε ασύλληπτη δύναμη. Με τον καιρό το ένστικτο της επιβίωσης έγινε know how κι ο οργανισμός ξέρει πλέον πώς να επιβιώνει. Ναι, έχει ανεβεί (πολύ) ο ανταγωνισμός, όμως ο κόσμος του Ολυμπιακού πρέπει να πιστεύει στην ομάδα, γιατί στα δύσκολα ποτέ δεν έλειψε, ποτέ δεν έκανε πίσω.

Πόσο σοφότεροι γίναμε μετά τη χθεσινή αναμέτρηση; Πρώτον, οι «ερυθρόλευκοι» παραμένουν εκτός 8άδας. Τυπικά απέχουν μια νίκη από τη θέση πρόκρισης, πρακτικά θέλουν πολλά περισσότερα και γνώμη μου είναι ότι δεν θα τα βρουν. Ο παρονομαστής παραμένει ίδιος, άλλαξε ο αριθμητής. Άλλαξε;

Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν ανήμπορος να βοηθήσει αγωνιστικά τους συμπαίκτες του, αλλά ήταν εκεί, για να τους θυμίσει ότι πρέπει να παίξουν και γι’ αυτόν (είναι λίγοι οι παίκτες, που ακόμα και με την απουσία τους, είναι… εκεί κι έχουν επίδραση). Και το έκαναν με πειστικό τρόπο, αλλά γαμώτο δεν χρειάζεται να λείπει ο αρχηγός (κι ο υπαρχηγός) για να ενεργοποιούνται οι υπόλοιποι.

Ο Κώστας Παπανικολάου κι ο Νίκολα Μιλουτίνοφ οφείλουν να βγουν μπροστά, ακόμα και στις στιγμές που το ρόστερ είναι… τούμπανο. Και το οφείλουν πρώτα απ’ όλα στον εαυτό τους. Πρέπει να φορέσουν τα παπούτσια του Σπανούλη, όπως εκείνος έκανε όταν είχε δίπλα συμπαίκτες όπως ο Γιασικεβίτσιους, ο Μπατίστ, ή ο Παπαλουκάς κι ο Διαμαντίδης.

Ο Οκτάβιους Έλις δείχνει ότι το κίνητρο κι η… χαρά μπορεί να κρύψει πολλές αδυναμίες. Βοηθά σημαντικά όχι μόνο με το μπάσκετ που παίζει, αλλά επειδή δείχνει πως είναι χαρούμενος που βρίσκεται στο λιμάνι. Αυτό είναι και το μήνυμα: Πρέπει να είσαι ευτυχισμένος, επειδή ανήκεις στον Ολυμπιακό, διαφορετικά δεν έχεις θέση.

Σε τακτικό επίπεδο, δύο σημειώσεις:
– Το αργό τέμπο ταιριάζει στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά αυτό είναι πλέον ένα μπάσκετ άλλης εποχής. Δεν μπορούμε να μείνουμε στη ζώνη ευκολίας, πρέπει να βγούμε στο… ανοιχτό γήπεδο.
– Το μήνυμα από το… πάθημα της ΤΣΣΚΑ (κακή ήττα, μπορεί να της κοστίσει την 4άδα, άρα το πλεονέκτημα) είναι πως όταν πηγαίνεις χαλαρά, θεωρώντας ότι θα κερδίσεις εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες του αντιπάλου σου, φεύγεις με σκυμμένο κεφάλι. Οι έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων.

MUST READ

Θλιβερός και χωρίς Αλόνσο ο Παναθηναϊκός - Έχασε και στη Σουηδία (2-1, vids)

Αντί επιλόγου: Ο Ρούμπιτ έπαιξε ρόλο μπαλαντέρ. Με τις εμφανίσεις του, επί ημερών Μπααρτζώκα, δείχνει ότι έχει θέση και στο ρόστερ της επόμενης περιόδου.