Ψυχολογικά, ο Ολυμπιακός είναι (πάλι) καλά…

Το μπάσκετ είναι περίεργο παιχνίδι. Μια τάπα, ένα κακό play, μια κακή άμυνα, ένα τρίποντο, ένα κάρφωμα, μια λάθος πάσα, μπορεί να αλλάξουν το μομέντουμ ενός αγώνα συνολικά. Ο Ολυμπιακός βίωσε μια τέτοια κατάσταση την περασμένη Δευτέρα. Ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό σε ένα παιχνίδι όπου η εικόνα ήταν ξεκάθαρη. Η διαφορά ποιότητας, εκκωφαντική. Αλλά η ήττα δεν αποφεύχθηκε. Το δύσκολο σε τέτοιες καταστάσεις είναι να πατήσεις γερά στα πόδια σου, να σταθείς όρθιος και να πηδήσεις πιο ψηλά και πιο δυναμικά από τον επόμενο αντίπαλό σου.

Ο Ολυμπιακός πήγε στο Μιλάνο και τα πόδια του δεν ήταν βαριά. Ηταν αέρινα, αλλά παράλληλα πατούσαν γερά στο παρκέ. Και επειδή τα πόδια είναι το πιο σημαντικό σημείο του σώματος στο μπάσκετ, από τη στιγμή που τα πόδια άντεξαν στα άλματα, στα πλάβια βήματα, στις κόντρες, στις επιταχύνσεις, ήρθε και το ζητούμενο: Λύθηκαν τα χέρια. Ο Ολυμπιακός έκανε ρεκόρ τριπόντων με τα 18 που πέτυχε.

Αλλά αυτό δεν είναι το σημαντικό. Σήμερα τα σουτ μπήκαν, αύριο μπορεί να μην μπουν. Το ζητούμενο είναι αυτά που θα γίνουν, να είναι σωστά. Να είναι προϊόν καλού μπάσκετ. Να είναι προϊόν ομαδικότητας, σωστής επιλογής, λογικής και με σωστό τάιμινγκ. Από τα 33 τρίποντα που σούταρε ο Ολυμπιακός, το 80-85% αυτών έγιναν κάτω από ιδανικές συνθήκες. Και μετά, είτε από δημιουργία, είτε από καταπληκτικές περιστροφές, αλλά και αστραπιαία κίνηση της μπάλας.

Εάν θέλουμε να προσεγγίσουμε σωστά τη νίκη του Ολυμπιακού στο Μιλάνο, εκείνο που μένει και που προκαλεί τρομερή ικανοποίηση και αισιοδοξία για τη συνέχεια, είναι πως αυτή η ομάδα είναι γεμάτη. Γεμάτη λύσεις, καλούς παίκτες, θετικές προσωπικότητες. Γεμάτη δίψα και πάθος. Αλλά είναι και ταλαντούχα. Προφανώς οι παίκτες δεν είναι οι καλύτεροι στην Ευρώπη, αλλά ο Ολυμπιακός ως σύνολο, ως χημεία, είναι μια ομάδα που στο Μιλάνο έδειξε ότι δεν έχει ταβάνι. Και ότι δεν έχει έναν παίκτη ως σημείο αναφοράς.

Στο παιχνίδι με την Αρμάνι δεν υπάρχει MVP. Υπάρχουν περισσότεροι από 3-4. Τι να πει κανείς για τον Βεζένκοφ; Τον καταπληκτικό σε όλα σήμερα Παπανικολάου; Το ρομπότ Τόμας Γουόκαπ; Τον Ντόρσεϊ; Τον mister Fantastic, Φαλ; Μήπως να συζητήσουμε για τον ΜακΚίσικ, που τα έδωσε όλα στο παρκέ; Για τον Χασάν Μάρτιν, που… εμφανίστηκε μετά από καιρό; Για τον πάντα σημαντικό Πρίντεζη;

