Ολυμπιακός: Τα νεύρα μου τα χάπια μου και ένα ταξί να… φύγει

Είναι η πρώτη φορά που γράφω για τον μπασκετικό Ολυμπιακό φέτος. Δεν ήταν η πρώτη που είχα αυτή την επιθυμία, όμως αποφάσισα να μην… μπλέξω έως τώρα. Όχι γιατί υπάρχουν «ευαίσθητοι» που θεωρούν πως οι «ποδοσφαιρικοί» δεν μπορούν να γράφουν για τον μπασκετικό Ολυμπιακό, ούτε γιατί πολλοί μπορεί να μην καταλάβαιναν τον λόγο που γράφω και να έμπλεκαν σε θεωρίες συνομωσίας.

Μετά από αυτό που είδα στο Βελιγράδι δεν κρατήθηκα. Όχι γιατί οι όποιες πιθανότητες είχε ο Ολυμπιακός να παλέψει για την 8αδα μειώθηκαν. Στην τελική υπάρχει και η αποτυχία στο παιχνίδι. Και νομίζω πως τουλάχιστον η πλειοψηφία των Ολυμπιακών κατανοεί πως αυτή η ομάδα δεν μπορεί να μπει 8αδα. Και αν μπει θα είναι υπέρβαση. Αυτό και μόνο τα λέει όλα.

Αυτό που συμβαίνει στον φετινό Ολυμπιακό «φωνάζει» και δεν χρειάζεται να είσαι και ο πλέον ειδικός για να καταλάβεις πόσο στραβά αρμενίζουμε.

Είναι περιττό να πω πως δεν μπορεί κανείς και τίποτα να αφαιρέσει από αυτό το τμήμα του Ολυμπιακού τις τεράστιες επιτυχίες που έχει, τις κατακτήσεις τίτλων, τις επικές ανατροπές, όπως αυτή που ζήσαμε στο ΣΕΦ με την Χίμκι, τις μεγάλες χαρές αλλά και τις λύπες.

Το φετινό όμως που συμβαίνει στον Ολυμπιακό δεν είναι καν… λύπη. Μακάρι ο Ολυμπιακός που έφτιαξαν οι Αγγελόπουλοι, με τον Κεμζούρα τώρα στον πάγκο να κάνει μόνο νίκες από εδώ και στο εξής. Μακάρι να αποδειχθεί η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Μακάρι σε λίγο καιρό να διαβάζω αυτό το κείμενο και να λέω «τι έγραφες ρε γραφικέ πάνω στα νεύρα σου».

Στο μπάσκετ, που ζω άλλωστε τα πράγματα από έξω, τα συναισθήματα είναι πιο έντονα.

Αδυνατώ πραγματικά να καταλάβω γιατί ο Ολυμπιακός που το 2017 έπαιξε τελικό Ευρωλίγκας, που το 2018 μπήκε με πλεονέκτημα στα πλέι οφ και αποκλείστηκε από την έκπληξη της σεζόν, Ζαλγκίρις, φέτος έχει καθαρά ρόλο κομπάρσου παρουσιάζοντας αυτή την εικόνα.

Μια εικόνα ομάδας χωρίς αρχή και τέλος. Μιας ομάδας «τραμπάλα». Μια φοβερή και διπλό στη Μόσχα, 2-3 κακός και άναρχος. Μια «τραμπάλα» στο ΣΕΦ με την Χίμκι και ανατροπή από τα παλιά και μετά μπασκετάρα για ένα ημίχρονο στο Βελιγράδι και για λύπηση στο δεύτερο ημίχρονο.

Μιας ομάδας που κατάφερε να κερδίσει την συντριπτική συμπαράσταση του κόσμου της με την απόφαση της να αποχωρήσει από την «βρωμιά» του… Φάρου. Και καλά έκανε από την στιγμή που τίποτα δεν άλλαζε. Και αυτό βεβαίως, με το mexritelous, δεν αλλάζει ακόμη και αν δεν ξανανικήσει στην φετινή σεζόν ο Ολυμπιακός.

