Ευρωλίγκα : Ο Παναθηναϊκός είναι στο Βελιγράδι!

Ο Παναθηναϊκός έχει να πάει σε φάιναλ φορ Ευρωλίγκας εδώ κι έξι χρόνια, από το 2012. Θα μπορούσε να πει κανείς, ωστόσο, ότι θα πάει αυτό το τριήμερο στο Βελιγράδι. Και μάλιστα εκείνος ο Παναθηναϊκός, που είχε κερδίσει πέντε τρόπαια Ευρωλίγκας από το 2000 ως το 2012. Μπερδευτήκατε;

Κι όμως. Αν ρίξετε μια ματιά στους πάγκους των φιναλίστ του φετινού φάιναλ φορ, θα διαπιστώσετε ότι οι τρεις από τις τέσσερις φέρουν την σφραγίδα προπονητών, που μεγαλούργησαν με τον Παναθηναϊκό την δεκαετία του 2000. Η Φενερμπαχτσέ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη. Η Ζαλγκίρις του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Μόνον ο Πάμπλο Λάσο της Ρεάλ δεν έχει καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό, παρόλο που έχει σχέση με τον Ομπράντοβιτς!

Το λες όλο αυτό και κληροδότημα του Παναθηναϊκού στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Legacy, που αρέσκονται να λένε και οι Αγγλοσάξονες…

ΖΕΛΙΚΟ ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ

Αυτός είναι ο δημιουργός του κληροδοτήματος, που λέγαμε πιο πάνω. Διότι όταν πήγε στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1999, ήταν ήδη μεγάλος. Είχε ήδη κερδίσει τρεις φορές την Ευρωλίγκα με τις Παρτιζάν, Ρεάλ, Μπανταλόνα, είχε ήδη ανέβει στην κορυφή, είχε ήδη φτιάξει το όνομά του. Μετά έφτιαξε και τον Παναθηναϊκό.

H καλή χημεία του με τους Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, η μικρή απόσταση που τον χώριζε από το σπίτι του στο Βελιγράδι και φυσικά οι νίκες, χωρίς τις οποίες δεν γίνεται τίποτα στον επαγγελματικό αθλητισμό, του επέτρεψαν να μείνει για 13 ολόκληρα χρόνια στον Παναθηναϊκό και να μεγαλουργήσει. Κανείς άλλος προπονητής στη σύγχρονη εποχή του μπάσκετ δεν έχει μείνει τόσο πολλά χρόνια σε μια ομάδα του κορυφαίου επιπέδου.

Πρέπει να ανατρέξουμε δεκαετίες πίσω για να βρούμε προπονητές με τέτοια μακροημέρευση σε μία ομάδα και ανάλογες επιτυχίες. Ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Εβγκένι Αλεξέεφ επίσης στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Λόλο Σάινθ στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Τσέζαρε Ρουμπίνι στην Ολίμπια Μιλάνο κι ο Ραλφ Κλάιν στη Μακάμπι Τελ Αβίβ είναι οι μόνοι προπονητές στην ιστορία, που έχουν μείνει για περισσότερα απο 13 χρόνια σε μια ομάδα, οδηγώντας την σε τουλάχιστον μία κατάκτηση τροπαίου Ευρωλίγκας. Όλοι τους όμως τα είχαν ήδη καταφέρει πριν ο Ομπράντοβιτς σκεφτεί καν να γίνει προπονητής.

Με τον Παναθηναϊκό ο Ζοτς έπαιξε σε 8 φάιναλ φορ και σήκωσε πέντε κούπες Ευρωλίγκας. Κι όταν κατάλαβε ότι δεν τον σήκωνε πια το κλίμα, έφυγε και πήγε στη Φενερμπαχτσέ για να φτιάξει μία ακόμα δυναστεία. Βρίσκεται σε καλό δρόμο. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια φτάνει συνεχώς στο φάιναλ φορ, πέρυσι κατέκτησε μία ακόμα κούπα, φέτος θέλει να κάνει το repeat και συγχρόνως να γίνει ο Φιλ Τζάκσον της Ευρώπης. Ο πρώτος προπονητής στην ιστορία δηλαδή, με διψήφιο αριθμό τροπαίων Ευρωλίγκας. Δέκα!

