Ήθελε Ευρωλίγκα, περίμενε και δικαιώθηκε ο Ράουτινς

Συνήθως ξεκινάμε από τα… καλά, δίνουμε το… τυρί κι ακολουθεί η… φάκα. Κάπου μέσα στο κείμενο επιλέγουμε να γράψουμε και το αρνητικό στοιχείο της ιστορίας, οπότε είμαστε όλοι χαρούμενοι. Όσον αφορά στον Άντι Ράουτινς, θα μπούμε από το μοναδικό (ίσως) αρνητικό της ιστορίας. Από το καλοκαίρι είναι χωρίς αγωνιστική δράση. Το γιατί, όμως, είναι αυτό που ενδεχομένως αποτελεί το… καλύτερο στοιχείο του νέου (απομένουν τα διαδικαστικά και μάλλον αύριο θα ανακοινωθεί η απόκτησή του) παίκτη του Παναθηναϊκού.

Ο λόγος που έμεινε χωρίς ομάδα είναι ότι είχε αποφασίσει πως ήρθε η ώρα για να παίξει στο υψηλότερο των πρωταθλημάτων. Ήθελε να φύγει από το επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ, να βρεθεί στην Ευρωλίγκα. Με όποιο κόστος. Και μπορεί να έχασε τη μισή σεζόν, αλλά τώρα έχει την ευκαιρία.

Αν μη τι άλλο είναι φιλόδοξος κι αυτό είναι βασικό στοιχείο για να πετύχει κάποιος (όχι μόνο στο μπάσκετ). Μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό; Μάλλον δεν περιμένετε εμάς για να μάθετε ότι είναι… σεσημασμένος τριποντάκιας. Από τότε που τα βουβάλια… μιλούσαν στους Ινδιάνους της φυλής των Τσερόκι, ο Ράουτινς σήκωνε τα τρία δάχτυλα, σχηματίζοντας με τα άλλα δύο (αντίχειρα και δείκτη) έναν κύκλο. Ήταν σημάδι ότι η μπάλα αναπαύτηκε στο διχτάκι.

Τι χειρότερο για μια άμυνα να έχει να αντιμετωπίσει έναν τόσο δεινό σκόρερ όσο ο Τζίμερ Φριντέτ; Ο Ρικ Πιτίνο έχει την απάντηση: Πήρε και δεύτερο. Δεν είναι κλώνος του Φριντέτ, αλλά σουτάρει με αξιοπιστία ο Ράουτινς. Κι ο Παναθηναϊκός θα μπορεί πλέον να έχει για περισσότερο αγωνιστικό χρόνο, ένα… καρφί στα φτερά της άμυνας. Τρεχάτε ποδαράκια μου, να σταματήσετε τους «σουτέρηδες».

Ο Αμερικανός προπονητής «ντουμπλάρισε» τον παίκτη που κάνει τη διαφορά (Φριντέτ), αλλά που δεν μπορεί να τον έχει μέσα όταν «καίει» η μπάλα, γιατί το μπάσκετ θέλει κι άμυνα. Ο Ράουτινς είναι λίγο πιο απειλητικός σουτέρ, αλλά πολύ καλύτερος αμυντικός από τον συμπατριώτη του, χωρίς πάντως να είναι… εξολοθρευτής. Το παλεύει όσο μπορεί, είναι πιο φιλότιμος, δίχως να είναι… απροσπέλαστος.

Δεν είναι δημιουργός, αλλά μπορεί να βγει από το pick & roll και να εκτελέσει, είναι εξαιρετικός στις 45 μοίρες και -το σημαντικότερο- δεν το σκέφτεται, ούτε όταν έχει αλλάξει η επίθεση. Σουτάρει γιατί έτσι βγάζει το ψωμί του.

Δεδομένου ότι έρχεται να γεμίσει την «πράσινη» περιφέρεια, όχι ως πρώτο βιολί, είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να πάρει ο Παναθηναϊκός. Δεν θα μπορούσε να πάρει παίκτη Ευρωλίγκας, δεν μπορεί να πάρει πρωτοκλασάτο και να τον βάλει… τέταρτο, οπότε αν συνυπολογίσουμε τα πάντα, είναι καλή επιλογή. Ενδεχομένως είναι κι η απόφαση του Πιτίνο να μην πάει με το… ρεύμα, αλλά να χαράξει διαφορετικό δρόμο.

Τα πάντα ξεκινούν από την άμυνα, αλλά ο Παναθηναϊκός δεδομένα δεν έχει πολλούς καλούς αμυντικούς παίκτες. Αντί να πάρει κάποιον να συμμαζέψει το πίσω μέρος του γηπέδου, φορτώνει ακόμα περισσότερο το μπροστινό, σαν να προκαλεί τους αντιπάλους «ελάτε να με σταματήσετε». Δεν θα κατεβάσει χαμηλά την απέναντι ομάδα, αλλά θα ανεβεί αυτός ψηλότερα.

Αντί επιλόγου: Σε ιδανική συνθήκη, αν μπορούσε να βάλει τον Παππά στην εξίσωση, θα δημιουργούσε μια τρομερά απειλητική περιφέρεια πέντε παικτών, ικανών να σκοτώσουν από κοντά (Καλάθης), από μακριά (Φριντέτ / Ράουτινς), στο ένας εναντίον ενός (Παππάς), με τρέλα και κορδέλα (Ράις).