Τελικά ΠΑΟ, μπορείς;

Δυστυχώς νομίζω ότι επιβεβαιωθήκαμε σε αρκετά από τα επιμέρους ζητήματα, που κουβεντιάζαμε μετά το τέλος της πρώτης αναμέτρησης. Αναφέρω τη λέξη «δυστυχώς», επειδή η ανάλυση μας υπογράμμιζε το σημαίνοντα ρόλο της τύχης στην εξέλιξη εκείνου του παιχνιδιού.

Η θεά τύχη είναι εκ φύσεως απρόβλεπτη – ορισμένες φορές βρίσκεται στο πλευρό σου, ενώ κάποιες άλλες σου γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη. Με δεδομένο πως το ταλέντου ενός συνόλου δεν μεταβάλλεται από μέρα σε μέρα, όποιος αποδέχεται την καθοριστική συμβολή της, είναι εύκολο να προβλέψει ότι η απόδοση ενός συνόλου (ή ενός μεμονωμένου παίκτη) που κυμαίνεται σε επίπεδα πάνω από το μέσο όρο ταλέντου που το χαρακτηρίζει, αναγκαστικά θα παλινδρομήσει στη μέση τιμή – δηλαδή θα ακολουθηθεί από μια απόδοση, κάτω ή πολύ κοντά στο συγκεκριμένο μέσο όρο. Με άλλα λόγια οι επιδόσεις δεν θα βελτιωθούν –αντίθετα θα χειροτερέψουν, με βάση το σημείο αναφοράς της μέσης τιμής.

Ήταν πρακτικά σχεδόν αδύνατο, Παναθηναϊκός να συνεχίσει να σουτάρει στο τρίποντο με ποσοστό 45%. Ήταν αντικειμενικά δύσκολο να παραμείνει ο Randolph – ο κορυφαίος σκόρερ της Ρεάλ φέτος – τόσο χαμηλά επιθετικά για δεύτερο διαδοχικό ματς. Φυσικά όλα αυτά σχετίζονται και με την ιδιαίτερη προσπάθεια των Πρασίνων – παρόλα είμαι σίγουρος πως έχετε καταλάβει, ότι αν περιοριστούμε μονάχα εκεί θα αγνοήσουμε τις υπόλοιπες δυνάμεις που αναπτύσσονται στα πλαίσια ενός αγώνα μπάσκετ. Αντιλαμβάνομαι πως η ανάλυση που συμπεριλαμβάνει το ρόλο της τύχης, μοιάζει κομματάκι αντιτουριστική. Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή.

Σε κάθε περίπτωση η τακτική διαφοροποίηση που συναντήσαμε χθες από την πλευρά των γηπεδούχων, συνίσταται στην απόφαση τους να διασπάσουν την ελληνική άμυνα από τα πλάγια. Ο Λάσο εγκατέλειψε κατά κάποιο τρόπο τον κεντρικό διάδρομο – κάτι που ο Rick Pitino περιφρουρεί ως «κόρη οφθαλμού» – ώστε να αποφύγει το πολυπρόσωπο πράσινο αμυντικό τείχος, εκτιμώντας σωστά ότι το Τριφύλλι είναι περισσότερο ευάλωτο στις γωνίες του γηπέδου. Η εν λόγω τακτική εκφράστηκε κυρίαρχα μέσω του χαμηλού Post, αλλά και των ισπανικών εφορμήσεων κατά μήκος της baseline.

Το αποτέλεσμα της παραπάνω μεθόδου ήταν να προκληθεί αμυντική ανισορροπία στα μετόπισθεν του Παναθηναϊκού, η οποία με τη σειρά της ενεργοποιούσε την εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας των Μαδριλένων και κατέληγε σε ελεύθερα μακρινά σουτ.

Ένα σημείο κριτικής αποτελεί το γεγονός πως αυτή τη φορά οι Πράσινοι, δεν επέμειναν καθόλου στη περίφημη μέση απόσταση (ο Langford έπαιξε μόλις 14 λεπτά), παραχωρώντας έτσι το δικαίωμα στον τρομακτικό μπαμπούλα που ονομάζεται Tavares να παραμένει «αγκαλιά» με τη μπασκέτα, σκεπάζοντας όλους τους διαδρόμους προς τη ρακέτα. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να αναζητήσει τρόπους ώστε να απελευθερώσει το ζωγραφιστό.

Ο Νικ Καλάθης ασφυκτιά υπό το βάρος της κυνικής αντιμετώπισης της Ρεάλ (ο προσωπικός του αμυντικός στέκεται μόνιμα στα πέντε μέτρα) και φαίνεται εγκλωβισμένος, μέσα στα υπάρχοντα πλαίσια της επιθετικής ανάπτυξης της ομάδας του. Ίσως μια ενδεχόμενη λύση να είναι αυτό που κουβεντιάζαμε τις προάλλες – δηλαδή κάποια screen στη πλάτη του θηριώδη Center, με σκοπό ο Έλληνας guard να επιτεθεί κάθετα. Ίσως πρέπει να ποστάρει ασταμάτητα τον βραχύσωμο Καμπάτσο, στοχεύοντας στη γρήγορη φθορά του. Ο Rick Pitino γνωρίζει σίγουρα καλύτερα από εμάς. Το επόμενο ραντεβού έχει οριστεί στην Αθήνα.