Μπριάντε Ουέμπερ: Να παίζεις μέχρι δακρύων…

Δύο στροφές πριν την ολοκλήρωση της regular season της φετινής Euroleague, ο Ολυμπιακός (και ο Μπριάντε Ουέμπερ) γνώριζε ότι είχε δύο «τελικούς» μπροστά του, ή μάλλον χωρίς εισαγωγικά. Δύο τελικούς. Ο πρώτος κόντρα στην Ζαλγκίρις Κάουνας. Ένας νεοφερμένος τυπάκος, που καλά καλά δεν έχει προλάβει να ενσωματωθεί στο ρόστερ, να γίνει μέλος της ομάδας, να νιώσει το χρέος απέναντι στον κόσμο, να αγαπήσει την ερυθρόλευκη, έδειχνε να το έχει καταλάβει λίγο καλύτερα από όλους. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο παρκέ. Από το ζέσταμα. Μέχρι να αδειάσει το ΣΕΦ. Με τον φωτεινό πίνακα να γράφει 68-72. Όταν ο τελικός υπ’ αριθμόν 1, είχε χαθεί.

Ο Μπριάντε Ουέμπερ ήταν η επιλογή του Ντέιβιντ Μπλατ για την περιφερειακή γραμμή της ομάδας του Πειραιά. Η συμφωνία των δύο πλευρών επισημοποιήθηκε στις 6 Φλεβάρη. Ενάμιση μήνα μετά, το βράδυ της Παρασκευής (29/03), στον χαμένο τελικό κόντρα στην Ζαλγκίρις, ο Αμερικανός συστήθηκε στο κοινό που ίσως να αγνοούσε ή να μην είχε καταλάβει τι παίκτη έχει στο ρόστερ του ο Ολυμπιακός. Και φρόντισε να το κάνει με έναν τρόπο ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο.

Δεν λένε σχεδόν τίποτα οι αριθμοί του κόντρα στους Λιθουανούς. Παρότι συνέτριψε τα ατομικά του ρεκόρ. Ένας παίκτης που ήρθε με μέσο όρο 15.1 πόντους, 4.5 ριμπάουντ, 6.2 ασίστ και 2.9 κλεψίματα κόντρα στην ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ήταν εξαιρετικός, νόμιζες πως βρίσκεται σε κάθε σημείο του παρκέ, έβαλε 26 πόντους με 8/12 δίποντα, 2/4 τρίποντα, 4/5 ελεύθερες βολές, 4 ριμπάουντ, 1 ασίστ, 2 κλεψίματα. Ξεχάστε τα όλα αυτά. Αυτό που τον ξεχώρισε και του εξασφάλισε μια θέση στις καρδιές του κόσμου της ομάδας ήταν το πάθος του, από το πρώτο λεπτό, ήταν η ενέργεια, το πείσμα, η θέληση.

Ήταν η επιθυμία, το «θα τα καταφέρουμε», οι φωνές του στον πάγκο προς τους συμπαίκτες του. Συμπαίκτες που γνωρίζει μόλις 1,5 μήνα μα θέλησε το βράδυ της Παρασκευής να τους οδηγήσει σε μια μεγαλειώδη νίκη. Ήταν η προσπάθειά του στα τελευταία λεπτά, κι ενώ τα είχε κάνει όλα, να σηκωθεί ψηλότερα από όλους, να βοηθήσει στο μαρκάρισμα του Ντέιβις. Στου κατά 20 εκατοστά ψηλότερου Ντέιβις. Και πέρα από όλα όσα έκανε εντός παρκέ, ο 26χρονος άσος άφησε το στίγμα του, γιατί μετά τη λήξη του αγώνα, ξέσπασε σε κλάματα. Σε λυγμούς.

Η υπερπροσπάθειά του, που δεν συνοδεύτηκε με νίκη της ομάδας του σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι, έγιναν δάκρυα, δάκρυα που δεν κατάφερε να συγκρατήσει. «Είμαι ένας παίκτης που παίζω πάντα μέσα από την καρδιά μου», είπε σε δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα. «Έτσι έχω μάθει να αντιδράω. Γνώριζα ότι έπρεπε να κάνω το κάτι παραπάνω, λόγω της απουσίας Σπανούλη – Στρέλνιεκς».

«Παίξαμε καλά, μακάρι να είχαμε τελειώσει μερικές φάσεις παραπάνω για να πάρουμε και τη νίκη. Όταν παίζεις με τόσο συναίσθημα όσο εγώ, μερικές φορές σε καταβάλει. Σιχαίνομαι να χάνω. Έδωσα όλο τον εαυτό μου στο παιχνίδι. Αφήνω το παιχνίδι να έρθει σε μένα. Δεν είναι το παιχνίδι μου να σκοράρω. Απλά συνέβη σήμερα, γενικά δεν θέλω να πιέζω καταστάσεις», πρόσθεσε.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Ο Ουέμπερ είναι ένας παίκτης που με πείσμα προσπαθεί να «χωρέσει» στο NBA τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δεν είναι σκόρερ, ούτε ο καλύτερος περιφερειακός που έχει πατήσει το παρκέ του ΣΕΦ. Είναι ένας σκληρός αμυντικός. Ένας δυναμικός γκαρντ. Ένας τρελός. Με την καλώς εννοούμενη τρέλα. Είναι αυτός που θα βουτήξει στο παρκέ για κάθε κατοχή, που θα βγάλει πείσμα, θα κυνηγήσει με λύσσα τον προσωπικό του αντίπαλο, θα βάλει τις φωνές στους συμπαίκτες του, θα στραφεί προς τον κόσμο για να ζητήσει τη βοήθειά του, θα δώσει ό,τι έχει. Κι αν στο τέλος δεν έχουν αποδειχθεί τα πεπραγμένα του στο παρκέ αρκετά για την ομάδα του, απλώς θα ξεσπάσει, για να λυτρωθεί…