Οι συνήθεις παθογένειες των Πρασίνων, έκαναν ξανά την εμφάνιση τους και κόντρα στη Φενέρ.
Ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε μέχρι τον γειτονικό Βόσπορο προερχόμενος από την σπουδαία επικράτηση κόντρα στην Εφές, η οποία υποτίθεται θα τον βοηθούσε να ανταπεξέλθει στις δεδομένες δυσκολίες της καινούριας αυτής αποστολής. Αναφέρομαι κυρίως στον τρόπο που η ομάδα θα προσέγγιζε πνευματικά, τον αγώνα απέναντι στη Φενέρ.
Η νίκη της προηγούμενης εβδομάδας είχε πολλαπλά θετικά οφέλη τόσο σε βαθμολογικό επίπεδο, όσο και στην τόνωση της εύθραυστης πράσινης ψυχολογίας. Το timing έμοιαζε ιδανικό μετά από καιρό. Φυσικά κανείς μας δεν είχε την απαίτηση το Τριφύλλι να κερδίσει την πανίσχυρη αρμάδα του Ομπράντοβιτς εκτός έδρας, όμως οι καλές εμφανίσεις υποτίθεται πως πρέπει να χαρακτηρίζονται από μια συνέχεια. Οι παίκτες του Rick Pitino όφειλαν να παρουσιαστούν τουλάχιστον ανταγωνιστικοί, ώστε να επιβεβαιώσουν την ανοδική πορεία του οργανισμού.
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη στο παρκέ της Ulker Sports Arena. Με εξαίρεση κάποια μικρά διαστήματα της αναμέτρησης, ο Παναθηναϊκός παραδόθηκε αμαχητί στις ορέξεις των Τούρκων και κινδύνευσε με ένα νέο διασυρμό, ο οποίος θα στιγμάτιζε ακόμα περισσότερο την φετινή ευρωπαϊκή του διαδρομή. Οι 19 πόντοι της διαφοράς σίγουρα δεν αποτελούν κολακευτική επίδοση, για έναν σύλλογο που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει στην Ευρωλίγκα. Το ζήτημα είναι ότι η δεινή βαθμολογική θέση των Πρασίνων, τους επιβάλλει να παλεύουν μέχρι τελικής πτώσεως όλα τα παιχνίδια ανεξαρτήτως αντιπάλου. Δεν γνωρίζω βέβαια κατά πόσο το γεγονός αυτό, έχει γίνει σαφές σε όλους εντός του οργανισμού.
Το χειρότερο φυσικά είναι ότι οι συνήθεις παθογένειες που συνοδεύουν την προσπάθεια του συλλόγου από το ξεκίνημα της σεζόν, βροντοφώναξαν για πολλοστή φορά παρούσες. Μόλις το ματς στράβωσε άπαντες στο Τριφύλλι παράτησαν τα όπλα, λες και υπάρχουν άλλα περιθώρια για ανεπιτυχή αποτελέσματα. Η εν λόγω νοοτροπία προκαλεί πολύ μεγαλύτερο κακό από μια απλή ήττα. Μην αμφιβάλλετε καθόλου. Η ιδιαίτερη αυτή κουλτούρα ευθύνεται για την μετατροπή του Παναθηναϊκού, σε μια καθαρά ομάδα έδρας που δυσκολεύεται αφάνταστα εκτός ΟΑΚΑ. Τι θα γίνει δηλαδή κόντρα στην Γκραν Κανάρια ή την Darussafaka; Νομίζω είναι περιττό να αναφέρουμε πως χωρίς ισάριθμες νίκες σε αυτά τα δύο παιχνίδια, η συμμετοχή στα playoffs απομακρύνεται οριστικά.
Η μονομαχία με την Φενέρ δεν προσφέρεται για πολλές αναλύσεις. Οι γηπεδούχοι σούταραν με 65,6% και 41,4% σε δίποντα και τρίποντα αντίστοιχα, κέρδισαν την μάχη των rebound, ενώ υπέπεσαν στον ίδιο αριθμό λαθών με τους φιλοξενούμενους. Εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την ανοιχτή πληγή των πράσινων αμυντικών περιστροφών, δημιουργώντας προϋποθέσεις για ελεύθερα σουτ ή κάθετες εφορμήσεις απέναντι στην close out άμυνα. Ξαναλέω, ότι κανείς μας δεν απαιτούσε νίκη της ελληνικής ομάδας – αντίθετα περιμέναμε προσπάθεια και συνεπή εκτέλεση των βασικών του αθλήματος.
Μοναδικός διασωθέν του ναυαγίου ήταν ο Sean Kilpatrick, ο οποίος προξένησε αρκετές ζημιές στην τουρκική άμυνα με την ικανότητα του στο drive.
Ακόμα όμως και αυτός, σκόραρε την πλειοψηφία των πόντων του όταν το ματς είχε ουσιαστικά κριθεί. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα άλλο. Επόμενη στάση η Αθήνα και αντίπαλος η αινιγματική Χίμκι.