Ο Ολυμπιακός όμως που βλέπουμε στη φετινή Ευρωλίγκα με το 6-9 ρεκόρ και εκτός οχτάδας είναι στα όρια της ασέβειας για τον τεράστιο Σπανούλη και για τον μεγάλο Πρίντεζη. Δύο παιδιά που έχουν δώσει την ψυχή τους για τον Ολυμπιακό και «αναγκάζονται» να συμμετέχουν σε έναν Ολυμπιακό που δεν είναι Ολυμπιακός!

Και αποτελούν επί της ουσίας τον πιο σοβαρό λόγο για να βλέπεις αυτόν τον φετινό Ολυμπιακό, ξέχωρα από την αυτονόητη συμπαράσταση στην ομάδα που αγαπάς.

Βλέπεις τον Σπανούλη στα 38 και τον Πρίντεζη στα 35 να είναι οι κορυφαίοι του Ολυμπιακού. Άντε και τον Πολ που από τους νέους στην ομάδα είναι κανονικός παίκτης, όχι… Τσέρι. Δεν μου φταίει σε κάτι ο Τσέρι, και ο κάθε «Τσέρι» που έχει ο φετινός Ολυμπιακός. Αυτοί που τον έφεραν, τον διατήρησαν και τον βάζουν να παίζει και σε πρωταγωνιστικό ρόλο φταίνε.

Ο Μπλατ αποδείχθηκε στην πράξη αποτυχημένη επιλογή παρότι όλοι πιστεύω θεωρούσαμε το αντίθετο στην αρχή. Ο Κεμζούρα προφανώς και αποτελεί επιλογή του στυλ «ας τελειώσει η χρονιά και βλέπουμε αφού δεν βλέπουμε και ψηλά φέτος».

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι με τον τρόπο που λειτουργούν φέτος «αφαιρούν» ένα σημαντικό κομμάτι από τις τεράστιες επιτυχίες που έχουν με αυτή την ομάδα. Πας (σωστά) μέχρι τέλους στην Ελλάδα και φτιάχνεις αυτή την ομάδα για την Ευρωλίγκα; Πλάκα κάνουμε;

Δεν ξέρω γιατί το κάνουν, είμαι σίγουρος όμως πως αυτό που βλέπουν δεν γίνεται να τους αρέσει. Πως το ανέχονται;

Δεν νομίζω πως θα μας λύσουν ποτέ την απορία. Έχουν επιλέξει την σιωπή μετά τα όσα συνέβησαν πέρσι. Δικαίωμα τους. Από την άλλη όμως ο Ολυμπιακός που οι ίδιοι δημιούργησαν και γιγάντωσαν έχει πάρει την κατιούσα «πετώντας στα σκουπίδια» μια ακόμη χρονιά.

Ευτυχώς ξαναλέω που υπάρχουν αυτά τα δύο παιδιά. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η αγάπη για τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο, για το τμήμα του Ολυμπιακού που χάρισε τόσες συγκινήσεις. Αυτά δεν χάνονται, από την άλλη όμως πόσο αξίζει στον Ολυμπιακό να ζει μια τέτοια χρονιά;

Για αυτό και ο τίτλος είναι αυτό ακριβώς που μου «βγάζει» ο φετινός Ολυμπιακός. Τα νεύρα μου, τα χάπια μου, και ένα ταξί να… φύγει. Δεν ξέρω ποιος να φύγει (υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι), εγώ όχι πάντως.

Θα τον βλέπω με νεύρα και… χάπια έχοντας τρεις βασικούς λόγους. Το ότι μιλάμε για τον Ολυμπιακό, τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Στην Βαρκελώνη λοιπόν (Παναγιά βοήθα να αντέξουμε…) την επόμενη εβδομάδα και «αν δεν γίνει αυτό…».