Ο «Σάρας» έδωσε τα διαπιστευτήρια του στο «Νίκος Γκάλης»

Επειδή δεν έχω μάθει να κρύβομαι, είμαι από τους λίγους που αμφισβητώ (από την πρώτη στιγμή) το αν ο Σάρας είναι τόσο καλός προπονητής όσο λένε. Τα αποτελέσματα μιλάνε από μόνα τους, κανείς δεν μπορεί να τα παραβλέψει, αλλά από την άλλη δουλεύει σε μια ομάδα που λατρεύεται σαν Θεός (το αξίζει), με μηδενικό άγχος, καθώς κανείς δεν απαιτεί από αυτόν ούτε 8άδα, ούτε 4άδα, ούτε τίποτα. Θέλω (κι επιμένω) να τον δω σε ομάδα στόχων, με τη φλέβα να χτυπά στον λαιμό και τους σφυγμούς να χτυπάνε… κόκκινο.

Εντάξει είμαστε; Πάμε τώρα στο σήμερα. Στο «Νίκος Γκάλης» ο Γιασικεβίτσιους χτύπησε κάθε αδυναμία στην άμυνα του Παναθηναϊκού. «Σημάδευε» όλα τα κενά, έβρισκε σουτ με τις καλύτερες προϋποθέσεις, γι’ αυτό κι έμεινε στη διεκδίκηση ως το τέλος. Ούτε αυτό θα του το… χαρίσω, καθώς υπάρχουν φορές (ειδικά όταν είναι στην πεντάδα ο Φριντέτ, τα έχουμε γράψει ξανά και ξανά), που η «πράσινη» άμυνα είναι ανοιχτό βιβλίο. Το έχουν κάνει κι άλλοι.

Έμεναν 14.7’’ για τη λήξη, ο Ρικ Πιτίνο βλέποντας ότι ο Σάρας «χάκαρε» στην προηγούμενη επίθεση τον Παπαγιάννη, έβαλε τον Φριντέτ, η μπάλα πήγε στα χέρια του, φάουλ και 2/2 βολές από τον παίκτη που είναι καλύτερα να βάλεις αυτοκαλάθι, παρά να τον στείλεις στη γραμμή της φιλανθρωπίας. Εκεί δεν έχει… έλεος. Με το σκορ στο 96-91 πήρε τάιμ άουτ.

Όλοι περίμεναν ότι θα πάει την επίθεση στο μπροστά μέρος του γηπέδου. Ο Σάρας σχεδίασε επίθεση από την τελική γραμμή, έδωσε την μπάλα στον Λεκαβίτσιους, που τρέχει πιο γρήγορα κι απ’ τη σκιά του. Ο Λούκας βρήκε στη γωνία ακροβολισμένο τον Χέις κι αυτός ευστόχησε σε ελεύθερο τρίποντο. Όλο αυτό το σκηνικό διήρκησε 7.2 δευτερόλεπτα! Εκπληκτικό ως σύλληψη κι εκτέλεση.

Η Ζαλγκίρις έχασε, αλλά ο Σαρούνας έδειξε ότι μπορεί να διαχειριστεί με μοναδικό τρόπο το υλικό του. Ακόμα κι αυτό, όμως, έχω δει πολλούς προπονητές να το κάνουν. Ο λατρεμένος της «πράσινης» εξέδρας εξόργισε τον κόσμο με το πάθος που κοουτσάριζε. Πιο πολύ ώρα ήταν εντός των τεσσάρων γραμμών, παρά εκτός. Δεν σταμάτησε να φωνάζει, να χειρονομεί, να διαμαρτύρεται και να πιέζει τους διαιτητές. Απίστευτη ενέργεια, στα όρια της… παράνοιας.

Σε εκτός έδρας ντέρμπι «αιωνίων» στην Ελλάδα, ίσως να ήταν αιτία να μην τελειώσει το ματς, αλλά αν φύγουμε από τη μιζέρια μας, ο τύπος είναι σκυλί του πολέμου. Την ίδια στιγμή που χτυπιέται σαν μανιακός και λες τώρα θα έρθουν τύποι με ανάποδα πουκάμισα να τον μαζέψουν, βγάζει επίθεση σκακιστικής έμπνευσης, χειρουργικής τελειότητας, που ακόμα και σε εργαστηριακές συνθήκες δύσκολα θα έστηναν οι περισσότεροι των προπονητών.

Έχω μια γενικότερη απέχθεια σε αυτούς που με το… καλησπέρα αποθεώνονται και γίνονται σημείο αναφοράς, κάτι που άλλοι παλεύουν χρόνια για να χτίσουν και νιώθουν (όχι άδικα) να τους περιμένουν στη γωνία σε κάθε στραβή. Δεν πίστευα ότι θα το πω, αλλά υποβάλω τα σέβη μου κύριε Γιασικεβίτσιους.