Έχει ήδη 9 με πέντε διαφορετικές ομάδες (Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ, Παναθηναϊκό, Φενερμπαχτσέ). Έχει επίσης δύο Κυπελλα Σαπόρτα (με τη Ρεάλ και την Μπενετόν), 15 εγχώρια πρωταθλήματα (με Παναθηναϊκό, Φενερμπαχτσέ και Παρτιζάν), 9 εθνικά Κύπελλα (με Παναθηναϊκό, Φενερμπαχτσέ και Παρτιζάν), συνολικά 16 συμμετοχές στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας ως προπονητής (κι άλλη μία ως παίκτης) και το μοναδικό επίτευγμα να έχει κερδίσει τουλάχιστον έναν τίτλο με καθεμιά από τις 6 ομάδες, στις οποίες έχει δουλέψει. Πραγματικός Άρχοντας των Δαχτυλιδιών…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΤΟΥΔΗΣ

Οφείλει το προπονητικό του ευ ζην στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Παναθηναϊκό. Αν δεν τον συναντούσε εκείνο το καλοκαίρι του 1999, όταν ήταν τεχνικός της ταπεινής ΜΕΝΤ, πιθανότατα η καριέρα του δεν θα έπαιρνε τον δρόμο που πήρε και το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν θα είχε κερδίσει έναν κορυφαίο προπονητή. Το ήξερε, όμως, κι ο ίδιος αυτό. Αναγνώριζε τη βοήθεια που έπαιρνε.

Για τούτο έμεινε στο πλευρό του Ζοτς και στα 13 χρόνια της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό. Από κάποια στιγμή και μετά είχε καλές προτάσεις για να γίνει πρώτος προπονητής από ομάδες υψηλού επιπέδου. Αλλά τις απέρριψε και έμεινε δίπλα στον Ομπράντοβιτς ως το τέλος. Συνέδεσε κι αυτός το όνομά του με όλες τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού στον 21ο αιώνα, ωρίμασε προπονητικά κι όταν πια άνοιξε τα φτερά του, ήταν πανέτοιμος.

Όταν ο Ζοτς πήγε στη Φενερμπαχτσέ το καλοκαίρι του 2013, ο Ιτούδης πήγε στην Μπάνβιτ. Τον κέρδισε μάλιστα και τις δύο φορές στην κανονική περίοδο, αλλά το πρωτάθλημα στο τέλος το πήρε ο… παλιός, ο Ομπράντοβιτς. Ο Ιτούδης, παρότι είχε πάει τρένο στην κανονική περίοδο (πρώτη η Μπάνβιτ με 28-2), αποκλείστηκε στα ημιτελικά των πλέι οφ από τη Γαλατασαράι και δεν είχε τη δυνατότητα να κοντραριστεί με τον δάσκαλό του για έναν τίτλο.

Αυτό θα συνέβαινε δύο χρόνια αργότερα. Ο Ιτούδης είχε πάει από το καλοκαίρι του 2015 στην ΤΣΣΚΑ κάνοντας το μεγάλο άλμα στην καριέρα του και πέτυχε τον Ζοτς και τη Φενερμπαχτσέ στον τελικό της Ευρωλίγκας στο Βερολίνο το 2016. Μετά από ένα αξέχαστο θρίλερ, που κρίθηκε στην παράταση, η ΤΣΣΚΑ κέρδισε και ο Δημήτρης Ιτούδης αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης για πρώτη φορά στην καριέρα του ως πρώτος προπονητής.

Στη VTB είχε ήδη κυριαρχήσει και παραμένει κυρίαρχος, καθώς έχει κερδίσει τρεις τίτλους και πάει για τον τέταρτο, ενώ στην Ευρωλίγκα θα μπορούσε να είχε περισσότερες κούπες αν δεν έβρισκε μπροστά του τον Ολυμπιακό στους ημιτελικούς του 2015 και τον περσινό. Φέτος όμως δεν υπάρχει Ολυμπιακός στο Βελιγράδι. Όπως δεν υπήρχε στο Βερολίνο…

ΣΑΡΟΥΝΑΣ ΓΙΑΣΙΚΕΒΙΤΣΙΟΥΣ

Ως παίκτης ήταν ένας από τους καλύτερους που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Ένας θρύλος. Έπαιξε σε επτά διαφορετικές ομάδες της Ευρώπης και κέρδισε τίτλους με τις έξι από αυτές (μόνο με τη Λιέτουβος Ρίτας δεν τα κατάφερε). Είναι ο μόνος παίκτης στην ιστορία που έχει κερδίσει την Ευρωλίγκα με τρεις διαφορετικές ομάδες (Μπαρτσελόνα, Μακάμπι, Παναθηναϊκός). Έχει κατακτήσει συνολικά 4 τρόπαια Ευρωλίγκας και 19 εγχώριους τίτλους. Έχει παίξει και στο ΝΒΑ.

Στον Παναθηναϊκό πέρασε ένα μόνο μέρος της λαμπρής του καριέρας ως αθλητής. Στις δύο θητείες του με το τριφύλλι (2007-10 και 2011-12) κέρδισε ένα triple crown και συνολικά επτά τίτλους. Όμως εκεί γεννήθηκε ως προπονητής. Δουλεύοντας με τον Ομπράντοβιτς, απέκτησε τις προπονητικές αρχές του, επεξεργάστηκε και διατύπωσε την προπονητική φιλοσοφία του.

