Υπάρχουν λόγοι να περιμένουμε έναν πολύ καλύτερο Σλούκα

Πέρυσι το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε μία από τις σημαντικότερες κινήσεις στην ευρωπαϊκή αγορά, επαναφέροντας στις τάξεις του τον Κώστα Σλούκα. H απόκτησή του συνοδεύτηκε δικαίως από μεγάλες προσδοκίες, αφού η πορεία του τα τελευταία χρόνια τον καθιέρωσε ως ένα από τα πιο hot ονόματα της Euroleague. Στο πρόσωπο του οι φίλοι του Ολυμπιακού είδαν τον άνθρωπο που θα έπαιρνε την ομάδα από το χέρι και θα την οδηγούσε με ασφάλεια στην μετά Σπανούλη εποχή και πράγματι ο Σλούκας διαθέτει το απαιτούμενο leadership για να φέρει εις πέρας αυτή την αποστολή.

Η σεζόν που ολοκληρώθηκε άφησε τους Πειραιώτες «νηστικούς», αφού δεν κατάφεραν να διακριθούν στην Euroleague, ενώ η αποχή τους από τις εγχώριες διοργανώσεις δεν τους επέτρεψε να διεκδικήσουν κάποιον τίτλο. Ο Σλούκας ήταν, ως επί το πλείστον, το σημείο αναφοράς της ομάδας, όμως η προσαρμογή του μετά από μια εξαετία στο περιβάλλον του Ομπράντοβιτς δεν ήταν απλή υπόθεση και η απόδοσή του είχε σκαμπανεβάσματα. Υπήρχαν περιπτωσεις που βγήκε μπροστά και «καθάρισε» για τον Ολυμπιακό, υπήρχαν άλλες που πήρε την ευθύνη χωρίς να τα καταφέρει κι άλλες που φαινόταν αρκετά… έξω απ’ τα νερά του. Και γενικά, παρότι ήταν ο κορυφαίος του Ολυμπιακού (μαζί με τον Βεζένκοφ), δεν κατάφερε να προσεγγίσει το ταβάνι της ποιότητας και των δυνατοτήτων του…

Αναζητώντας τους λόγους για τους οποίους η συνολική απόδοση του Σλούκα δεν υπήρξε αξιομνημόνευτη, θα μπορούσε κανείς να σταθεί σε διάφορες παραμέτρους. Πρώτα απ’ όλα, στο μεγάλο «πρέπει» που έβαλε ο ίδιος στον εαυτό του επιστρέφοντας στον οργανισμό που τον ανέδειξε, με ένα πολύ μεγάλο συμβόλαιο και μια εξίσου δύσκολη αποστολή. Ένα «πρέπει» που καλό θα ήταν να αποβάλει, διότι κανείς δεν θα του ζητήσει να φορέσει τη στολή του Σπανούλη και να βγει στη μάχη σαν άλλος Πάτροκλος υποδυόμενος τον Αχιλλέα. Ο Σλούκας είναι ένας εξαιρετικός γκαρντ συνόλου, ικανός να παρασύρει με την απόδοση του ολόκληρη την ομάδα και να την ανεβάσει επίπεδο, χωρίς απαραίτητα να «διαλύσει» τη στατιστική.

Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η παρουσία του θρυλικού Σπανούλη αποτέλεσε -κυρίως σε πνευματικό επίπεδο- τροχοπέδη στο ρόλο που επιδιώκει να ενσαρκώσει ο Σλούκας στη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό. Ασχετα αν έπαιζε 5′ ή 25′, ο Kill Bill επισκίαζε τους πάντες στο Λιμάνι. Όταν μιλάμε για τον απόλυτο θρύλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ και την μεγαλύτερη μορφή της ερυθρόλευκης ιστορίας, είναι αδύνατον να βρίσκεσαι στην ομάδα του και να παριστάνεις τον ηγέτη. Είναι αδύνατον να μοιράζεσαι τα ίδια αποδυτήρια μαζί του και το «εκτόπισμα» σου να είναι ισχυρότερο από το δικό του ή ο λόγος σου να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τον δικό του. Οπως και να λέγεσαι…

