Ο Σάρας ξέρει ότι αν έκοβε τη δημιουργία του Σπανούλη και κυρίως τις συνεργασίες του Έλληνα γκαρντ με τους ψηλούς της ομάδας του θα είχε και τον πρώτο λόγο για τη νίκη. Το σχεδίασε, το πέτυχε και κέρδισε.
Τέλος στο πρώτο παιχνίδι της σειράς Ολυμπιακού – Ζαλγκίρις. Το αποτέλεσμα για πολλούς ίσως είναι έκπληξη. Για όσους ξέρουν όμως ίσως και όχι και τόσο μεγάλη.
Ο Ολυμπιακός εδώ και καιρό δείχνει άδειος από ενέργεια και εξαιρετικά προβλέψιμος στην επίθεση. Ήταν επομένως λογικό όταν απέναντί του βρεθεί ένας προπονητής με την ευφυία, τα κότσια και το ταλέντο του μεγάλου Λιθιουανού, να τα βρει σκούρα.
Ο Σάρας ξέρει ότι αν έκοβε τη δημιουργία του Σπανούλη και κυρίως τις συνεργασίες του Έλληνα γκαρντ με τους ψηλούς της ομάδας του θα είχε και τον πρώτο λόγο για τη νίκη. Το σχεδίασε, το πέτυχε και κέρδισε. Θα μου πει κανείς ότι σημαντικό ρόλο έπαιξαν τόσο η ανετοιμότητα ορισμένων παικτών του Ολυμπιακού, όσο και το πρόβλημα τραυματισμού του Μιλουτίνοφ που προέκυψε κατά τη διάρκεια του ματς. Ναι, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι γηπεδούχοι απέδειξαν για πολλοστή φορά μέσα στη σεζόν ότι οι αξιόπιστες λύσεις τους μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ και η προσθήκη που έκαναν στη μέση της χρονιάς με τον Μπράουν δεν λογίζεται ούτε ως συμπληρωματική.
Αγωνιστικά το ματς κρίθηκε κυρίως σε δύο τομείς. Στο πρόβλημα των παικτών του Γιάννη Σφαιρόπουλου να ελέγξουν τα αμυντικά τους ριμπάουντ, με αποτέλεσμα οι φιλοξενούμενοι και ειδικά ο Ντέιβις να κάνουν πάρτι και στο γεγονός ότι επιθετικά ο μόνος τρόπος για να πάρουν οι γηπεδούχοι σκορ ήταν κάποιες ηρωικές πρακτικές κυρίως από τον Σπανούλη. Η Ζαλγκίρις κατάφερε μάλιστα να κάνει το break έχοντας σε κάκιστη μέρα τον αρχηγό της και εξαφανισμένο για πάνω από ένα ημίχρονο τον πιο κλασικό της σουτέρ.
Το αποψινό αποτέλεσμα σίγουρα δεν καταδικάζει τους ερυθρόλευκους, αλλά είναι ενδεικτικό της κατάστασης που βρίσκονται οι δύο αντίπαλοι. Από τη μία ο περσινός φιναλίστ της διοργάνωσης να πνέει τα λοίσθια ενεργειακά, με παίκτες ακριβοπληρωμένους που αποτελούν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνος και με μόνο σημείο αναφοράς τον Βασίλη Σπανούλη και από την άλλη η ευχάριστη έκπληξη της σεζόν με λιγότερο ταλέντο μεν, μικρότερο ρόστερ, αλλά με παίκτες διψασμένους για τη διάκριση, ικανούς να καταθέσουν στο παρκέ και την τελευταία τους ανάσα για τη νίκη.
Κλείνοντας έχει αξία να βάλουμε στην πραγματική τους διάσταση τα δεδομένα της σειράς από εδώ και μπρος. Πρώτον, κανείς ούτε προκρίθηκε, ούτε αποκλείστηκε μετά το πρώτο ματς. Δεύτερον, το επόμενο παιχνίδι σε λιγότερο από 48 ώρες είναι το πλέον κομβικό, γιατί αν οι Λιθουανοί ντουμπλάρουν τη νίκη τους, αντίο Βελιγράδι. Τρίτον, ο Σάρας γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι το momentum για την ομάδα του είναι τώρα, που ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Όσο δύσκολο είναι για τον Ολυμπιακό να βρει τα ψυχικά και ενεργειακά αποθέματα ενόψει του δεύτερου παιχνιδιού, τόσο δύσκολο θα είναι και για την Ζαλγκίρις να κάνει ένα 2-0 στην έδρα της για να περάσει.
Τέταρτον και τελευταίο, ο Έλληνας κόουτς για να έχει ρεαλιστικές ελπίδες να περάσει στο Final- Four απέναντι σε μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, πρέπει να παρουσιάσει κάτι καινούργιο και διαφορετικό τουλάχιστον στον επιθετικό τομέα. Το πόσο εύκολο είναι αυτό να γίνει όταν μιλάμε για την πιο στατική και λιγότερο απρόβλεπτη επίθεση της διοργάνωσης μένει να το δούμε….