Το βλέπει κανείς αυτό όταν παρακολουθεί τον Σάρας να κοουτσάρει. Πολλές φορές είναι σα να βλέπει τον Ζοτς. Ο ίδιος ο Γιασικεβίτσιους, άλλωστε, δεν κρύβει πως μιλάει πολύ συχνά με τον μέντορά του στο τηλέφωνο και ζητά τις συμβουλές του για διάφορα προπονητικά ζητήματα.

Το ερώτημα πλέον είναι αν θα του μοιάσει και στους τίτλους. Βρίσκεται πάντως σε καλό δρόμο. Από πέρυσι, που έκανε το ντεμπούτο του ως πρώτος προπονητής στον πάγκο της Ζαλγκίρις, όπου κρέμασε τα παπούτσια του και άρχισε τη νέα καριέρα του ως ασίσταντ κόουτς, έδειξε ότι είναι ένας πολλά υποσχόμενος τεχνικός.

Και φέτος απογειώθηκε. Η Ζαλγκίρις φέρνει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του και έφτασε στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας έχοντας αυτόν ως πραγματικό σταρ. Όλη η Ευρώπη πλέον μιλά για τον καλύτερο νέο προπονητή της, ενώ στο Βελιγράδι είναι έτοιμος να κάνει κάτι που μόνο άλλοι δύο άνθρωποι έχουν καταφέρει στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ: να κερδίσει την Ευρωλίγκα τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής.

Ο Ισπανός Λόλο Σάινθ με τη Ρεάλ Μαδρίτης και ο Σέρβος Σβέτισλαβ Πέσιτς με την Μπόσνα Σαράγεβο ως παίκτης και με την Μπαρτσελόνα ως προπονητής είναι αυτοί οι δύο. Ο Σάρας πάει τώρα να γίνει ο τρίτος. Αλλά πρώτα πρέπει να κερδίσει τον Ομπράντοβιτς στον ημιτελικό…

ΠΑΜΠΛΟ ΛΑΣΟ

Αυτός δεν έχει σχέση με τον Παναθηναϊκό, πέραν του ότι τον απέκλεισε φέτος από το φάιναλ φορ. Έχει όμως σχέση με τη Ρεάλ, διότι με αυτήν έχει κερδίσει όλους τους τίτλους της καριέρας του. Και με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τον οποίον είχε προπονητή στη Ρεάλ! Τρομερές συμπτώσεις σε αυτό το φάιναλ φορ!

Ο Λάσο ήταν ένας καλός και αξιόπιστος πόιντ γκαρντ με 61 συμμετοχές στην Εθνική Ισπανίας. Ως Βάσκος που είναι, έπαιξε για σχεδόν μια δεκαετία στην Μπασκόνια, ενώ προς το τέλος της καριέρας του αγωνίστηκε σε ομάδες όπως η Μάλαγα, η Χιρόνα, η Γέιδα, η Βαγιαδολίδ, ενώ πέρασε ένα φεγγάρι και απο την ιταλική Στεφανέλ Τριέστε. H διετία του στη Ρεάλ, όμως, ήταν αυτή που του έφερε τίτλους. Από το 1995 ως το 1997 κέρδισε ένα Κύπελλο Σαπόρτα κι ένα Κύπελλο Ισπανίας, ενώ το 1996 έπαιξε στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας στο Παρίσι, αλλά έχασε στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα.

Ως προπονητής άρχισε την καριέρα του το 2003 στην άσημη Καστεγιό, την επόμενη χρονιά δούλεψε στη Βαλένθια, αλλά το όνομά του το έφτιαξε την τετραετία 2007-11 στη Χιπουσκόα. Την ανέβασε στην ACB, πήγε καλά μαζί της εκεί και η Ρεάλ διέβλεψε ότι επρόκειτο για πολλά υποσχόμενο προπονητή.

Έπεσε μέσα. Από τότε που τον έφερε στη Μαδρίτη, το καλοκαίρι του 2011, μεταμορφώθηκε. Πήγε σε 5 φάιναλ φορ Ευρωλίγκας μαζί με το φετινό, κέρδισε και την πρώτη κούπα μετά το 1995 ακριβώς 20 χρόνια αργότερα, το 2015. Έχει κερδίσει επίσης 3 πρωταθλήματα Ισπανίας, 5 Κύπελλα, 3 σούπερ καπ κι ένα διηπειρωτικό.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Όχι κι άσχημα για έναν προπονητή, που σε πολλούς δεν γεμίζει μάτι, αλλά έχει καταφέρει να φτιάξει μια υπερδύναμη, ενώ έχει αναδείξει και το κορυφαίο ταλέντο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, αν όχι στον κόσμο όλο. Τον Λούκα Ντόντσιτς. Κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς…