Αναζητώντας το αγωνιστικό ξέσπασμα…

Ο οργανισμός του Παναθηναϊκού δεν διάγει και τις καλύτερες των ημερών του. Είναι σαφές πως βρίσκεται σε μια παρατεταμένη περίοδο αγωνιστικής κρίσης – υπάρχει έντονη αμφισβήτηση για την ορθότητα του καλοκαιρινού σχεδιασμού της ομάδας, ενώ η κουβέντα για ενδεχόμενες μεταγραφές δεν λέει να κοπάσει, εδώ και περίπου ένα μήνα. Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, κανείς δεν έχει καταφέρει να μείνει στο απυρόβλητο. Στην κριτική συμπεριλαμβάνονται φυσικά οι παίκτες – ακόμα και όσοι παίζουν σταθερά σε καλό επίπεδο – και εσχάτως, το προπονητικό επιτελείο αλλά και η διοίκηση. Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα του συλλόγου το γήπεδο, δεν έχει καταφέρει να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα. Ακόμα και ενάντια στο Περιστέρι, η εμφάνιση του Τριφυλλιού ήταν επιεικώς μέτρια. Η απογοήτευση που κυριαρχεί στις τάξεις των φιλάθλων είναι σε ένα βαθμό δικαιολογημένη.

Το αντίδοτο πάντοτε σε αυτές τις ιδιαίτερες καταστάσεις είναι οι νίκες. Ο Παναθηναϊκός έχει απόλυτη ανάγκη μια σειρά επιτυχημένων αποτελεσμάτων, τα οποία θα ανανεώσουν την πίστη των εμπλεκόμενων μερών στο αγωνιστικό project και θα επιτρέψουν στον Xavi Pascual, να συνεχίσει να δουλεύει απρόσκοπτα προς την κατεύθυνση της διαρκής βελτίωσης των Πρασίνων. Η Darussafaka προσφέρεται για ένα τέτοιου είδους ξέσπασμα. Αφενός η αναμέτρηση λαμβάνει χώρα στην Αθήνα – αφετέρου οι Τούρκοι αποτελούν μια από τις ελάχιστες αληθινά κακές ομάδες της διοργάνωσης. Διόλου τυχαία στρογγυλοκάθονται στην τελευταία θέση της κατάταξης, με ρεκόρ 1-10. Το σκηνικό έχει στηθεί ιδανικά για τους γηπεδούχους.

Οι φιλοξενούμενοι διαθέτουν την χειρότερη επίθεση και την τέταρτη χειρότερη άμυνα της λίγκας. Βρίσκονται επίσης στον πάτο της λίστας στις κατηγορίες του efg% (σταθμισμένη ευστοχία) και TS%. Με λίγα λόγια: έχουν πραγματικά σπάσει τα καλάθια. Έχω όλη την καλή διάθεση να παραβλέψω το 51% στα δίποντα – το οποίο ναι μεν είναι χαμηλό (3η θέση από το τέλος), όμως δεν είναι και εντελώς χάλια. Το βασικό ζήτημα εντοπίζεται στις επιδόσεις τους από την γραμμή του τριπόντου. Οι Τούρκοι σουτάρουν άθλια από την περίμετρο –  29,6% σε 19 προσπάθειες ανά παιχνίδι. Πολύ λογικά λοιπόν, σκοράρουν μόλις το 22% των πόντων τους με την βοήθεια των μακρινών σουτ. Το μοναδικό μέλημα των γηπεδούχων πρέπει να είναι η προστασία της ρακέτας. Ο αντίπαλος δεν έχει την δυνατότητα να τους τιμωρήσει από την περιφέρεια. Μια pack the paint άμυνα, η οποία θα γεμίσει το ζωγραφιστό με κορμιά, αναμένεται να του δημιουργήσει αξεπέραστα προβλήματα.

Για να ξεπεράσει τις αδυναμίες που περιγράψαμε, η Darussafaka στηρίζεται συχνά στις ατομικές εκλάμψεις των εξαιρετικών McCallum/Toney. Η ικανότητα τους στην προσωπική φάση αποτελεί την συνήθη θεραπεία του οργανισμού, στις δυσλειτουργίες της επιθετικής του ανάπτυξης.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Προφανώς η τακτική δεν αποδίδει, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας τις συνεχόμενες ήττες. Το hero ball δεν είναι ευπρόσδεκτο στην Γηραιά Ήπειρο. Παρόλα αυτά ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να αναλάβει κανενός τέτοιου είδους ρίσκο, την στιγμή μάλιστα που διαθέτει τους κατάλληλους αθλητές για να περιορίσει τον οίστρο των δύο Αμερικάνων guard. Το δίδυμο Καλάθη/Θανάση καλείται να φέρει εις πέρας την συγκεκριμένη αμυντική αποστολή. Άλλωστε έχει ανταποκριθεί και σε πολύ δυσκολότερες.