Ψαρεύοντας… σολομούς στην Euroleague

Ο CEO της Euroleague, Παούλιους Μοτιεγιούνας, συνεχίζει να κρατά το στόμα του κλειστό. Αποφεύγει κάθε δημόσια αναφορά, κάθε σχόλιο. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι εξελίξεις είναι πια τόσο κοντά που μάλλον δεν χρειάζεται η δική του επιβεβαίωση.

Η πιο ισχυρή «κλειστή λίγκα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι έτοιμη να υποδεχθεί έναν νέο «συνέταιρο» στα ενδότερα της. Κάποιον που δέχεται να πληρώσει στους άλλους 13 το ποσό των 65 εκατ ευρώ σε βάθος 5ετίας (σ.σ ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δηλαδή θα βάλουν από 5 εκατ ευρώ στα ταμεία τους) και δεσμεύεται για συνολικές επενδύσεις άνω των 150 εκατ ευρώ ως το 2030.

• Διαβάστε επίσης: Η Μπάρτσα έστειλε σκάουτερ για τον Παυλίδη!

Μοναδικό του αίτημα; Να παίξει και εκείνος. Να προστεθεί στο καλεντάρι της Euroleague και ένα ταξίδι στο πολιτισμικό Λούνα Παρκ του Ντουμπάι.

Αμφιβάλλει κανείς, ότι θα πετύχει τον σκοπό του; Η El Mundo Deportivo πάντως όχι. Το προ ημερών ρεπορτάζ της ουσιαστικά προαναγγέλλει τις εξελίξεις. Η επισημοποίηση του deal θα προκύψει έπειτα από τη συνεδρίαση των μετόχων στα μέσα Φλεβάρη (13/10). Η πρώτη ομάδα μπάσκετ του Αραβικού κόσμου που θα συμμετάσχει στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, θα είναι πια γεγονός. Και κάπως έτσι η Euroleague που τόσο αγαπά το ελληνικό κοινό δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.

Καλό ή κακό; Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Η σωστή απάντηση είναι μάλλον «αναπόφευκτο» από τη στιγμή που ο συγκεκριμένος συνεταιρισμός δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει σοβαρά έσοδα στα μέλη της τα οποία δέχονται προκαταβολικά ότι θα πρέπει να αναζητήσουν την επιτυχία τους στα παρκέ μέσα από «ζημίες» για τις εταιρίες τους. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι άλλωστε μια χαρά παραδείγματα.

Σε ετήσια βάση οι «αιώνιοι», ξοδεύουν εκατ ευρώ που δεν μπορεί με κάποιο τρόπο να επιστραφούν στις εταιρίες τους. Έχουν ένα καλό τηλεοπτικό συμβόλαιο (4,8 εκατ ευρώ ο καθένας), μια σειρά από χορηγίες (με σημαντικότερη την ονοματοδοσία που προχώρησε φέτος ο Παναθηναϊκός). Έχουν και ένα καλό έσοδο από τα εισιτήρια (φέτος και οι δύο κάνουν διαδοχικά sold out), όπως και ένα ποσό που προκύπτει από την τελική κατάταξη (πέρσι ο Ολυμπιακός τερματίζοντας 1ος στην κανονική διάρκεια και φτάνοντας ως τον τελικό πήρε κάτι λιγότερο από 1 εκατ ευρώ). Παραμένουν όμως πολύ μακριά από τα χρήματα που αφορούν στο ετήσιο μπάτζετ τους.

Αντίστοιχα «χάνει» για τα καλά το Μιλάνο, χάνουν οι Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης, χάνουν η Φενέρ και η Εφές, χάνει η Παρτιζάν που έφτασε πέρσι στο σημείο να διεξάγει έναν μεγάλο έρανο ζητώντας ενίσχυση από επώνυμους οπαδούς της. Δεν πρόκειται για κάποιο ελληνικό προνόμιο, αλλά για μια κατάσταση γενικευμένη που αφορά κυρίως τις ομάδες που πρωταγωνιστούν.

Πώς να πεις όχι στο Ντουμπάι, λοιπόν; Και πώς να μην αποδεχθείς μια τάξη πραγμάτων που επί της ουσίας ετοιμάζεται να φέρει η είσοδος του στην Ευρώπη. Γιατί οι Άραβες δεν δίνουν μόνο. Έχουν και αξιώσεις. Ανάμεσα τους για παράδειγμα την δημιουργία ενός Super Cup που θα διεξάγεται στα μέρη τους (κάτι σαν το… κύπελλο της Euroleague). Φέτος το τουρνουά της Euroleague κυλά με 18 ομάδες, 34 αγωνιστικές κανονική διάρκεια, ένα play-in tournament για την πρόκριση στα play-offs, μια best of 5 σειρά πρόκρισης στο final four και φυσικά το final four. Μπορεί δηλαδή μια ομάδα να δώσει μάξιμουμ 43 αγώνες.

Από του χρόνου η προσθήκη του Ντουμπάι και η συμφωνία που υπάρχει για την είσοδο της Παρί, προκειμένου να προστεθεί στη διοργάνωση και η Γαλλική πρωτεύουσα οι ομάδες γίνονται 20.

Και είναι πάντα στη γωνία και περιμένει η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ως μέτοχος: Οι Ρώσοι προφανώς και θα επιστρέψουν κάποια στιγμή. Με 20 ομάδες και ένα Super Cup –σαν final 8 κυπέλλου- το μάξιμουμ των αγώνων ανεβαίνει στο 48, άρα όπως ο καθένας καταλαβαίνει δεν αργεί η ώρα που οι ομάδες θα πρέπει να πάρουν μια απόφαση για την συμμετοχή τους στα εθνικά πρωταθλήματα.

H ACB ας πούμε, το πρωτάθλημα της Ισπανίας διεξάγεται με 18 ομάδες (34 ματς η κανονική διάρκεια συν τα playoffs με διαδοχικά best of 5). Θα μπορούσε δηλαδή του χρόνου η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Euroleague να ξεπεράσουν τα 100 παιχνίδια! Και αυτό ως πράξη δεν βγαίνει.

Δεν είμαστε μακριά λοιπόν από τη στιγμή που κάποιος θα σκεφτεί ότι τα εθνικά πρωταθλήματα δεν μπορούν να προσφέρουν πολλά. Και ότι το μέλλον ανήκει σε μια κατάσταση αλά… ΝΒΑ, έστω με τις αυτονόητες αδυναμίες που θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Ομάδες από διαφορετικές χώρες, με διαφορετική φορολόγηση, δεν μπορούν να σχηματίσουν ένα τέτοιο τουρνουά. Κάποια πράγματα όμως δεν τα επιλέγεις. Απλά συμβαίνουν. Ειδικά σε ένα περιβάλλον όπου η Παγκόσμια Ομοσπονδία (FIBA) ζει την δική της παρακμή εδώ και δεκαετίες μη μπορώντας να παρέμβει.