Euroleague: Η ιδέα των Αγγελόπουλων για το salary cap είναι σπουδαία, αλλά…

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος Αγγελόπουλος εξέφρασε τη συγκεκριμένη ιδέα που εάν και εφόσον θα μπορούσε να απογειώσει την Euroleague.

Την ιδέα της εφαρμογής του Salary Cap για όλες τις ομάδες που συμμετέχουν σε αυτό το elite τουρνουά της Ευρώπης. Μια διαδικασία που θα έφερνε τους πάντες πιο κοντά σε οικονομικά μεγέθη και που θα έδινε στο πρωτάθλημα κανονική ώθηση.

Δεκαοκτώ ομάδες που θα έπρεπε να ακολουθήσουν τους ίδιους οικονομικούς κανόνες. Που θα είχαν ένα μίνιμουμ στα χρήματα που θα μπορούσαν να διαθέσουν ως μπάτζετ αλλά που θα είχαν και ένα μάξιμουμ ώστε να μην δημιουργούνται διαφορετικές ταχύτητες και να μην υπάρχουν αντίπαλοι των 40 εκατ ευρώ που θα κοντράρονται με ομάδες των 5 εκατ ευρώ. Και κυρίως: Που όλα αυτά θα περνούσαν μέσα από τα εμπορικά κέρδη της διοργάνωσης.

Ομάδες που δεν θα μπορούσαν να συμμετάσχουν αν δεν πιάσουν το μίνιμουμ της αγωνιστικής επένδυσης και που θα πλήρωσαν πρόστιμο (φόρο πολυτελείας) προς την διοργανώτρια αρχή αν ξεπερνούσαν το μάξιμουμ. Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει στο ΝΒΑ.

«Υπάρχουν ανοιχτά θέματα στην Ευρωλίγκα, μακάρι να μπει ένα salary cap για να υπάρχει ένα ανταγωνιστικό προϊόν.

Μπορεί να βρεθεί κοινή συνισταμένη, θα μπορούν έτσι όλες οι ομάδες να πάρουν το ευρωπαϊκό» ήταν τα λόγια του. Και ο τρόπος διατύπωσης αφήνει ένα παράθυρο δείχνοντας πως δεν πρόκειται για κάτι που δεν έχει συζητηθεί.

Αντικειμενικά όμως το εγχείρημα είναι δύσκολο, όταν αφορά ομάδες διαφορετικών κρατών. Εταιρίες που υπάγονται σε διαφορετικές οικονομίες, που έχουν διαφορετική φορολογία κλπ. Μην πάτε μακριά: Το Μονακό είναι η παγκόσμια πρωτεύουσα του αφορολόγητου. Πως αλλιώς θα μπορούσε να φτιαχτεί στο Πριγκιπάτο των μηδαμινών εσόδων μια ομάδα με τόσο υψηλά συμβόλαια, που ανέβηκε από το ασανσέρ στις 5-6 κορυφαίες της φετινής σεζόν.

Πως δουλεύει το μοντέλο στην NBA: Με την χρήση Salary Cap θεωρητικά καμία ομάδα δεν έχει ποτέ ζημία. Οι μισθοί των παικτών πληρώνονται από το ίδιο το NBA, οι μικρές αγορές δεν βάζουν από την τσέπη τους και οι μεγάλες αγορές κρατάνε τα εμπορικά έσοδα για τον εαυτό τους. Θεωρητικά πάντα γιατί πρακτικά έχεις 650 σελίδες συμφωνητικού και 30 ομάδες με την Ένωση παικτών να προσπαθεί να σκεφτεί τρόπους να το αλλάξει, η κάθε πλευρά προς το συμφέρον της. Τα λεφτά είναι πολλά και όλοι θέλουν το μέγιστο για τους εαυτούς τους.

Το πρώτο Salary Cap συμφωνήθηκε το μακρινό 1949 με το Cap να είναι τότε $55 χιλιάδες ωστόσο μετά από μια μόλις σεζόν το κατάργησαν μέχρι να το επαναφέρουν την σεζόν 84-85, με το όριο να είναι μόλις $3.6 εκατομμύρια εκείνη την σεζόν. Τη μορφή που έχει σήμερα την πήρε την σεζόν 98-99 με το CBA (συλλογική σύμβαση) που όρισε το Cap να είναι το 57% των εμπορικών εσόδων που έχει το NBA. Αυτό σήμαινε ότι όσο βελτιωνόταν τα έσοδα θα αυξανόταν αλλά και το αντίθετο. Τη σεζόν 2016 εκτοξεύτηκε από τα 70 στα 90 εκατομμύρια δολάρια! Σήμερα είναι στο εξωφρενικό ύψος των $ 112,4 εκατομμυρίων.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Επίσης ορίστηκαν τύποι συμβολαίων, όριο χρόνου συμβολαίων, όριο ατομικών συμβολαίων, όπως και ο φόρος πολυτελείας. Χωρίς το όριο ατομικών συμβολαίων , οι ομάδες προηγουμένως μπορούσαν να ξοδεύουν όσα ήθελαν και αυτό έκανε τις μεγάλες αγορές όπως Νέας Υόρκη, Λος Άντζελες και Βοστώνη να κυριαρχούν για πολλά συνεχόμενα χρόνια καθώς οι Free Agents τις προτιμούσαν λόγω υψηλών συμβολαίων.