Λεντέι: To σημαντικότερο project του νέου Ολυμπιακού

Ας ξεκινήσουμε με μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, η οποία θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τους λόγους επιλογής του Zach Leday από τον coach Blatt. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η απόκτηση του συγκεκριμένου αθλητή υποστηρίζεται από μια στιβαρή αλληλουχία σκέψεων που εδράζεται στον διαρκώς μεταβαλλόμενο χαρακτήρα του αθλήματος. Με την βοήθεια του Αμερικανού Center o προπονητής του Ολυμπιακού προσπαθεί να δημιουργήσει ένα πολύτιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για την ομάδα του, πράγμα που μακροπρόθεσμα θα του επιτρέψει να βρεθεί ένα βήμα μπροστά συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Για να γίνουν πιο εύκολα κατανοητά όλα αυτά, ας ταξιδέψουμε λίγα χρόνια πίσω:

• Το 2012 ο Ντούσαν Ίβκοβιτς χρησιμοποιεί για πρώτη φορά ψηλούς με την δυνατότητα να μαρκάρουν αποτελεσματικά στην περιφέρεια, μετά τις αλλαγές στα screen. Η συγκεκριμένη τακτική ιδέα έμελλε να επηρεάσει καθοριστικά την εξέλιξη του μπάσκετ σε παγκόσμιο επίπεδο. Στις μέρες μας οι εν λόγω αθλητές είναι γνωστοί ως mobile Centers (Hines, Dunston).
• Περίπου την ίδια εποχή έλαβε χώρα στην Αμερική η περίφημη τρίποντη επανάσταση. Οι οργανισμοί του ΝΒΑ – με ηγέτη τον Daryl Morey και τους Houston Rockets – άρχισαν σταδιακά να συνειδητοποιούν την μεγάλη αξία του μακρινού σουτ, αυξάνοντας σταδιακά τις προσπάθειες για τρεις.
• Το 2015 οι Golden State Warriors συνδύασαν ιδανικά τους δυο προηγούμενους άξονες, παρουσιάζοντας την περιβόητη Death Lineup με τον Draymond Green στo Η πεντάδα έφερε κυριολεκτικά τα πάνω κάτω στην λίγκα – πολύ λογικά λοιπόν, άπαντες επιθυμούν έκτοτε να την αντιγράψουν (οι Rockets με τον PJ Tucker/οι Celtics με τον Al Horford).

Στην Ευρώπη υπάρχει ιστορικό προηγούμενο το οποίο υπογραμμίζει την παραπάνω αφήγηση. Το 2015 η Λοκομοτίβ Κούμπαν του Γιώργου Μπαρτζώκα έφτασε σχεδόν από το πουθενά μέχρι το F4 της Ευρωλίγκας, στηριζόμενη στο δίδυμο Randolph/Singleton για τις θέσεις της frontcourt. Το κοινό σημείο μεταξύ τους, είναι η ικανότητα τους να προστατεύουν τον καλάθι σαν αληθινοί rim protectors και να σουτάρουν με συνέπεια από την περίμετρο. Να μαρκάρουν δηλαδή ως ψηλοί και να επιτίθενται ως κοντοί. Με δύο λόγια: οι Ευρωπαίοι Draymond Green.

Η συνέχεια βέβαια δεν ήταν ανάλογη – αμφότεροι έχουν καθιερωθεί την τελευταία διετία περισσότερο ως τεσσάρια. Οι προπονητές της Γηραιάς Ηπείρου φαίνεται να αξιολογούν δυσανάλογα τις επιδόσεις στα μετόπισθεν, καταθέτοντας ως κύριο επιχείρημα την (υπαρκτή) δυσκολία τέτοιου είδους παικτών να αμυνθούν στο Post. Κατά την άποψη μου, η συγκεκριμένη μεθοδολογία σκέψης είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμη.

• Τα Post ups των αντίπαλων παραδοσιακών ψηλών μπορούν άνετα να καλυφθούν με ορισμένα εύστοχα τρίποντα. Το κλειδί βρίσκεται στο στατιστικό του net rating (η διαφορά άμυνας επίθεσης). Αν το net rating του mobile Center μας είναι θετικό, αυτό σημαίνει πως τα πράγματα βαίνουν καλώς. Μην ξεχνάτε επίσης ότι η στατιστική αξία (value) του σουτ τριών πόντων, είναι αρκετά μεγαλύτερη σε σχέση με την αντίστοιχη του παιχνιδιού με πλάτη. Με δεδομένο πως αγωνίζεσαι σωστά στην δική σου επίθεση, τότε δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς από τα Post ups του αντιπάλου.
• Η αθλητικότητα που συνήθως διακρίνει τους εν λόγω μπασκετμπολίστες, διασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την προστασία της στεφάνης – μια προϋπόθεση που μοιάζει απολύτως απαραίτητη, σε αντίθεση με την άμυνα στα Post ups.

Οι mobile Centers που σουτάρουν για τρεις αντιπροσωπεύουν το επόμενο βήμα της εξελικτικής πορείας του αθλήματος. Στο πρόσωπο του Leday, ο David Blatt αναγνώρισε το καλοκαίρι έναν αυθεντικό εκπρόσωπο της νέας γενιάς των Ευρωπαίων ψηλών. Τα εύστοχα τρίποντα κόντρα στον Παναθηναϊκό, ενδεχομένως να αποτελούν ένα ενδεικτικό σημάδι προς αυτήν την κατεύθυνση. Η μηχανική στο σουτ δικαιολογεί χαμόγελα αισιοδοξίας. Σκεφτείτε για μια στιγμή τον τρόπο με τον οποία σουτάρει ο Hines ή ο Dunston και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ.

Το εγχείρημα φυσικά πιθανώς να μην τελεσφορήσει (ή να κάνω λάθος). Ξέρετε τέτοιοι παίκτες είναι εξαιρετικά δυσεύρετοι, ακόμα και για την αμερικάνικη λίγκα. Ο Zach βρίσκεται σε διαδικασία εκμάθησης – πρέπει να εκπαιδευτεί στην περιφρούρηση του ζωγραφιστού, ενώ ταυτόχρονα να βελτιώσει τα ποσοστά του στο τρίποντο (επιπλέον να αρχίσει να σουτάρει περισσότερο). Δεν χρειάζεται να εκτελεί σαν τον Klay Thompson – απλώς να αναγκάζει τον αντίπαλο Center να τον ακολουθεί στην περιφέρεια, αφήνοντας ανυπεράσπιστη την ρακέτα. Σίγουρα θα απαιτηθεί χρόνος και υπομονή ώστε να φτάσει στην επιθυμητή κατάσταση. Υπομονή όχι μόνο για μερικά παιχνίδια, αλλά ίσως και για ολόκληρη την φετινή σεζόν. Στην περίπτωση του το ρίσκο είναι μη συμμετρικό – η ανταμοιβή (τα προσδοκώμενα αγωνιστικά κέρδη) υπερτερούν κατά πολύ από τις ενδεχόμενες απώλειες.

Φανταστείτε μια πεντάδα με τον Leday στο 5, πλαισιωμένο με τρείς εκ των Πρίντεζη/Timma/Toupane/Παπανικολάου. Όλοι τους μπορούν δυνητικά να πασάρουν στον ελεύθερο συμπαίκτη και να απειλήσουν από την περίμετρο. Ταυτόχρονα έχουν την δυνατότητα να πραγματοποιούν αλλαγές στην άμυνα, χωρίς να παραχωρούν το παραμικρό miss match. Αξίζει το ρίσκο έτσι δεν είναι;