Χωρίς την απαστράπτουσα και κυριαρχική παρουσία του Σπανούλη, ο Σλούκας δεν αποκλείεται -έστω και ασυνείδητα- να απελευθερωθεί. Να αναπνεύσει βαθύτερα, να συνειδητοποιήσει ότι η μπαγκέτα της ομάδας θα βρίσκεται στα χέρια του, τα φώτα επάνω του και το βάρος της ευθύνης στους ώμους του. Αυτό θέλει κι ο ίδιος, άλλωστε και ασχέτως του αν και πώς θα τα καταφέρει έχει έρθει η σειρά του να το επιχειρήσει. Στα 31 του χρόνια διαθέτει και τις παραστάσεις και την εμπειρία ώστε να ηγηθεί. Με διαφορετικό τρόπο από τον «Mr. 7», αλλά να ηγηθεί…

Ενας επίσης σημαντικός συντελεστής της περσινής εικόνας του, ήταν η στελέχωση της ερυθρόλευκης περιφέρειας. Πλην του 38χρονου Σπανούλη, ο Ολυμπιακός δεν διέθετε άλλον αξιόπιστο χειριστή της μπάλας, με αποτέλεσμα ο Σλούκας να εγκλωβίζεται και συχνά να δεινοπαθεί από τις αντίπαλες άμυνες. Η κοινή του παρουσία με τον αρχηγό λειτούργησε μόνο σε κάποιες περιπτώσεις και συνήθως προκαλούσε αμυντική ισορροπία, ενώ ο Τζένκινς δεν μπόρεσε να αποτελέσει σοβαρό στήριγμα. Οταν ο Σλούκας πιεζόταν η επίθεση του Ολυμπιακού συνήθως καθυστερούσε κι ο ίδιος κατέφευγε στο over dribbling στην προσπάθειά του να αποδράσει από τους διώκτες του και να δει γήπεδο.

Η έλευση του Γουόκαπ αλλάζει άρδην το πλαίσιο. Παίζοντας μαζί με τον Σλούκα, ο Αμερικανός θα έχει την δυνατότητα να τον αποφορτιζει στο κατέβασμα της μπάλας, να εναλλάσσεται μαζί του στο 1-2, να σκοράρει και φυσικά να δίνει ισορροπία στο αμυντικό κομμάτι. Ως εκ τούτου ο Ελληνας γκαρντ θα βρει περισσότερο ηρεμία στο παιχνίδι του θα μπορέσει να αποφασίζει ταχύτερα, να εκτελεί περισσότερο και γενικότερα να γίνει πιο επιδραστικός.

Τι έμεινε για το τέλος; Το μεγαλύτερο push. H ώθηση που ο Σλούκας χρειαζόταν όσο ποτέ άλλοτε και την στερήθηκε. Ο κόσμος. Που τόσο καιρό περίμενε διακαώς την επιστροφή του κι ΑΚΟΜΑ δεν τον έχει δει από κοντά με την ερυθρόλευκη φανέλα. Δεν τον έχει καλωσορίσει πίσω στο σπίτι, δεν τον έχει χειροκροτήσει ούτε μια φορά. Ναι, οι περιορισμοί που επέβαλε η πανδημία ισχύουν για όλους, όπως, όμως, έχουμε δει και σε άλλες πτυχές της ζωής, δεν έχουν τον ίδιο αντίκτυπο σε όλους…

ΥΓ. Το κίνητρο του Σλούκα να πετύχει με τον Ολυμπιακό είναι τεράστιο και δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού δουλεύει ακατάπαυστα. Ουσιαστικά έχει ήδη ξεκινήσει κανονικά ενόψει της προσεχούς σεζόν και όποιος μιλάει μαζί του αντιλαμβάνεται πόσο μεγάλο κίνητρο έχει.

ΥΓ2. Ο παίκτης που αναζητά και πρόκειται να αποκτήσουν οι Πειραιώτες στην περίμετρο είναι επίσης μια επιλογή που συνδέεται με το παιχνίδι του Σλούκα. Θα πρόκειται ουσιαστικά για τον αντι-Χάρισον ο οποίος ναι μεν δεν κατάφερε να βρει τον ρόλο του στην ομάδα, όμως στις λίγες του εκλάμψεις ειδικά πριν από τον τραυματισμό του η περιφέρεια του Ολυμπιακού μεταμορφωνόταν προς το καλύτερο.