Πρέσβης της Ευρωλίγκας ο Ούγκο Σκονοκίνι

Ολοένα και περισσότεροι είτε εν ενεργεία, είτε παλαίμαχοι αθλητές, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο πρόγραμμα One Team Euroleague, που βοηθά άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά και γενικότερα συνανθρώπους μας που χρειάζονται οποιουδήποτε είδους στήριξη.

Ενας από αυτούς είναι ο Ούγκο Σκονοκίνι, γνωστός μας από τη θητεία του στον Παναθηναϊκού, τη φανέλα του οποίου φόρεσε τη σεζόν 1996-97. O 47χρονος Αργεντινός μίλησε γι αυτή την όμορφη προσπάθεια μέσω της Ολίμπιας Μιλάνο.

Αναλυτικα όσα δήλωσε:

«Έχοντας δουλέψει τα τελευταία χρόνια ως τηλεοπτικός σχολιαστής για τους αγώνες EuroLeague, γνώριζα την ύπαρξη του προγράμματος One Team. Έχω δει πολλές φορές που υπήρχαν αξιόλογες πρωτοβουλίες. Είναι μια φανταστική προσπάθεια και είναι ωραίο να μην ξεχνάμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε λιγότερο τυχερούς ανθρώπους. Ετσι τους δίνουμε ένα χαμόγελο, αφιερώνοντας χρόνο και προσπάθεια. Αυτή είναι η πιο σημαντική πτυχή της One Team και των συλλόγων που υποστηρίζουν το έργο. Προσωπικά ήταν μια θαυμάσια εμπειρία, έζησε μαζί με υπέροχους ανθρώπους, παιδιά που είχαν προβλήματα, αλλά θέλουν να ανακάμψουν και να βρουν το δρόμο τους», είπε αρχικά και συνέχισε.

«Πρόκειται για ένα έργο που έζησα μαζί με τους προπονητές της Ολυμπίας Μιλάνο. Μιλώ επίσης γι ‘αυτούς: ήταν ένα έτος που άφησε πράγματα που ήταν πιο σημαντικά για εμάς απ’ ό, τι για τα παιδιά τα οποία βοηθάμε. Αρχικά βρήκα μια ομάδα ανθρώπων που μας κοίταζαν με καχυποψία και στο τέλος διασκέδαζαν μαζί μας. Είναι υπέροχο για μένα ότι τα παιδιά μόλις άρχισαν να μαθαίνουν πράγματα άρχισαν να το διασκεδάζουν παράλληλα. Η διασκέδαση βρίσκεται στη βάση όλων των πραγμάτων. Εάν δεν διασκεδάζετε, μην μαθαίνετε, αν δεν διασκεδάζετε, μην εμπλακείτε».

Και κατέληξε λέγοντας πως έμαθε στα παιδιά που ως τότε γνώριζαν μόνο το ποδόσφαιρο, να αγαπήσουν το μπάσκετ: «Θυμάμαι την πρώτη προπόνηση σαν να ήταν σήμερα. Θυμάμαι τα βλέμματα των αγοριών. Όταν πήραν αυτό το εργαλείο στα χέρια τους, η μπάλα, την οποία είχαν συνηθίσει να κλωτσούν, ήταν σκληρή. Τότε, με την πάροδο του χρόνου, συνέβη κάτι μαγικό: έμαθαν να αγαπούν αυτό το άθλημα, επειδή γνώριζαν τους κανόνες και την ανάγκη να υποστηρίξουν τον εαυτό τους, να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Ήταν ωραίο, ήταν σαν να βλέπεις να μεγαλώνει ένα μικρό φυτό. στην αρχή ήταν πολύ μικρό και στο τέλος της διαδρομής μεγάλωσε. Τα αγόρια έπαιξαν ένα πραγματικό παιχνίδι και κέρδισαν επίσης. Και δεν ξέρω αν ήμουν πιο ευτυχισμένος ή εγώ. Και ήταν τόσο χαρούμενοι».