Είναι σωστή η διαχείριση του Μπαρτζώκα; (vids)

Ο Ολυμπιακός έχει ξεκινήσει πολύ καλά τη φετινή σεζόν και δείχνει έτοιμος να προχωρήσει αρκετά στη Euroleague, αλλά και να πετύχει τους στόχους του στην Ελλάδα (πρωτάθλημα, Κύπελλο). Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει δημιουργήσει ένα πολύ ποιοτικό ρόστερ, με βάθος και κατανεμημένους ρόλους που μπορεί να «χτυπήσει» οποιονδήποτε αντίπαλο στην Ευρώπη.

Το έχει αποδείξει εξάλλου στα πρώτα 9 παιχνίδια της Euroleague, όπου με ρεκόρ 6-3 βρίσκεται στην πρώτη τετράδα της βαθμολογίας. Ακόμη και οι ήττες του είναι με την ψυχή στο στόμα (Μπαρτσελόνα στην παράταση, ΤΣΣΚΑ Μόσχας 88-82 και Ζενίτ 84-78), δείγμα πως ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει και πάλι τη νοοτροπία «refuse to lose» που είχε τα προηγούμενα χρόνια που μεγαλούργησε…

Οι Πειραιώτες είναι από τις πιο σταθερές ομάδες στη Euroleague, αλλά σε αυτό μπορεί να πει πως υπάρχει εξήγηση. Μια εξήγηση μάλιστα που έχει δυο όψεις… Αυτή είναι πως ο Μπαρτζώκας έχει αποφασίσει φέτος να πάει με ένα συγκεκριμένο πλάνο και όπως όλα δείχνουν να «πεθάνει» με αυτό. Όπως έχει παρατηρηθεί λοιπόν και το επιβεβαιώνουν και τα στατιστικά, ο Έλληνας τεχνικός επιλέγει λίγες πεντάδες και ταυτόχρονα λίγες αλλαγές κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών.

Η μεγάλη διαφορά με τις υπόλοιπες ομάδες

Η διαχείριση του από παιχνίδι σε παιχνίδι και από αντίπαλο σε αντίπαλο δεν διαφέρει καθόλου και αυτό έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Το δεδομένο λοιπόν είναι ότι ο Ολυμπιακός στις 9 πρώτες αγωνιστικές της Euroleague έχει χρησιμοποιήσει με διαφορά τις λιγότερες διαφορετικές πεντάδες σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες. Για να καταλάβει κανείς την τεράστια διαφορά, οι ερυθρόλευκοι έχουν πατήσει στο παρκέ με 63 διαφορετικές πεντάδες, ενώ αμέσως επόμενη στη λίστα είναι η Ζενίτ με 88.

Πρώτη στη λίστα είναι η Ζαλγκίρις με 131 διαφορετικές πεντάδες, ενώ ο Παναθηναϊκός είναι στην 7η θέση με 95. Ομάδες όπως η Αρμάνι και η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ που είναι πολύ ψηλά στη βαθμολογία έχουν πάνω από 108 διαφορετικές πεντάδες στο παρκέ.

Τα θετικά

Η επιλογή του Μπαρτζώκα να μην κάνει ιδιαίτερες αλλαγές και να έχει συγκεκριμένες πεντάδες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων έχει τα θετικά της. Το πιο βασικό που έχει λειτουργήσει κιόλας στους πρώτους μήνες είναι η ομοιογένεια, με τον Ολυμπιακό να φαίνεται ότι έχει συστήματα και δεδομένο πλάνο για κάθε μια από τις πεντάδες που είναι στο παρκέ. Οι Γουόκαπ, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, Βεζένκοφ και Φαλ είναι αναμφίβολα η μια εκ των βασικών πεντάδων, ενώ υπάρχει και αυτή με Σλούκα, Λαρεντζάκη, ΜακΚίσικ, Πρίντεζη και Μάρτιν ή Ζαν Σαρλ, όπου γίνεται του… pick and roll και του low post…

Το δεύτερο θετικό πλην της ομοιογένειας είναι πως και οι ίδιοι οι παίκτες έχουν αντιληφθεί τους ρόλους τους, λειτουργούν σαν ζευγάρια σε καταστάσεις επίθεσης και η επικοινωνία μέσα στο παρκέ έχει δουλευτεί από τις προπονήσεις. Κάτι που φαίνεται και σε αλλαγές στην άμυνα και σε συστήματα στην επίθεση.

Ακόμη, στα θετικά είναι και το κομμάτι της ψυχολογίας, αφού και πάλι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όσοι μένουν μέσα στο παρκέ απολαμβάνουν και την εμπιστοσύνη τόσο του προπονητή, αλλά και των ίδιων των συμπαικτών τους, με τους περισσότερους να γνωρίζουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των υπολοίπων τεσσάρων που συνήθως είναι μέσα στο γήπεδο.

Τα αρνητικά

Συνήθως όπως και σε όλα τα πράγματα στον αθλητισμό, εκτός από τα θετικά ένα πλάνο ή μια απόφαση έχει και τα αρνητικά του. Το ίδιο συμβαίνει και στην επιλογή του Μπαρτζώκα να μην αγωνίζεται με πολλά διαφορετικά σχήματα. Το πρώτο και κυριότερο είναι ότι οι απαιτήσεις του κάθε αγώνα και ο αντίπαλος αλλάζουν από αγωνιστική σε αγωνιστική.

