Οι αμυντικές προσαρμογές του Ρικ Πιτίνο κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Part 1 (vids)

Μετά την εσφαλμένη εκτίμηση για τον Ολυμπιακό, νομίζω πως πέσαμε αρκετά μέσα στην περίπτωση του Rick Pitino. Ο Παναθηναϊκός πραγματοποίησε με διαφορά την καλύτερη φετινή του εμφάνιση, κατορθώνοντας να επικρατήσει εμφατικά απέναντι σε ένα από τα μεγαθήρια της οργάνωσης. Βέβαια για να λέμε του στραβού το δίκιο, θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο σωστοί (υπάρχει αυτό σαν έννοια). Πριν τον αγώνα γράφαμε πως αναμένουμε υπερπροσπάθεια από τους παίκτες, με σκοπό να εντυπωσιάσουν και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του καινούριου αφεντικού του αγωνιστικού τμήματος.

Για όσους παρακολούθησαν το παιχνίδι κάτι τέτοιο ήταν ορατό από το πρώτο κιόλας λεπτό, όμως στην συνέχεια συνέβησαν ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πραγματάκια. Είναι λάθος να παραμείνουμε μονάχα στο κομμάτι της ψυχολογίας. Με λίγα λόγια: ακόμα και εμείς υποτιμήσαμε κάπως την τεράστια επιρροή του. Μην μας μαλώσετε – εξάλλου ονόματα τέτοιου βεληνεκούς δεν έρχονται κάθε μέρα στη χώρα μας.

Οι αλλαγές που εφάρμοσε στα μετόπισθεν μπορούν να χαρακτηριστούν μέχρι και βιβλικές, δεδομένου ότι είχε στην διάθεση του μόλις 24 ώρες προπόνησης. Καταρχάς οι Πράσινοι ανέβασαν κατακόρυφα τα επίπεδα της αμυντικής έντασης – αυτό φυσικά είναι κατά βάση έργο των αθλητών. Από εκεί και πέρα, αρχίζει να μπαίνει στο μπασκετικό κάδρο ο ΑμερικανοΙταλός coach. Πιο συγκεκριμένα:

Αλλαγές στα screen/ 2-1-2 zone press

Ο Pitino διαφοροποίησε ριζικά την all-switch άμυνα του Τριφυλλιού, την οποία λάτρευε ο Javi Pascual. Κόντρα στην Cska, οι αλλαγές στα screen ήταν λιγότερες και σαφώς πιο επιλεκτικές. Ουσιαστικά λάμβαναν χώρα στα τελευταία δευτερόλεπτα της κατοχής, για να αποφευχθεί κάποιο αμυντικό λάθος της ύστατης στιγμής που θα πρόσφερε την ευκαιρία για σκορ στους Ρώσους. Η βασική εντολή ήταν να μην επιτρέπονται κάθετα ρήγματα με ντρίμπλα και κοψίματα στην πλάτη της άμυνας. Πάση θυσία δηλαδή προστασία του ζωγραφιστού, παρέα με το απαραίτητο ρίσκο στα σουτ τριών πόντων. Κρατείστε αυτό το σχήμα στο μυαλό σας – θα τα ξανασυναντήσουμε σύντομα μπροστά μας.

Ο Παναθηναϊκός δοκίμασε επίσης να εφαρμόσει την πιεστική 2-1-2 άμυνα ολόκληρου γηπέδου (αποτελεί μια παραλλαγή της περίφημης 1-2-1-1 diamond defense, απλώς απουσιάζει η αρχική παγίδα μετά την επαναφορά της μπάλας), χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία και σωστά εγκατέλειψε την προσπάθεια.

Για παράδειγμα εδώ ο Clyburn νικάει σχετικά εύκολα τον Lekavicius στην ντρίμπλα (κάτι που απαγορεύεται) και φτάνει μέχρι το lay up, αφού ο Θανάσης καθυστερεί στην περιστροφή. Υπό φυσιολογικές συνθήκες όφειλε να του κόψει τον διάδρομο προς το καλάθι, ρισκάροντας το τρίποντο από την γωνία. Στο επόμενο στιγμιότυπο συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τους Hines/Παπαγιάννη, ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στην πίσω ζώνη της άμυνας. Δεν πειράζει, υπάρχει χρόνος για τις αναγκαίες διορθώσεις. Άλλωστε αν υπάρχει ένας άνθρωπος, ικανός να διδάξει το zone press στην ομάδα, αυτός είναι σίγουρα ο Rick Pitino.