Εάν πρέπει να σταθούμε σε πρόσωπα, πέραν του Μπαρτζώκα (σ.σ. όπως παραπονέθηκε ότι του «χρεώθηκε» η ήττα από τον Παναθηναϊκό, έτσι θα πρέπει να του «χρεωθεί» και ο θρίαμβος του Μιλάνου), αυτά είναι κυρίως αυτά. Διότι η παρουσία τους το βράδυ της Παρασκευής αποτελεί την «πυξίδα» αυτής της ομάδας. Το βασικό μήνυμα πώς χτίζεται, αλλά και πώς παίζει ο Ολυμπιακός.

Τι να πει κανείς, λοιπόν, για αυτό το φαινόμενο θέλησης, δουλειάς, πάθους, θάρρους, θράσους, αυταπάρνησης και θετικότητας, που λέγεται Γιαννούλης Λαρεντζάκης; Δεν είναι μόνο το ρεκόρ πόντων (18) στην Ευρωλίγκα. Ούτε τα 5/9 τρίποντα. Είναι αυτή η τρομερή ενέργεια που σου δίνει όταν βρίσκεται στο παρκέ. Η αύρα του «θα πεθάνω εδώ, αλλά θα σε νικήσω». Ενας παίκτης-σημείο αναφοράς για τον Ολυμπιακό. Ο παίκτης που όλοι αγαπούν. Ο «glue guy» του Θρύλου. Εκανε ένα μεγάλο παιχνίδι και πήρε και το σκαλπ του αχώνευτου Σέρχιο Ροντρίγκεθ.

Θα ήταν άδικο να κλείσουμε αυτό το κείμενο χωρίς αναφορά σε αυτό το φοβερό «πουλέν» που ονομάζεται Λιβιό Ζαν-Σαρλ. Οπως και ο «Λάρι» δεν είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Ούτε ο πιο σταθερός. Αλλά (και) στο Μιλάνο ήταν καταπληκτικός. Οικονομικός μέχρι… παρεξήσης. Ο Μπαρτζώκας του έδωσε μόλις 8,5 λεπτά. Όλα στο 4^ο δεκάλεπτο. Και ο Γάλλος φρόντισε να θέσει αυτόν στους διακριθέντες. Μαγικές άμυνες, ριμπάουντ, deflection σε κάθε επαφή της Αρμάνι. Αλλά και την ασίστ της χρονιάς έως τώρα στον Πρίντεζη.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να γράφουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε την αναφορά και την πολύτιμη συνεισφορά του Κώστα Σλούξα, κι ας μην έθελξε επιθετικά. Αλλά αυτό που μένει είναι ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα μεγάλο και πολλαπλό στοίχημα στο Μιλάνο. Αντέδρασε εκκωφαντικά στην ήττα από τον Παναθηναϊκό, έπαιξε καταπληκτικό μπάσκετ, απέναντι σε ομάδα με 3πλάσιο μπάτζετ, αλλά κυρίως έκανε μια κυνική αγωνιστική παραδοχή, πως εάν είναι καλά και παίζει με μυαλό καθαρό και χωρίς παράπλευρες πιέσεις, είμαι μια ομάδα που δεν έχει ταβάνι. Καθώς η χημεία της διαρκώς βελτιώνεται. Και μέσα από αυτό, βελτιώνονται και οι παίκτες. Και έρχονται κι άλλοι. Αρχής γενομένης από τον Κουίνσι Εϊσι.

Η εσωστρέφεια απομακρύνθηκε σαν να την τάπωσε ο γίγας Φαλ και να έστειλε την μπάλα στην εξέδρα. Αλλά ο Ολυμπιακός ποτέ δεν μπορεί να είναι χαλαρός και ήρεμος. Η μενταλιτέ του συλλόγου είναι τέτοια. Και αυτό όλοι δείχνουν να το έχουν καταλάβει. Και πλέον ψυχολογικά είναι όλοι καλά…