Για παράδειγμα, άλλα μπορεί να προσφέρει ο Ντόρσεϊ κόντρα σε μια ομάδα όπως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας που έκανε όργια και διαφορετικά θα είναι σε ένα ματς κόντρα στην Εφές ή τη Μακάμπι που έχουν πιο σκληρές άμυνες. Άλλος παίκτης θα είναι ο Ζαν Σαρλ απέναντι στη Μονακό με τα γρήγορα πόδια του και διαφορετικός κόντρα σε ένα σέντερ όπως ο Μίκι ή ο Πόιθρες της Ζενίτ που έχουν γρήγορα πόδια και λειτουργούν καλά σε καταστάσεις pick and roll.

Το δεύτερο που είναι εξίσου σημαντικό συμβαδίζει με το πρώτο. Επειδή κάθε ματς έχει άλλες απαιτήσεις ειδικά όσο οδεύει προς το φινάλε, ο Μπαρτζώκας οφείλει σαν προπονητής να κοουτσάρει και σε κάθε στραβή που μπορεί να συμβεί και να αντιλαμβάνεται μέσα στο παιχνίδι τι παραπάνω μπορεί να χρειάζεται η ομάδα του. Ο Ολυμπιακός στις τρεις ήττες που έχει κάνει τουλάχιστον από Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Ζενίτ έχει κάνει ελάχιστες αλλαγές στο δεύτερο ημίχρονο των παιχνιδιών. Για κάποιο λόγο που ο Μπαρτζώκας ξέρει το ροτέισον μικραίνει και συνολικά μάξιμουμ 7 παίκτες είναι που αγωνίζονται κατά κύριο λόγο.

Και στα τρία παιχνίδια ο Έλληνας τεχνικός μοιάζει να ξεχνάει, ειδικά στην τέταρτη περίοδο παίκτες όπως ο Φαλ, ο Παπανικολάου, ο Λαρεντζάκης ή ακόμα και ο Σλούκας (έγινε στο ματς με την ΤΣΣΚΑ όπου έπαιξε μόλις 10 λεπτά) και πορεύεται με τους ίδιους πέντε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι Γουόκαπ, ΜακΚίσικ, Βεζένκοφ και Ζαν Σαρλ ή Μάρτιν έχουν τελειώσει αυτά τα τρία παιχνίδια στις περισσότερες περιπτώσεις και ακόμη ένας εκ των Σλούκα η Ντόρσεϊ. Αυτό δείχνει πρώτον μετά από λίγο ότι η ομάδα είναι προβλέψιμη και πως ο αντίπαλος καταφέρνει μετά από κάποια λεπτά ακόμη και να προσαρμοστεί, ενώ όποιος κι αν έρθει από τον πάγκο έχει κρυώσει τόση πολύ ώρα που μένει εκτός.

Ο παράγοντας κούραση

Το επόμενο αρνητικό είναι ο παράγοντας κούραση, αφού η πεντάδα που επιλέγει ο Μπαρτζώκας στο εκάστοτε παιχνίδι για να κλείσει το ματς μένει πάρα πολλά συνεχόμενα λεπτά στο παρκέ. Ο Βεζένκοφ για παράδειγμα στο ματς με τη Ζενίτ έμεινε όλο το δεύτερο ημίχρονο σχεδόν μέσα. Και παρότι ήταν εκπληκτικός στη μεγαλύτερη διάρκεια, φάνηκε η κόπωση προς το φινάλε.

Όπως συνέβη και με τον Ντόρσεϊ, αλλά και με τον Ζαν Σαρλ, που ο Μπαρτζώκας επέλεξε να τον αλλάξει πολύ αργά. Τα βασικά αρνητικά είναι τα παραπάνω, ενώ από εκεί και πέρα σίγουρα υπάρχουν μικρά μικρά που δεν φαίνονται τόσο σημαντικά, αλλά είναι. Όπως το περιβόητο Σλούκας – Ντόρσεϊ. Είναι οι δυο παίκτες με το μεγαλύτερο επιθετικό ταλέντο στο φετινό Ολυμπιακό όμως μέσα στο παρκέ έχουν παίξει μαζί πολύ λίγο. Ο λόγος πιθανότατα είναι ότι δεν καλύπτει ο ένας τον άλλον στο πίσω μέρος (στην άμυνα), αλλά όταν έχει δυο τέτοιους παίκτες επιθετικά, δεν γίνεται να μην τους χρησιμοποιήσεις μαζί.

Ειδικά στην τέταρτη περίοδο που η μπάλα «καίει» και αποδεδειγμένα είναι δυο παίκτες που μπορούν να πάρουν ένα παιχνίδι με μια πάσα ή με ένα μεγάλο σουτ. Αναμφίβολα λοιπόν ο Μπαρτζώκας έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο και ακολουθεί αυτή την τακτική με τις λίγες αλλαγές και τις λίγες πεντάδες. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής εκ του αποτελέσματος πετυχαίνει. Όμως κάποια στιγμή δεν αποκλείεται να αλλάξει αυτό, διότι έχει τα αρνητικά του, με τον Έλληνα τεχνικό οφείλει να έχει απάντηση και σε περιπτώσεις παιχνιδιών, όπου η πεντάδα που επιλέγει δεν ταιριάζει στον αντίπαλο, ή κάποιος παίκτης δεν βρίσκεται σε καλή μέρα.