Μετέπειτα, το μόνο που ζήτησε ο coach από τους μπασκετμπολίστες του ήταν να πιέζουν τον αντίπαλο χειριστή σε όλο το μήκος του παρκέ, ώστε να καθυστερήσουν το κατέβασμα της μπάλας. Αυτό βέβαια δεν είναι zone press. Η ιστορία της αναμέτρηση δεν είναι η πίεση σε όλο το γήπεδο, αλλά αντίθετα ο τρόπος με τον οποίο οι Πράσινοι κατάφεραν να περιορίσουν τον Sergio Rodriguez και να απενεργοποιήσουν την κυκλοφορία της Cska.

Shrink the floor – Μικρύνετε το γήπεδο

Η δεύτερη μεγάλη διαφορά σε σχέση με την θητεία του Pascual. Αποτελεί ένα κλασικό δόγμα του Αμερικάνικου μπάσκετ. Προσέξτε πως είναι τοποθετημένοι οι Thomas/Καλάθης – τα πόδια τους προσεγγίζουν τα όρια της ρακέτας (λίγα δευτερόλεπτα μετά ο Αμερικανός πλησιάζει περισσότερο προς την μπασκέτα).

Το σχήμα «όχι lay ups/κοψίματα, ρίσκο στο τρίποντο» βροντοφωνάζει ξανά παρών. Με άλλα λόγια: βυθιζόμαστε προς τα μέσα, με σκοπό να μικρύνουμε τους διαθέσιμους χώρους στο παρκέ, προστατεύοντας έτσι το καλάθι. Ταυτόχρονα έχουμε εμπιστοσύνη στο μήκος και την αθλητικότητα του ρόστερ, ώστε να εκτελεστούν σωστά τα close outs όταν η μπάλα επιστρέψει στην περιφέρεια. Παρακάτω παρατηρείστε πόσες πράσινες φανέλες βρίσκονται μέσα στο ζωγραφιστό.

Όλο το κόλπο απεικονίζεται σε αυτή την φάση. Ο Lasme μετακινείται προς τα μέσα – ακόμα και απέναντι στον δολοφονικό Γάλλο σουτέρ – και προλαβαίνει να βάλει το χέρι του στο drive του Clyburn. Ανεξάρτητα από την κατάληξη, η τακτική έχει εκτελεστεί σωστά.

Υπάρχει ένα ζήτημα με όλα αυτά. Το μπάσκετ του Pitino είναι τρομερά απαιτητικό από την πλευρά του διδύμου αθλητικότητα/φυσική κατάσταση (είναι δύο διαφορετικές έννοιες). Όλοι οι μπασκετμπολίστες επιβάλλεται να διαθέτουν μακριά άκρα για να δίνουν βοήθειες και να παρεμβάλλονται στις γραμμές πάσας του αντιπάλου, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να διακρίνονται για την ταχύτητα των ποδιών τους ώστε να ανεβαίνουν γρήγορα στην περιφέρεια και να μαρκάρουν τις προσπάθειες για μακρινά σουτ. Για παράδειγμα εδώ ο Thomas προσφέρει το αναγκαίο βάθος όμως καθυστερεί στην close out άμυνα, με συνέπεια η ομάδα του να δεχτεί τρίποντο.

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να υπηρετήσει το δόγμα «μικραίνω το γήπεδο» με το υπάρχον ρόστερ; Μπορεί να διατηρήσει τα υψηλά επίπεδα αμυντικής έντασης ή θα οδηγηθούμε νομοτελειακά σε μεταγραφές; Για τον coach πάντως, αυτά τα ζητήματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω βίντεο.

Rick Pitino is not messing around!#GameON pic.twitter.com/jeDCSLoPVj

— EuroLeague (@EuroLeague) 28 Δεκεμβρίου 2018

Είμαι βέβαιος ότι το έχετε ξαναδεί. Η Ευρωλίγκα έκοψε βλακωδώς τις δύο φράσεις του coach που προηγούνται. Ο Pitino ακούγεται να αναφέρει με έντονο ύφος στους παίκτες του:« τώρα κουραστήκατε, για αυτό είστε στατικοί στην επίθεση και κανείς δεν κινείται χωρίς την μπάλα». Η κούραση ως παράγωγο της ενέργειας που καταναλώνεται στα μετόπισθεν, είναι αναμφίβολα πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση, η περίοδος χάριτος φαίνεται να έχει τελειώσει οριστικά στο ΟΑΚΑ.

MUST READ

Με επιστροφές αλλά χωρίς Έσε ο Ολυμπιακός κόντρα στην ΑΕΚ

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα δοθούν μόνο προϊόντος του χρόνου. Έχουμε αρκετά πράγματα ακόμα να συζητήσουμε. Υπομονή μέχρι το δεύτερο μέρος του κειμένου.