Ολυμπιακός: Το μαύρο κουτί του αποκλεισμού

Όχι, δεν αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός γιατί στην Μαδρίτη η Ρεάλ για μια ακόμη σεζόν… κορόιδευε στην τελευταία αγωνιστική. Έμεινε έξω από τη συνέχεια η ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ διότι μια εβδομάδα πριν και ενώ είχε στα χέρια της το ματς με την Ζαλγκίρις επέτρεψε στον Γιασικεβίτσιους να της το αρπάξει μέσα από τα χέρια.

Αποκλείστηκε γιατί ενώ είχε 12-7 ρεκόρ έκανε δύο νίκες στα επόμενα δέκα ματς. Αποκλείστηκε γιατί την πιο ακατάλληλη στιγμή έχασε με τραυματισμούς τον Σπανούλη και τον Στρέλνιεκς. Γιατί φάνηκε να χάνει το μυαλό της από εκείνο τον περίφημο ημιτελικό στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό, όταν αποχώρησε στο ημίχρονο.

Αποκλείστηκε γιατί ένα ηχητικό «τιμής» σε συνομιλίες μεταξύ φίλων, διέρρευσε ανατινάζοντας τα αποδυτήρια. Γιατί ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν πίεσε την διοίκηση όταν και όπως έπρεπε για να διορθωθούν τα «λάθη» του πρώτου σχεδιασμού με τους μέτριους Αμερικανούς που γέμισαν το ρόστερ της ομάδας του μεγάλου λιμανιού.

Ο Ολυμπιακός έκανε εδώ και μήνες ότι μπορούσε για να βρεθεί απόψε εκτροχιασμένος. Αποκλεισμένος από τα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας και πιθανότατα χωρίς την διάθεση να παίξει στους τελικούς του πρωταθλήματος.

Αποτυχία. Και μάλιστα εμφατική.

Αλλά έτσι είναι ο αθλητισμός. Καμιά φορά αποτυγχάνεις και όλας. Καμιά φορά φτάνει ένα τέλος εποχής που σε αναγκάζει να γυρίσεις σελίδα. Σε αυτό το σημείο είναι πλέον ο Ολυμπιακός. Αυτή η ομαδάρα που έπαιξε πέντε τελικούς Ευρωλίγκας σε μια δεκαετία. Που κατέκτησε δύο τρόπαια, έχοντας μπάτζετ μεσαίου επιπέδου. Που ευλόγησε το ευρωπαϊκό μπάσκετ με μια σειρά από σπουδαίους Αμερικανούς. Που έγινε παράδειγμα προς μίμηση.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν στεναχωριέσαι με το σήμερα. Καμαρώνεις για το χθες. Και ετοιμάζεις το πλάνο σου για τα επόμενα. Στον αθλητισμό όπως και στην ζωή όλα συνεχίζονται. Αυτό είναι που μετράει.

Ο Ολυμπιακός του 2019 δεν άξιζε να προκριθεί στα πλει-οφ της Ευρωλίγκας. Αυτή είναι η αλήθεια. Όταν διασύρεσαι από την αδιάφορη Γκραν Κανάρια, όταν γίνεσαι μια χαψιά στο Μιλάνο, όταν δεν καταφέρνεις απλά να επικρατήσεις εντός της Ζαλγκίρις ξέροντας ότι πλέον βρίσκεσαι με τη πλάτη στον τοίχο. Δεν του στερεί κανείς κάτι. Ο ίδιος το στέρησε από τον εαυτό του.

Η ευθύνη είναι πρώτα της διοίκησης, έπειτα του Μπλατ, μετά των παικτών. Έτσι συμβαίνει στις πυραμίδες. Με τον Σπανούλη 38 ετών και αυτή την εποχή με τον πιο βαρύ τραυματισμό της καριέρας του. Με τον Πρίντεζη 35, τον Μιλουτίνοφ έτοιμο για το ΝΒΑ και με τους Αμερικανούς –πέραν του Ουέμπερ- να μην πείθει κανείς; Ήρθε η ώρα οι Ερυθρόλευκοι να ξεκινήσουν από την αρχή. Πιθανότατα και με έναν νέο προπονητή. Μήπως άραγε θα πρέπει ο Γιώργος Μπαρτζώκας να επιστρέψει στη θέση του, προκειμένου να αποκατασταθεί μια αδικία; Μπορεί. Μπορεί να είναι και κάποιος άλλος.

Το θέμα είναι οι αδερφοί Αγγελόπουλοι να έχουν την ίδια διάθεση που είχαν όλα αυτά τα χρόνια. Το ίδιο μεράκι, να πετούν τα λεφτά τους από το… παράθυρο. Γιατί αυτό συμβαίνει σε ένα άθλημα όπως το μπάσκετ με πενιχρά έσοδα. Τεράστια η προσφορά τους. Αδιαπραγμάτευτη. Όπως και το ήθος τους. Και η αγάπη τους για τον Ολυμπιακό.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν; Η κουβέντα αλλάζει. Αυτό όμως είναι κάτι που το γνωρίζουν μονάχα τα δύο αδέρφια.