Κόουτς, έχουμε απορίες (vids)

Ο Παναθηναϊκός πέρασε ακόμα ένα δύσκολο βράδυ εκτός έδρας, χάνοντας σχετικά εύκολα από την Khimki στην Μόσχα. Το πρόβλημα των αναμετρήσεων μακριά από την Αθήνα έχει αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά κανονικής χιονοστιβάδας – οι Πράσινοι παρουσιάζονται ολοένα και χειρότεροι, αντί να βελτιώνονται στο συγκεκριμένο, δεδομένο πρόβλημα. Εάν ο σύλλογος συνεχίσει τις ίδιες κακές εμφανίσεις, τότε πολύ πιθανόν να βρεθεί αντιμέτωπος με δυσάρεστες εκπλήξεις, στο προσεχές μέλλον. Η εξασφάλιση της συμμετοχής στα playoffs της Ευρωλίγκας προϋποθέτει και την κατάκτηση κάποιων διπλών – οι νίκες στο ΟΑΚΑ, σε καμία περίπτωση δεν φαίνονται αρκετές από μόνες τους.

Στην Ρωσία παρακολουθήσαμε κάποια πράγματα που είχαμε καταγράψει στο κείμενο ‘’Από την Ρωσία με αγάπη’’. Αναφέρω το εν λόγω κείμενο, ώστε κανείς να μην μπορεί να μας κατηγορήσει ως μετά Χριστόν προφήτες. Είχαμε επισημάνει την ανάγκη της ταυτόχρονης ενεργοποίησης αμυντικών περιστροφών και double teams στο Post. Το Τριφύλλι προσπάθησε να υλοποιήσει το δεύτερο, όμως δυστυχώς ξέχασε εντελώς το πρώτο.

Οι περιστροφές είναι φυσικά ανύπαρκτες. Στην παρακάτω φωτογραφία προσέξτε ότι τρεις αμυντικοί των φιλοξενούμενων, μαρκάρουν ουσιαστικά τον ίδιο παίκτη. Το αποτέλεσμα είναι το ελεύθερο μακρινό σουτ του Jenkins. Με δεδομένο ότι αυτή είναι μόλις η πρώτη φάση του αγώνα, μπορούμε να εκτιμήσουμε με ασφάλεια τον απελπιστικό τρόπο που εξελίχθηκε στην συνέχεια.

Πριν το παιχνίδι θεωρούσαμε πως η Khimki θα επιλέξει να επιτεθεί με το δίδυμο Mickey/Gill, ώστε να εκμεταλλευτεί την αδυναμία του Παναθηναϊκού στην Post άμυνα. Η αλήθεια είναι δεν τροφοδοτήθηκαν όσο πιστεύαμε – παρόλα αυτά κατόρθωσαν να σκοράρουν παρέα 35 ολόκληρους πόντους, προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημιές στα πράσινα μετόπισθεν. Στην παραπάνω εξίσωση εισήλθε νωρίς νωρίς και ο Malcom Thomas.

Δεν γνωρίζω για πόσο ακόμα καιρό ο Javi Pascual θα παρακολουθεί αμέτοχος τους αντίπαλους ψηλούς, να στήνουν συστηματικά το δικό τους πάρτι στην καρδιά της ρακέτας. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο δομικό πρόβλημα του ρόστερ – σίγουρα υπάρχουν αθλητές με αμυντικά μειονεκτήματα (πχ. Langford/Thomas κτλ), παρόλα αυτά μικρές αλλαγές στην τακτική του συλλόγου, ενδεχομένως να τις μασκαρέψουν σε σημαντικό βαθμό.

Η επόμενη μεγάλη απορία μου, έχει να κάνει με το γεγονός της χρησιμοποίησης του διδύμου Παπαγιάννη/Βουγιούκα. Η ιστορική εμπειρία καταδεικνύει πως οι στοιχειωδώς σοβαρές ομάδες, θα χτυπήσουν τα αργά τους πόδια σε καταστάσεις pick n roll. Το διάστημα στο οποίο αγωνίστηκαν, αποδείχτηκε καταστροφικό.

Επιπλέον ερωτήματα γεννά και η επιλογή του coach να αφήσει στον πάγκο για ολόκληρη την αναμέτρηση τους Θανάση/Μήτογλου – δύο αθλητές με ικανοποιητική πλευρική ταχύτητα, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι μπορούν να σταθούν με επιτυχία κόντρα σε διαφορετικού τύπου μαρκαρίσματα, χωρίς ταυτόχρονα να μετατρέπονται σε στόχους για την αντίπαλη επίθεση. Ειδικά ο Θανάσης, αποτελεί δίχως αμφιβολία έναν μετρ της άμυνας. Ίσως βέβαια να διαδραμάτισε ρόλο και η μεσοβδόμαδη γαστρεντερίτιδα. Υποθέτω ότι δεν θα μάθουμε ποτέ την ακριβή αλήθεια.

Και κάτι τελευταίο για την επίθεση. Είναι προφανές πως η απουσία σταθερής περιφερειακής απειλής, εγκλωβίζει και περιορίζει τις αρετές του Νικ Καλάθη. Δυστυχώς, ο οργανισμός δεν στελεχώθηκε το καλοκαίρι με γνώμονα τα προσόντα του αδιαμφισβήτητα πιο ταλαντούχου μπασκετμπολίστα του. Κατά συνέπεια στρέφεται ενστικτωδώς στο παιχνίδι απομόνωσης του Langford. Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του Αμερικανού wing, αποτελούν κατά την ταπεινή μου γνώμη περισσότερο σημάδι επιθετικής δυσλειτουργίας την τρέχουσα χρονική περίοδο. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι χτισμένος για hero ball. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι τέτοιου είδους προβλήματα κατασκευής λύνονται συνήθως στην offseason. Τι γίνεται μέχρι τότε;