Τι κέρδισε και τι έχασε ο Ολυμπιακός χθες στη Μαδρίτη

Όποιος αναζητήσει δικαιολογία στην απουσία του Βασίλη Σπανούλη, αδικεί τους υπόλοιπους, αλλά και τον οργανισμό του Ολυμπιακού. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν σημαντική η απώλεια του αρχηγού. Όποιος, επίσης σκεφτεί ότι στη Μαδρίτη το γήπεδο είναι… κατηφορικό, μάλλον βολεύεται με… λίγα κι ο Ολυμπιακός έδειξε με τις τελευταίες εμφανίσεις του ότι μπορεί να ζητήσει περισσότερα. Όχι, ενδεχομένως, να νικήσει τη Ρεάλ, αλλά να μην χάσει με κατεβασμένα χέρια.

Σε μια βραδιά που τα πράγματα δεν πήγαν καλά, ο Κεστούτις Κεμζούρα έχει πράγματα που πρέπει να τον προβληματίσουν, αλλά και καταστάσεις που του επιτρέπουν να χαμογελά. Δεν θα παραθέσω στατιστικά στοιχεία του αγώνα, άλλωστε όλοι μπορούμε να τα διαβάσουμε, καθώς στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι εύκολη η επεξήγησή τους. Θα ασχοληθώ με… πρόσωπα.

Ο Κέβιν Πάντερ ήταν ο μόνος ξένος (από τους νεοφερμένους), που έδειχνε στο ξεκίνημα ότι μπορεί να προσφέρει. Εδώ και καιρό είναι… αόρατος. Κόντρα στη Ρεάλ είχε την ευκαιρία, ξεκίνησε στη βασική πεντάδα, αλλά έδειξε ότι είναι εκτός κλίματος. Ο κόουτς Κεμζούρα ξέρει αν είναι παροδικό ή όχι, αυτός τον βλέπει στις προπονήσεις, αλλά από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός βελτίωσε την εικόνα του, ο Αμερικανός είναι παραφωνία.

Υπάρχουν παίκτες, όπως ο Ουέιντ Μπάντγουιν κι ο Κώστας Παπανικολάου, οι οποίοι έχουν μεγάλες καμπύλες στα διαγράμματα της απόδοσής τους. Σε απλά ελληνικά, άλλοτε του ύψους κι άλλοτε του βάθους. Αν μικρύνουν αυτές τις αποστάσεις, μπορούν να προσφέρουν περισσότερα και να σταθεροποιηθεί η απόδοση του Ολυμπιακού.

Ο Αντώνης Κόνιαρης, μετά την πετυχημένη αποστολή απέναντι στον Καλάθη, κατόρθωσε να τα βγάλει πέρα και με τον Καμπάτσο. Ως εκ τούτου καθιερώνεται ως ένας σπουδαίος αμυντικός πάνω στην μπάλα, εκ των καλύτερων που κυκλοφορούν στην Ευρωλίγκα. Είναι θέμα χρόνου να πατήσει πιο αποφασιστικά στην επίθεση και να ολοκληρωθεί. Είναι με βεβαιότητα το μεγάλο κέρδος της φετινής χρονιάς για τον Ολυμπιακό.

Ο Ουίλι Ριντ είναι ό,τι καλύτερο είχε να δείξει στη Μαδρίτη η ελληνική ομάδα. Με 11 πόντους κι 6 ριμπάουντ, αλλά κυρίως με τη γλώσσα του σώματος και την άνεση που έβγαζε στις κινήσεις του, δείχνει ότι μόνο τυχαία περίπτωση δεν είναι. Αν δεν είχε πάει πίσω με τον τραυματισμό, πολλά μπορεί να ήταν διαφορετικά, αλλά με τα αν δεν γράφεται ιστορία.

Ο Σάσα Βεζένκοφ έχει το εύκολο καλάθι, αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Του λείπει αθλητικότητα κι έκρηξη, όμως είναι βελτιωμένος αμυντικά, παρότι ακόμα έχει δρόμο να διανύσει, για να μπορεί να σταθεί ως πρώτη επιλογή, έτσι δηλαδή όπως έπρεπε να είναι βάσει του ταλέντου του. Ήταν πρώτος σκόρερ, μαζί με τον Τσέρι, κι αυτό κάτι λέει.

Η περίπτωση του Ουίλι Τσέρι είναι ιδιαίτερη. Δεν είναι ο πιο ταλαντούχος παίκτης που έχουμε δει, τα έχει… ακούσει περισσότερο από κάθε άλλον, αλλά βγάζει έντιμα το ψωμί του. Παλεύει στην άμυνα, κυνηγά φάσεις και στο χθεσινό ματς ήταν εξαιρετικά οικονομικός και συνάμα παραγωγικός.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ο Ολυμπιακός, ακόμα και με τον Σπανούλη στη 12άδα, δύσκολα θα μπορούσε να κοιτάξει τη Ρεάλ στα μάτια. Ζητούμενο είναι αφενός μέχρι που μπορεί να φτάσει κι αφετέρου τι θα κρατήσει για του χρόνου. Ο Ριντ (λόγω θέσης), ο Κόνιαρης κι ο Βεζένκοφ (λόγω εθνικότητας), ο Τσέρι (λόγω του ότι είναι σε… οικονομική συσκευασία), έχουν πραγματικά ενδιαφέρον. Και βέβαια, έχουν πολλά παιχνίδια μπροστά τους για να κριθούν και να αποδείξουν ότι είναι παίκτες Ευρωλίγκας.